Józef Czyżewski (generał)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Czyżewski
Generał brygady
Data i miejsce urodzenia

15 marca 1774
Magnuszewice

Data i miejsce śmierci

14 września 1849
Tarnogóra

Przebieg służby
Główne wojny i bitwy

Wojna polsko-rosyjska
Insurekcja kościuszkowska
Wojna polsko-austriacka
Inwazja na Rosję (1812)
Powstanie listopadowe

Odznaczenia
Order Świętego Stanisława (Królestwo Kongresowe) Krzyż Kawalerski Orderu Virtuti Militari Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)

Józef Czyżewski (ur. 15 marca 1774 w Magnuszewicach[1] – zm. 14 września 1849 roku[2] w Tarnogórze) – generał brygady Wojsk Polskich.

W czasie wojny polsko-rosyjskiej 1792 wstąpił do 7. Regimentu Pieszego szefostwa Potockiego. Jako porucznik tej formacji wziął udział w insurekcji kościuszkowskiej. Jako kapitan 2. Pułku Piechoty Księstwa Warszawskiego wyróżnił się w czasie wojny polsko-austriackiej w 1809 w czasie szturmu Zamościa, za co 1 stycznia 1810 otrzymał Krzyż Kawalerski Orderu Virtuti Militari. W 1811 awansowany do stopnia majora, przeniesiony do 6. Pułku Piechoty, później do 5. Pułku Piechoty. W czasie kampanii w Rosji w 1812 walczył pod Rygą. Po powrocie uczestniczył w obronie twierdzy Wisłoujście. 12 czerwca 1813 odznaczony Legią Honorową.

Po 1815 jako pułkownik objął dowództwo 2. Pułku Strzelców Pieszych Królestwa Kongresowego. 3 września 1826 awansowany do stopnia generała brygady, objął dowództwo 3. Brygady w 2. Dywizji Piechoty Królestwa Polskiego.

W 1830 roku został nagrodzony Znakiem Honorowym za 20 lat służby[3].

W czasie powstania listopadowego przeszedł szlak bojowy swojej formacji. 18 lutego 1831 roku w potyczce pod Miłosną został ranny[4]. W czerwcu 1831 mianowany przewodniczącym Komisji Rozpoznawczej nominacji oficerskich. Po kapitulacji Warszawy (gdzie był komendantem wszystkich odcinków obrony miasta), ewakuował swoją artylerię do Twierdzy Modlin. Został komendantem garnizonu tej twierdzy aż do czasu jej kapitulacji. Wywieziony przez Rosjan w głąb Rosji, wrócił w 1833.

Niektóre odznaczenia: Virtuti Militari, Legia Honorowa, Order Świętego Stanisława I klasy w 1829 roku[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Jan Pachoński: Oficerowie Legionów Polskich 1796-1807. T. 2: Słownik biograficzny oficerów Legionów Polskich 1796-1807. Kraków: Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 1998-2003, s. 41. ISBN 83-7188-003-0.
  2. według Łozy zmarł 19 kwietnia 1849 roku
  3. Przepisy o znaku honorowym niemniej Lista imienna generałów, oficerów wyższych i niższych oraz urzędników wojskowych, tak w służbie będących, jako też dymisjonowanych, znakiem honorowym ozdobionych w roku 1830, [b.n.s]
  4. Stanisław ks. Jabłonowski, Wspomnienia o bateryi pozycyjnej artyleryi konnej gwardyi królewsko-polskiej, Drukarnia Ludowa w Krakowie, 1916, s. 27.
  5. Stanisław Łoza, Kawalerowie orderu św. Stanisława, w: Miesięcznik Heraldyczny r. IX, nr 8, Warszawa, 1930, s. 167.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]