Hotel Ratuszowy w Bydgoszczy
53°07′16″N 17°59′54″E/53,121111 17,998333 nr rej. A/374/1 z 8.10.1993
| |
 Widok od ul. Długiej | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
ul. Długa 37 |
| Styl architektoniczny | |
| Architekt |
Gustaw Weihe |
| Kondygnacje |
4 |
| Rozpoczęcie budowy | |
| Ukończenie budowy | |
| Ważniejsze przebudowy | |
| Pierwszy właściciel |
miasto Bydgoszcz |
| Kolejni właściciele |
Julius Lengning |
Położenie na mapie Bydgoszczy  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa kujawsko-pomorskiego  | |
| 53°07′16″N 17°59′54″E/53,121111 17,998333
| |
| Strona internetowa | |
Hotel Ratuszowy w Bydgoszczy – dawny hotel, obecnie (od 2020) hostel położony w zabytkowej kamienicy przy ulicy Długiej, na terenie Starego Miasta w Bydgoszczy.
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Budynek stoi w północnej pierzei ul. Długiej, między ul. Stefana Batorego, a ul. Jana Kazimierza.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W miejscu kamienicy, według szczegółowego planu zabudowy miasta, sporządzonego przez pruskiego geometrę Gretha, w 1774 r. znajdowało się kilka zabudowanych działek. Obecny budynek na miejscu 3 wcześniejszych kamienic wzniosło w latach 1830-1833[1] miasto Bydgoszcz z przeznaczeniem na gmach administracyjny (ratusz). We wnętrzach, mieszczących m.in. dużą i małą salę sesyjną oraz gabinet burmistrza, usytuowano urzędy miejskie. Budynek pierwotnie był dwupiętrowy, miał użytkowe poddasze i przykryty był wysokim łamanym dachem[2].
W 1879 r. magistrat przeniesiono do budynku dawnego kolegium jezuickiego na Starym Rynku, zaś kamienicę sprzedano hotelarzowi Juliusowi Lengningowi[3], będącemu wcześniej właścicielem hotelu "Rio". Nowy właściciel przystąpił do przebudowy i remontu gmachu mających na celu przystosowanie go do pełnienia funkcji hotelowych. Autorem projektu przebudowy był mistrz murarski Gustav Weihe[2], a pracami ciesielskimi kierował Heinrich Mautz.
Prace ukończono w 1881 r. Objęły one podwyższenie budynku o jedną kondygnację, przebudowę wnętrz na parterze, gdzie umiejscowiono ekskluzywne sklepy, oraz wzbogacenie aranżacji fasady. Naprzeciwko wejścia usytuowano reprezentacyjną klatkę schodową. Część mieszkalna hotelu znajdowała się na piętrach. Pokoje wyposażono w sanitariaty i pomieszczenia do zażywania zimnych i ciepłych kąpieli. Od strony podwórza znajdowała się duża sala restauracyjna, zaś piwnice zajmowała kuchnia i pomieszczenia gospodarcze. Fasada hotelu Lengninga wyróżniała się bogactwem zastosowanych ornamentów, przewyższając pod tym względem sąsiednie kamienice. Były to dekoracje antykizujące: Meander pod oknami poddasza, a na gzymsie koronującym fryzy: kostkowy, jajownik i astragal[4].
W 1908 r. Julius Lengning sprzedał posesję wraz z budynkiem handlarzowi winem z Olsztyna Antonowi Kretschmanowi, który przeprowadził modernizację hotelu. W 1909 r. założono instalację centralnego ogrzewania, na poddaszu urządzono dodatkowe pokoje dla gości, zaś na parterze otwarto winiarnię, piwiarnię i wyszynk[2]. Tuż przed I wojną światową był to czwarty co do liczby gości hotel w mieście[5].
Aż do 1945 r. hotel funkcjonował pod niezmienioną nazwą (Lengninga), mimo zmian właścicieli. Od 1921 r. był nim Andrzej Goździk, od 1932 r. Marta Smogulecka, a od 1935 r. M. Liszka. W latach 30. XX w. w sali dancingowej odbywały się liczne imprezy taneczne[2].
