Przejdź do zawartości

Kolbuszowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kolbuszowa
miasto w gminie miejsko-wiejskiej
Ilustracja
Kolbuszowa rynek – studnia miejska
Herb Flaga
Herb Flaga
Państwo

 Polska

Województwo

 podkarpackie

Powiat

kolbuszowski

Gmina

Kolbuszowa

Prawa miejskie

1690

Burmistrz

Grzegorz Romaniuk[1]

Powierzchnia

7,98[2] km²

Populacja (31.12.2024)
• liczba ludności
• gęstość


8394[3]
1052 os./km²

Strefa numeracyjna

+48 17

Kod pocztowy

36-100, 36-101, 36-102[4]

Tablice rejestracyjne

RKL

Położenie na mapie gminy Kolbuszowa
Mapa konturowa gminy Kolbuszowa, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Kolbuszowa”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole po prawej znajduje się punkt z opisem „Kolbuszowa”
Położenie na mapie województwa podkarpackiego
Mapa konturowa województwa podkarpackiego, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Kolbuszowa”
Położenie na mapie powiatu kolbuszowskiego
Mapa konturowa powiatu kolbuszowskiego, na dole znajduje się punkt z opisem „Kolbuszowa”
Ziemia50°14′39″N 21°46′30″E/50,244167 21,775000
TERC (TERYT)

1806024

SIMC

0974392[5]

Urząd miejski
ul. Obrońców Pokoju 21
36-100 Kolbuszowa
Strona internetowa

Kolbuszowamiasto w województwie podkarpackim, w powiecie kolbuszowskim[5][6]. Leży nad rzeką Nil, na płaskowyżu Kolbuszowskim w Kotlinie Sandomierskiej na skraju Puszczy Sandomierskiej. Siedziba gminy miejsko-wiejskiej.

Kolbuszowa leży w dawnej ziemi sandomierskiej, na południowo-wschodnim skraju historycznej Małopolski[7].

Miasto położone jest na skrzyżowaniu drogi krajowej nr 9 (RadomRzeszów) z drogami wojewódzkimi: nr 875 (połączenie z Mielcem i Leżajskiem) oraz nr 987 (połączenie z Sędziszowem Małopolskim). Prowadzi przezeń linia kolejowa nr 71 TarnobrzegRzeszów ze zmodernizowaną w roku 2009 stacją kolejową.

Miasto ma 8394 mieszkańców (31 grudnia 2024)[3].

Starostwo Powiatowe w Kolbuszowej

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Nazwa pochodzi od zasadźcy o nazwisku Kolbuski[8] (Kolbe, Kolbusz)[9]. Pojawiła się po raz pierwszy w 1504 r. na miejscu dawnych Porąb Wielkich.

Dawniej w powiecie pilzneńskim województwa sandomierskiego[10]. Lokowana w 1690 roku[11]. W latach 1975–1998 w województwie rzeszowskim.

Miasto lokowane zapewne przed 1683 r. – wspomina o tym dokument Józefa Karola Lubomirskiego regulujący zasady handlu. Przez miasto wiódł szlak handlowy SandomierzPrzemyśl. Kolbuszowa jako posiadłość Leliwitów Tarnowskich należała do województwa sandomierskiego, kościelnie zaś do diecezji krakowskiej, a po 1786 r. – tarnowskiej. Po I rozbiorze Polski w 1772 r. miasto przypadło Austrii, w cyrkule rzeszowskim. W 1867 r. Kolbuszowa została miastem powiatowym.

W XVIII wieku pałac „cały z drzewa o żelaznych sztybrach, kutych przez miejscowych ślusarzy (...) został rozebrany z rozkazu Jerzego hr Tyszkiewicza.”[potrzebny przypis]

Doszło w niej do transakcji kolbuszowskiej zakończonej konstytucją sejmową z 1766 roku[12].

Miejscowość była znana z rękodzielnictwa: ślusarstwa, stolarstwa, tokarstwa i wyrobów kołodziejskich. Handlowano nimi na terenie całej Polski i Litwy. Potem „z braku poparcia i wobec konkurencji fabryk wiedeńskich” produkcja przestała się rozwijać[12].

5 sierpnia 1919 roku weszła w życie ustawa z dnia 19 lipca 1919 r. o budowie kolei Rzeszów – Sandomierz, która przewidywała rozpoczęcie budowy linii kolejowej przez Kolbuszową, Tarnobrzeg i Sobów na rok 1919[13].

