Ignacio Calderón

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ignacio Calderón
ilustracja
Pełne imię i nazwisko

Ignacio Francisco Calderón González

Data i miejsce urodzenia

13 grudnia 1943
Guadalajara

Wzrost

183 cm

Pozycja

bramkarz

Kariera juniorska
Lata Klub
1958–1962 Guadalajara
Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1962–1974 Guadalajara 167 (0)
1974–1979 UdeG (0)
1979–1980 Atlas 7 (0)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1965–1974  Meksyk 58 (0)
  1. ↑ Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
podpis

Ignacio Francisco „Cuate” Calderón González (ur. 13 grudnia 1943 w Guadalajarze) – meksykański piłkarz występujący na pozycji bramkarza.

Profesjonalnym piłkarzem był również jego brat bliźniak Carlos Calderón.

Kariera klubowa[edytuj | edytuj kod]

Calderón rozpoczynał swoją karierę piłkarską jako piętnastolatek w swoim rodzinnym mieście, w drużynach juniorskich klubu Chivas de Guadalajara. Początkowo grę w piłkę łączył ze studiami stomatologicznymi na uczelni Universidad de Guadalajara. Do seniorskiego zespołu został włączony jako osiemnastolatek; według popularnego przekazu zadebiutował w nim w spotkaniu krajowego pucharu z Atlasem, kiedy to pełnił rolę trzeciego bramkarza i został wezwany do gry, gdy siedział na trybunach, lecz oficjalnie swój pierwszy mecz rozegrał 4 kwietnia 1962 w zremisowanej 2:2 konfrontacji z Tampico. W Chivas z biegiem czasu wywalczył sobie miejsce w wyjściowym składzie, zostając następcą legendarnego golkipera Jaime Gómeza, który naznaczył go na swojego sukcesora między słupkami ekipy. Barwy klubu reprezentował przez dwanaście lat, przez niemal cały ten czas występując w nim razem ze swoim bratem bliźniakiem Carlosem, skąd jego przydomek „Cuate” („Bliźniak”)[1].

Calderón osiągnął również z Chivas wiele sukcesów, głównie na szczeblu krajowym, zostając idolem miejscowych kibiców i legendą klubu. Trzykrotnie, w sezonach 1963/1964, 1964/1965 i 1969/1970, zdobywał z nim tytuł mistrza Meksyku, dwukrotnie osiągał wicemistrzostwo kraju (rozgrywki 1962/1963, 1968/1969 i Mexico '70), dwa razy triumfował też w krajowym pucharze – Copa México (sezony 1962/1963, 1969/1970), zaś w rozgrywkach 1966/1967 dotarł do finału tego turnieju, w latach 1964, 1965 i 1970 zdobywał superpuchar Meksyku – Campeón de Campeones, a drugie miejsce w tych rozgrywkach zajął w 1963 roku. Wówczas także doszedł ze swoją ekipą do finału najbardziej prestiżowych rozgrywek północnoamerykańskiego kontynentu, Pucharu Mistrzów CONCACAF. W 1972 roku był bliski zakończenia kariery ze względu na poważny uraz kolana, lecz szybka rehabilitacja pozwoliła mu wrócić ostatecznie do gry[2].

Calderón odszedł z Chivas w 1974 roku, po konflikcie z władzami klubu. Wówczas, z pensją w wysokości 18 tysięcy meksykańskich pesos będąc już najlepiej zarabiającym piłkarzem w drużynie, zażądał powiększenia swoich zarobków o niemal drugie tyle, czego nie był w stanie spełnić prezydent ekipy Jaime Ruiz Llaguno. Wobec tego zawodnik za namową rektora Rafaela Garcíi de Quevedo przeszedł do beniaminka najwyższej klasy rozgrywkowej, Club Universidad de Guadalajara – zespołu będącego zarządzanego przez jego uczelnię. Klub ten wyłożył na jego transfer niebotyczną wówczas sumę trzech milionów pesos, co było w tamtych czasach rekordem w meksykańskim futbolu (za kupno innych reprezentantów kraju płaciło się przeważnie około 600 tysięcy pesos). W ekipie Universidadu od razu został kluczowym punktem swojej drużyny, występując w niej przez kolejne pięć lat. Za czasów jego pobytu w tym klubie zespół odniósł pierwsze sukcesy w swojej historii; w sezonach 1975/1976 i 1976/1977 wywalczył tytuł wicemistrza Meksyku, podczas rozgrywek 1974/1975 doszedł do finału Copa México, natomiast w 1978 roku triumfował w Pucharze Mistrzów CONCACAF. Ponadto w rozgrywkach 1975/1976 Calderón został wybrany najlepszym bramkarzem ligi meksykańskiej. Jest uznawany za jedną z największych legend klubu. Profesjonalną karierę zakończył w wieku 37 lat jako gracz innego zespołu z Guadalajary, Club Atlas, będącego wówczas beniaminkiem pierwszej ligi[1].

