Przejdź do zawartości

Iwan Omelianowycz-Pawlenko

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Iwan Omelianowicz-Pawlenko)
Iwan Omelianowycz-Pawlenko
Іван Володимирович Омельянович-Павленко
Ilustracja
generał-chorąży generał-chorąży
Data i miejsce urodzenia

31 sierpnia 1881
Baku, gubernia bakijska, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

8 września 1962
Chicago

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Armia Czynna Ukraińskiej Republiki Ludowej

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
wojna ukraińsko-sowiecka,
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Symona Petlury Krzyż Wojenny (URL) Brązowy Medal Narodów Wschodnich z mieczami
Carskie:
Order św. Jerzego (Imperium Rosyjskie) Order Świętego Włodzimierza IV klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny III klasy (Imperium Rosyjskie) Order Świętej Anny IV klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława II klasy (Imperium Rosyjskie) Cesarski i Królewski Order Świętego Stanisława III klasy (Imperium Rosyjskie) Broń Złota „Za Waleczność”

Iwan Wołodymyrowycz Omelianowycz-Pawlenko, ukr. Іван Володимирович Омельянович-Павленко (ur. 19 sierpnia?/31 sierpnia 1881 w Baku, zm. 8 września 1962 w Chicago) – ukraiński działacz wojskowy, generał-chorąży armii Ukraińskiej Republiki Ludowej. Młodszy brat generała Mychajła Omelianowycza-Pawlenki.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]
Symon Petlura (z lewej) dokonuje przeglądu oddziałów ukraińskich. Kijów, maj 1920. Na froncie oddziału gen. Iwan Omelianowicz-Pawlenko

Był pułkownikiem armii rosyjskiej i dowódcą 8 pułku huzarów, w armii URL był dowódcą serdiuckiego pułku łubieńskiego, następnie dowódcą obozu zapasowego w Charkowie. Odkomenderowany do Ukraińskiej Armii Halickiej, gdzie został dowódcą grupy „Nawarija” walczącej pod Lwowem w czasie wojny polsko-ukraińskiej. Po zawarciu sojuszu między Polską a Ukraińską Republiką Ludową dowódca Samodzielnej Dywizji Kawalerii Armii URL w wojnie polsko-bolszewickiej, zwycięzca w bitwie pod Sidorowem (25 lipca 1920). Inspektor kawalerii Armii URL. Od 1923 na emigracji w Pradze.

W czasie II wojny światowej podjął współpracę z Niemcami. W 1941 został dowódcą 109 Batalionu Schutzmannschaft.

Zmarł na emigracji, pochowany na cmentarzu w Bound Brooke.

Odznaczony Szablą Świętego Jerzego, Orderem Świętego Jerzego IV klasy, orderem św. Włodzimierza IV klasy z mieczami i wstęgą.

Bibliografia, literatura, linki

[edytuj | edytuj kod]