W 1938 na burmistrza został wybrany Wiktor Winiarski[14].

9 września 1939 roku 4 batalion forteczny por. Andrzeja Krawca i część batalionu KOP „Wołożyn” kpt. Piotra Tymkiewicza stoczyły bój z nacierającymi na miasto oddziałami niemieckiej 2 Dywizji Pancernej. W walkach poległo około stu żołnierzy polskich, a 300 odniosło rany; straty niemieckie były niewiele mniejsze. Mszcząc się za stawianie oporu Niemcy spalili ponad 300 budynków[15].

Działające na terenie Kolbuszowej i okolic oddziały AK i BCh przyczyniły się m.in. do ujawnienia tajemnicy broni rakietowej V-1 i V-2, które były testowane przez Niemców na pobliskim poligonie w BlizniePustkowie. Miasto zostało zdobyte przez oddziały 13 armii I Frontu Białoruskiego Armii Czerwonej (po wojnie ku czci poległych żołnierzy sowieckich postawiono na rynku pomnik wdzięczności)[16]. Przed wkroczeniem wojsk sowieckich w ramach akcji „Burza” miejscowy oddział AK zaatakował wycofujące się wojska niemieckie, zginęło kilkudziesięciu partyzantów.

W 1964 r. uruchomiono odcinek linii kolejowej RzeszówGłogów Małopolski – Kolbuszowa ze stacją Kolbuszowa[17]. W 1971 r. linia została przedłużona do Nowej Dęby[18] i Tarnobrzega. Kolbuszowa zyskała wówczas połączenie kolejowe z większymi ośrodkami miejskimi, łącznie z Warszawą. Było to uwieńczenie kilkudziesięciu lat starań, zapoczątkowanych jeszcze w czasach monarchii austro-węgierskiej.

1 stycznia 1999 r. Kolbuszowa ponownie została siedzibą powiatu kolbuszowskiego.

Na początku 2025 roku wyszła inicjatywa radnego miejskiego, mająca na celu poszerzenie granic miasta o część Kolbuszowej Górnej, część Kolbuszowej Dolnej, część Nowej Wsi i całą miejscowość Brzezówka[19]

Historia Żydów w Kolbuszowej

[edytuj | edytuj kod]

Pierwsi Żydzi osiedlali się w XVII w. Trudnili się wówczas handlem, rzemiosłem i wyszynkiem. W 1736 r. istniał już kahał z bóżnicą i mykwą, później powstały szkoła i szpital. W połowie XVIII w. Żydzi stanowili już połowę mieszkańców. W 1866 r. miasto przyjęło wyjątkowy herb – z krzyżem greckim, gwiazdą Dawida i splecionymi w uścisku dłońmi.

W 1919 roku w Kolbuszowej doszło do pogromu Żydów. Zginęło 8 osób (zob. Raport Morgenthaua). We wrześniu 1941 r. Niemcy utworzyli getto, zamykając w nim 2,5 tys. osób. We wrześniu 1942 r. wszystkich wywieźli do getta w Rzeszowie. Świadectwem żydowskiej przeszłości miasta pozostał miejscowy kirkut.

Skansen – Muzeum Kultury Ludowej

Atrakcje turystyczne

[edytuj | edytuj kod]

Muzeum Kultury Ludowej

[edytuj | edytuj kod]

W skład kolbuszowskiego muzeum wchodzi skansen istniejący od 1978 roku, zlokalizowany głównie w Brzezówce i w drobnej części na obszarze Kolbuszowej. Jest w nim eksponowane budownictwo Lasowiaków i Rzeszowiaków – grup etnograficznych zamieszkujących tereny środkowej i północnej części województwa podkarpackiego. Teren skansenu podzielono na dwa sektory. W każdym z nich odtwarza się tradycyjną zabudowę wsi z elementami charakterystycznymi dla danej grupy etnograficznej. Budownictwo Lasowiaków usytuowane jest w północno-zachodniej części ekspozycji, a Rzeszowiaków w części południowo-wschodniej. Zagospodarowanie terenu oraz wyposażenie obiektów muzealnych daje obraz lasowiackiej i rzeszowskiej wsi z okresu XIX i początków XX w. Obecnie w skansenie znajduje się ponad 80 obiektów małej i dużej architektury drewnianej, oprócz chałup m.in. kościół, karczma, młyn wodny, remiza strażacka, wiatraki, piec garncarski[20]. W większości są to zabytkowe budynki przeniesione z podkarpackich miejscowości. Resztę stanowią rekonstrukcje[21].