Opisywany jako kontrowersyjny i obdarzony wielką charyzmą golkiper, został umiejscowiony przez IFFHS na dziewiątym miejscu w rankingu najlepszych bramkarzy stulecia w Ameryce Północnej[3].

Kariera reprezentacyjna[edytuj | edytuj kod]

W 1964 roku Calderón został powołany przez szkoleniowca Ignacio Trellesa do rezerwowej reprezentacji Meksyku na Igrzyska Olimpijskie w Tokio. Tam pełnił rolę podstawowego bramkarza swojej drużyny i rozegrał w niej wszystkie trzy spotkania, przepuszczając sześć bramek. Meksykańska kadra zanotowała wówczas remis i dwie porażki, wobec czego odpadła z męskiego turnieju piłkarskiego już w fazie grupowej, w której zajęła trzecie, niepremiowane awansem miejsce[4].

W 1965 roku Calderón znalazł się w ogłoszonym przez Trellesa składzie na Mistrzostwa CONCACAF, podczas których 28 marca w wygranym 2:0 meczu z Salwadorem zadebiutował w reprezentacji Meksyku. Na tym turnieju wystąpił jeszcze czterokrotnie, zaś jego kadra narodowa nie poniosła w nich żadnej porażki i zwyciężyła ostatecznie w rozgrywkach. Od razu wywalczył sobie pewne miejsce między słupkami reprezentacji, zastępując w niej legendarnego Antonio Carbajala. W 1966 roku, po uprzedniej grze w eliminacjach, został powołany na Mistrzostwa Świata w Anglii. Tam pełnił rolę podstawowego bramkarza Meksykanów i rozegrał dwa z trzech spotkań; z Francją (1:1)[5] i Anglią (0:2)[6]. W trzecim meczu z Urugwajem (0:0) nie wystąpił, gdyż swoje ostatnie, pożegnalne spotkanie w reprezentacji rozgrywał Carbajal[1]. Meksykanie zajęli wówczas trzecie miejsce w grupie i nie awansowali do fazy pucharowej mundialu.

W 1970 roku Calderón został powołany przez trenera Raúla Cárdenasa na Mistrzostwa Świata w Meksyku. Tam również był podstawowym bramkarzem swojej reprezentacji, rozgrywając cztery mecze – w fazie grupowej z ZSRR (0:0)[7], Salwadorem (4:0)[8], Belgią (1:0)[9] oraz w ćwierćfinale z Włochami (1:4)[10]. W trzech z nich zachował czyste konto, dzięki czemu ustanowił rekord 310 minut bez wpuszczonego gola w rozgrywkach mistrzostw świata[2]. Meksykanie, pełniący wówczas rolę gospodarzy, po raz pierwszy w historii zdołali wyjść z grupy, w której zajęli drugie miejsce, lecz odpadli z mundialu zaraz potem, w ćwierćfinale. Pierwszym golkiperem reprezentacji miał być również cztery lata później na Mistrzostwach Świata w Niemczech, jednak meksykańska reprezentacja kosztem Haiti nie zakwalifikowała się na tamten mundial[2]. Ogółem swój bilans reprezentacyjny Calderón zamknął na 58 rozegranych spotkaniach.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c Ignacio Calderón (Cuate, Nacho). Club Universidad de Guadalajara. [dostęp 2013-05-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (1 sierpnia 2012)]. (hiszp.).
  2. ↑ a b c Ignacio El Cuate Calderón, futbolista, dentista y empresario. La Jornada, 2 czerwca 2012. [dostęp 2013-05-09]. (hiszp.).
  3. ↑ IFFHS' Century Elections. RSSSF, 30 stycznia 2010. [dostęp 2013-05-09]. (ang.).
  4. ↑ Ignacio CALDERON. FIFA. [dostęp 2013-05-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (1 lipca 2013)]. (ang.).
  5. ↑ France - Mexico 1:1 (0:0). FIFA. [dostęp 2013-05-09]. (ang.).
  6. ↑ England - Mexico 2:0 (1:0). FIFA. [dostęp 2013-05-09]. (ang.).
  7. ↑ Mexico - Soviet Union 0:0. FIFA. [dostęp 2013-05-09]. (ang.).
  8. ↑ Mexico - El Salvador 4:0 (1:0). FIFA. [dostęp 2013-05-09]. (ang.).
  9. ↑ Mexico - Belgium 1:0 (1:0). FIFA. [dostęp 2013-05-09]. (ang.).
  10. ↑ Italy - Mexico 4:1 (1:1). FIFA. [dostęp 2013-05-09]. (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Składy reprezentacji Meksyku
Skład reprezentacji Meksyku na Igrzyskach Olimpijskich 1964

Meksyk

Skład reprezentacji Meksyku na Mistrzostwach CONCACAF 1965

Skład reprezentacji Meksyku na Mundialu 1966

Meksyk

Skład reprezentacji Meksyku na Mundialu 1970

Meksyk

Skład reprezentacji Meksyku na Mistrzostwach CONCACAF 1973

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ignacio_Calderón&oldid=72709655”