Ignazio Fiorillo
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
Ignazio Fiorillo (ur. 11 maja 1715 w Neapolu, zm. 1787 we Fritzlar[1][2][3]) – włoski kompozytor.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Ukończył studia w Conservervatorio di Santa Maria di Loreto, gdzie jego nauczycielami byli Leonardo Leo i Francesco Durante[1][2][3]. Przez pewien czas prowadził wędrowną operę dziecięcą, z którą w 1748 roku przebywał w Pradze[1]. Około 1750 roku osiadł w Brunszwiku, gdzie w 1754 roku otrzymał stanowisko nadwornego kapelmistrza[1][2][3]. Od 1762 roku był kapelmistrzem na dworze książęcym w Kassel[1][2]. Po 1780 roku wycofał się z życia muzycznego[1][2].
Skomponował przeszło 50 oper[3], w tym m.in. Mandane (wyst. Wenecja 1736), Artimene (wyst. Mediolan 1738), Partenope nell’Adria (wyst. Wenecja 1738) i Il Vincitor di se stesso (wyst. Wenecja 1741), oratorium Isacco, ponadto szereg utworów religijnych, pięć symfonii, sześć sonat klawesynowych[2][3]. Twórczość operowa Fiorilla porównywana jest do dzieł Johanna Adolfa Hassego, posiada jednak znacznie mniejszą głębię wyrazu dramatycznego[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 3. Część biograficzna efg. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1987, s. 108. ISBN 83-224-0344-5.
- ↑ a b c d e f Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 2 Conf–Gysi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1116. ISBN 0-02-865527-3.
- ↑ a b c d e Bertil van Boer: Historical Dictionary of Music of the Classical Period. Lanham: Scarecrow Press, 2012, s. 195–196. ISBN 978-0-8108-7183-0.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Ignazio Fiorillo – twórczość tego autora dostępna w bibliotece cyfrowej International Music Score Library Project