Idioctis
| Idioctis | |||
| Koch, 1874 | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Rząd | |||
| Podrząd | |||
| Infrarząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj |
Idioctis | ||
| Typ nomenklatoryczny | |||
|
Idioctis helva L. Koch, 1874 | |||
| Synonimy | |||
| |||
Idioctis – rodzaj pająków z infrarzędu ptaszników i rodziny Barychelidae. Obejmuje 9 opisanych gatunków. Zamieszkują wyspy Oceanu Indyjskiego i Spokojnego oraz Australię kontynentalną. Bytują w strefie pływów i strefie przybrzeżnej.
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Rodzaj ten wprowadził w 1874 roku Ludwig Carl Christian Koch jako takson monotypowy z jednym, opisanym w tej samej publikacji gatunkiem I. helva[1]. W 1992 roku Tracey Churchill i Robert Raven dokonali obszernej rewizji zachodniopacyficznych przedstawicieli rodzaju, opisując cztery nowe gatunki[2]. Współcześnie do rodzaju tego zalicza się 9 opisanych gatunków[3][4]:
- Idioctis eniwetok Raven, 1988
- Idioctis ferrophila Churchill & Raven, 1992
- Idioctis helva L. Koch, 1874
- Idioctis intertidalis (Benoit & Legendre, 1968)
- Idioctis littoralis Abraham, 1924
- Idioctis marovo Churchill & Raven, 1992
- Idioctis talofa Churchill & Raven, 1992
- Idioctis xmas Raven, 1988
- Idioctis yerlata Churchill & Raven, 1992
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Pająki o ciele długości od 10 do 17 mm[2]. Karapaks jest w ogólnym zarysie jajowaty[3], owłosiony, pozbawiony wzoru barwnego. Ośmioro oczu rozmieszczonych jest na wspólnym wzgórku na planie trapezu. Jamki karapaksu są bardzo szerokie, proste lub lekko odchylone. Szczękoczułki mają nad pazurami jadowymi rastellum złożone z kilku kolców, ale pozbawione guzka. Szczęki mają zwykle w kątach przednio-wewnętrznych od 18 do 20 kuspuli[2] o średnicy do 20 μm i kształcie spiczastego, 2,5 raza wyższego niż szerokiego stożka z powierzchnią urzeźbioną listewkami równoległymi do osi długiej kuspuli[3]. Szeroka warga dolna pozbawiona jest kuspuli. Wąskie, zwykle półtorakrotnie dłuższe niż szerokie sternum[2][3] ma małe, umieszczone brzeżnie miejsca przyczepu mięśni (sigillae)[2]. Odnóża dwóch przednich par są grubsze niż u innych australijskich przedstawicieli Barychelidae[3]. Stopy zaopatrzone są w maczugowate i nitkowate trichobotria. Pazurki u samic mają ząbki tylko na powierzchniach bocznych, u samców zaś ząbki rozmieszczone są w dwóch szeregach. Wierzch opistosomy (odwłoka) jest jednolicie jasny, pozbawiony barwnego wzoru[2].
Ekologia i występowanie[edytuj | edytuj kod]
Pająki te zasiedlają strefę pływów i strefę przybrzeżną, w tym namorzyny. Budują tam proste norki o pojedynczym wejściu zamykanym wieczkiem. Jako podłoże wybierają muł, drzewa namorzynowe, kłody, martwe koralowce i żelaziakowe głazy[3].
Rodzaj ten jest szeroko rozprzestrzeniony w rejonie Oceanu Indyjskiego i Spokojnego, jednak poszczególne gatunki mają zwykle wąskie zasięgi. I. intertidalis jako jedyny występuje w krainie madagaskarskiej, gdzie zamieszkuje Madagaskar, Seszele i Majottę. I. littoralis jako jedyny występuje w krainie orientalnej, będąc endemitem Singapuru. Pozostałe gatunki zamieszkują krainę australijsko-pacyficzną. I. yerlata jest endemitem Queenslandu, I. xmas Wyspy Bożego Narodzenia, I. ferrophila Nowej Kaledonii, I. marovo Wysp Salomona, I. talofa Samoa Zachodniego, a I. helva Fidżi. I. eniwetok występuje na Karolinach (Palau) i Wyspach Marshalla[4][2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ L. Koch: Die Arachniden Australiens, nach der Natur beschrieben und abgebildet. Nürnberg: Bauer & Raspe, 1874, s. 473-576.
- ↑ a b c d e f g T.B. Churchill, R.J. Raven. Systematics of the intertidal trapdoor spider genus Idioctis (Mygalomorphae: Barychelidae) in the western Pacific with a new genus from the northeast. „Memoirs of the Queensland Museum”. 32, s. 9–30, 1992.
- ↑ a b c d e f R.J. Raven. Mygalomorph spiders of the Barychelidae in Australia and the western Pacific. „Memoirs of the Queensland Museum”. 35, s. 291-706, 1994.
- ↑ a b Gen. Idioctis L. Koch, 1874. [w:] World Spider Catalog Version 21.5 [on-line]. Natural History Museum Bern. [dostęp 2021-10-02].