Po 1945 r. w budynku umieszczono internat Technikum Elektrycznego[6], jednak w 1965 r. przywrócono mu funkcje hotelowe. Nazwę obiektu zmieniono na „Hotel Ratuszowy”, a jego zarządcą zostało przedsiębiorstwo „Hotele Miejskie”, od 1974 r. Wojewódzkie Przedsiębiorstwo Turystyczne „Brda”[7].
Obecnie budynek, chociaż nadal pełni funkcje noclegowe, został gruntownie przebudowany, zmieniono także wygląd fasady, szczególnie w części parteru[2]. W 2020 przeprowadzono remont elewacji[8].
Architektura[edytuj | edytuj kod]
Budynek jest wzniesiony na nieregularnym rzucie zbliżonym do prostokąta, z niewielkimi wewnętrznymi dziedzińcami. Kamienica frontowa jest podpiwniczona, dwupiętrowa, z poddaszem. Parter zdobiony jest boniowaniem. Kondygnacje wydzielono wydatnymi gzymsami, przy czym największy jest gzyms koronujący. Okna pierwszego i drugiego piętra posiadają bogatą, zróżnicowaną na każdym piętrze oprawę architektoniczną[9]. Wejście główne znajdowało się dawniej na środku elewacji (dziś z boku), zmieniły się też rozmiary klatek schodowych. Uboższa jest fasada. Nie ma attyki, która przez wiele lat zdobiła rzeźba Merkurego, z atrybutami handlu[5]. Piwnice pod budynkiem mają 3 poziomy, część z nich posiada okrągłe sklepienia. Nie są one udostępnione dla osób z zewnątrz[10].
Hotel[edytuj | edytuj kod]
Hotel Ratuszowy był dwugwiazdkowy. Posiadał 28 pokoi jedno- i dwuosobowych, apartament, Restaurację Ratuszową oraz salę konferencyjną wynajmowaną na bankiety, spotkania biznesowe i uroczystości okolicznościowe[11].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ tablica na budynku podaje rok 1831
- ↑ a b c d e Historia [online], www.hotelratuszowy.com.pl [dostęp 2022-10-25] [zarchiwizowane z adresu 2018-07-22] (pol.).
- ↑ na znajdującej się na hotelu tablicy zapisano nazwisko w wersji "Lengnin", a Józef Święcicki w swoim przewodniku z 1907r. pisze o hotelu "Lengnig"
- ↑ Bręczewska-Kulesza Daria. Echa architektury starożytnej w budowlach bydgoskich XIX i początku XX wieku. [w.] Materiały do dziejów kultury i sztuki Bydgoszczy i regionu. Zeszyt 8. Pracownia Dokumentacji i Popularyzacji Zabytków Wojewódzkiego Ośrodka Kultury w Bydgoszczy. Bydgoszcz 2003
- ↑ a b Aleksandra Lewińska "130 lat Ratuszowego. Hotel na 18. południku", Gazeta Wyborcza Bydgoszcz 09.06.2011 http://bydgoszcz.wyborcza.pl/bydgoszcz/1,48722,9753359,130_lat_Ratuszowego__Hotel_na_18__poludniku.html
- ↑ tablica na budynku wspomina o obecności w tym czasie internatu Technikum Mechanicznego, a dodatek "VIP" do "Expressu Bydgoskiego" z 17 czerwca 2011 podaje informację o internacie Technikum Mechaniczno-Elektrycznego
- ↑ przekształcone w 1990 roku na Przedsiębiorstwo Turystyczne ”Brda”, a w 2004 roku w Przedsiębiorstwo Hotelarsko Turystyczne „Brda” Sp. z o.o.
- ↑ Kolejna kamienica na ulicy Długiej wypięknieje. Kiedyś był w niej ratusz
- ↑ Parucka Krystyna. Zabytki Bydgoszczy – minikatalog. „Tifen” Krystyna Parucka. Bydgoszcz 2008
- ↑ Katarzyna Oleksy "Pokoje i noclegi w ratuszu" Express Bydgoski 10 czerwca 2011
- ↑ Archiwalna strona www hotelu wersja 27-05-2016. hotelratuszowy.com.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-27)].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Umiński Janusz: Bydgoszcz. Przewodnik: Bydgoszcz: Regionalny Oddział PTTK „Szlak Brdy”, 1996
- Strona internetowa hotelu. hotelratuszowy.com.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2004-06-08)].