Józef Półćwiartek

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Józef Półćwiartek
Państwo działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

25 marca 1935
Sarzyna

doktor habilitowany nauk historycznych
Specjalność: historia nowożytna
Alma Mater

Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Krakowie

Doktorat

1966 – historia
Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Krakowie

Habilitacja

1973 – historia
Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Rzeszowie

nauczyciel akademicki
Prorektor ds. nauki i współpracy z zagranicą
Uczelnia

Wyższa Szkoła Pedagogiczna w Rzeszowie

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Medal Komisji Edukacji Narodowej Medal 40-lecia Polski Ludowej Odznaka „Zasłużony Działacz Kultury”

Józef Półćwiartek (ur. 25 marca 1935 w Sarzynie koło Leżajska) – polski historyk regionalista i pedagog, pracownik Uniwersytetu Rzeszowskiego, prorektor Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie w pierwszej połowie lat osiemdziesiątych XX w.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodzi z wielodzietnej rodziny chłopskiej. Jego ojciec Marek był działaczem Polskiego Stronnictwa Ludowego „Wyzwolenie”, żołnierzem Batalionów Chłopskich i Armii Krajowej.

Ukończył szkołę podstawową w Sarzynie i Państwowe Liceum Pedagogiczne w Rzeszowie. Jako licealista założył i prowadził w 1951–53 Zespół Samokształceniowy „Filomaci”, za co został wraz z kolegami aresztowany dwa miesiące przed maturą przez Urząd Bezpieczeństwa Publicznego, a następnie skazany na dwa lata i trzy miesiące pozbawienia wolności (zwolniony w 1954)[1].

Od 1957 studiował historię w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie, gdzie przygotował na seminarium Adama Przybosia i obronił w 1961 pracę magisterską pod tytułem Starostwo leżajskie w XVII i XVIII w.[2]. W 1961–63 pracował w Szkole Podstawowej nr 1 w Leżajsku i krótko w Liceum Ogólnokształcącym im. Bolesława Chrobrego w Leżajsku. W marcu 1963 jako urlopowany nauczyciel znalazł się w pierwszej grupie przyjętych na studia doktoranckie z historii na WSP w Krakowie[3], gdzie jego promotorem był ponownie Adam Przyboś. Uzyskał doktorat w 1966 na podstawie rozprawy Położenie ludności wiejskiej w starostwie leżajskim od połowy XVI do XVII wieku, zrecenzowanej przez Józefa Bursztę i Maurycego Horna[4] i opublikowanej jako monografia w 1972.

Po doktoracie pracownik Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie, gdzie w 1974 został pierwszym kierownikiem utworzonego wówczas Zakładu Historii. Zakład rozwinął planowe badania historii regionalnej Polski południowo-wschodniej oraz pogranicza polsko-ukraińskiego i polsko-słowackiego, nawiązując trwałą współpracę międzynarodową z pobliskimi zagranicznymi ośrodkami naukowymi[5]. Półćwiartek uzyskał stopień doktora habilitowanego w 1973 i stanowisko docenta w 1975.

W latach 80. Półćwiartek pełnił obowiązki prorektora ds. nauczania i współpracy zagranicznej[1], był też później opiekunem utworzonego przy WSP w 1983 Uniwersytetu Trzeciego Wieku w Rzeszowie[6]. Od 1990 na stanowisku profesora. Był prodziekanem Wydziału Socjologiczno-Historycznego WSP w Rzeszowie i od 2001 Uniwersytetu Rzeszowskiego. Przeszedł na emeryturę w 2010[1].

Członek Polskiej Akademii Nauk w Krakowie i Międzynarodowej Komisji Historycznej Polsko-Ukraińskiej przy Komitecie Nauk Historycznych PAN. Wiceprzewodniczący Prezydium Rady Związku Więźniów Politycznych Okresu Stalinowskiego do spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych przy Urzędzie Marszałkowskim Województwa Podkarpackiego[1].

Odznaczony za działalność dydaktyczną i naukową Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2002), Złotym Krzyżem Zasługi (1984), Medalem 40-lecia Polski Ludowej (1984), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1978), Krzyżem Więźnia Politycznego 1939–1956 (2000), Złotą Odznaką ZNP (1977) i Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (1982)[1]. Honorowy Obywatel Miasta Leżajska (1979) oraz Miasta i Gminy Nowa Sarzyna (2005)[7], Zasłużony dla Miasta i Gminy Kolbuszowa, Honorowy Członek Towarzystwa Miłośników Ziemi Leżajskiej (2009)[1].

W Muzeum Ziemi Leżajskiej znajduje się przekazana przez Józefa Półćwiartka w 2010 biblioteka poświęcona historii regionalnej Polski południowo-wschodniej od średniowiecza do współczesności, ze szczególnym uwzględnieniem Leżajska i historycznego starostwa leżajskiego, a także obszaru Puszczy Sandomierskiej i Rusi Czerwonej. Zbiór tworzy około 3000 jednostek inwentarzowych, wśród nich rękopisy sięgające początku XVII w., starodruki, mapy, fotografie, szkice oraz prace doktorskie i magisterskie[1]. Archiwum Państwowe w Przemyślu przechowuje natomiast od 2015 korespondencję, zbiory dokumentowe dotyczące działalności własnej i rodzinnej oraz pamiętnik Józefa Półćwiartka z lat 1958–2012 liczący 2200 kart[8].

Główne prace[edytuj | edytuj kod]

  • Położenie ludności wiejskiej starostwa leżajskiego w XVI–XVIII wieku, PWN, Kraków 1972
  • Z badań nad rolą gospodarczo-społeczną plebanii na wsi pańszczyźnianej ziemi przemyskiej i sanockiej w XVI–XIX wieku, Rzeszów 1974
  • (red.) Puszcza Sandomierska wczoraj i dziś. Zbiór rozpraw i artykułów, Towarzystwo Przyjaciół Regionu Lasowiackiego, Rzeszów 1980
  • (z Marią Ślęk-Półćwiartek) Zarys dziejów wsi Tyniowice koło miasta Pruchnika, Archiwum Państwowe w Przemyślu, Przemyśl 2013
  • Dzienne zapisy ze stanu wojennego w Polsce (13 XII 1981–22 VII 1983). Fragmenty obszernego pamiętnika z lat 1958–2012 profesora Uniwersytetu Rzeszowskiego, Archiwum Państwowe w Przemyślu, Przemyśl 2014
  • (z Marią Ślęk-Półćwiartek i Jarosławem Giemzą) Parochia ruska we wsi Tyniowice eparchii przemyskiej w XIV–XX wieku, Libra, Rzeszów 2022

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g Ordyczyńska 2015 ↓.
  2. Kiryk i Tabaka 1965 ↓, s. 185.
  3. Majorek, Ruta i Tabaka 1973 ↓, s. 115.
  4. Majorek, Ruta i Tabaka 1973 ↓, s. 127.
  5. Grata, Stolarczyk i Kuzicki 2008 ↓.
  6. Uniwersytet Trzeciego Wieku, Uniwersytet Rzeszowski [dostęp 2023-03-31].
  7. Józef Półćwiartek, Miasto i Gmina Nowa Sarzyna, 2005.
  8. Sebastian Jaśkiewicz, Teki profesora Józefa Półćwiartka [online], 25 września 2015.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]