Pozostałe

[edytuj | edytuj kod]

Podział administracyjny

[edytuj | edytuj kod]

Miasto podzielone jest na trzy jednostki mające status osiedli. Są ponumerowane kolejno 1, 2, 3, bez nazw własnych[22].

Granice miejskie Kolbuszowej

Edukacja

[edytuj | edytuj kod]

Przedszkola

  • Przedszkole Publiczne nr 1[23]
  • Przedszkole Publiczne nr 2[24]
  • Przedszkole Publiczne nr 3[25]
  • Przedszkole Niepubliczne pw. św. Józefa[26]
  • Niepubliczne Przedszkole „Słoneczny Zakątek”[26]
  • Niepubliczne Przedszkole im. Marii Montessori[26]
  • Niepubliczne Przedszkole Językowe "Happy Kids"[26]

Szkoły podstawowe

  • Szkoła Podstawowa nr 1 im. Henryka Sienkiewicza[27]
  • Szkoła Podstawowa nr 2 im. K.K. Baczyńskiego[28]

Szkoły ponadpodstawowe

  • Liceum Ogólnokształcące im. Janka Bytnara[29]
  • Zespół Szkół Technicznych im. Bohaterów Września 1939 r.[30]
    • Technikum
    • Szkoła branżowa 1 stopnia
  • Centrum Kształcenia Zawodowego[31]

Szkoły muzyczne

  • Państwowa Szkoła Muzyczna I stopnia[32]

Wspólnoty wyznaniowe

[edytuj | edytuj kod]

Kościół katolicki

[edytuj | edytuj kod]

Na terenie miasta znajdują się dwie parafie rzymskokatolickie:

Kościoły

[edytuj | edytuj kod]

Kaplice

[edytuj | edytuj kod]

Cmentarze

[edytuj | edytuj kod]

W mieście są cztery cmentarze:

W mieście ukazują się następujące lokalne tytuły prasowe:

Kluby sportowe

[edytuj | edytuj kod]
  • KKS Kolbuszowianka Kolbuszowa – piłka nożna, piłka siatkowa, koszykówka, tenis ziemny
  • Zet-Bud Kolbuszowa – III i IV liga tenis stołowy
  • Sokół Kolbuszowa Dolna – piłka nożna (klasa okręgowa dębicka[34]), piłka nożna kobiet (1 liga, grupa południowa[35])
  • UKS Fregata – pływanie
  • LO Kolbuszowa – piłka siatkowa
  • Belweder Kolbuszowa – tenis stołowy
  • Kolbuszowski Klub Nordic Walking
  • Kolbuszowski Klub Modelarski – modele samolotów
  • Kolbuszowski Klub Turystyczny „Salamandra”
  • Kolbuszowski Klub Kyokushin Karate
  • Uczniowski Klub Sportowy Tiki Taka Kolbuszowa – biegi lekkoatletyczne
Zmodernizowana stacja kolejowa w Kolbuszowej

Transport

[edytuj | edytuj kod]

Transport drogowy

[edytuj | edytuj kod]

Przez miasto przebiega dwie drogi o numerze wojewódzkim, oraz jedna krajowa wzdłuż której przebiega trasa europejska.

W pobliżu Kolbuszowej przebiega autostrada A4. Węzły w najbliższym położeniu to: węzeł Sędziszów (w Borku Wielkim) oraz węzeł Rzeszów – Północ (w Rudnej Małej). W 2018 roku kolbuszowscy włodarze na czele z sąsiednimi samorządowcami (Nowa Dęba, Tarnobrzeg, Mielec) podjęli starania w sprawie budowy węzła – Kolbuszowa na autostradzie A4, który miałby powstać w miejscowości Czarna Sędziszowska przy drodze wojewódzkiej 987 bezpośrednio łączącej Kolbuszową i Sędziszów Małopolski[36]. 11 października 2019 otwarto jako część drogi wojewódzkiej nr 875 obwodnicę Kolbuszowej i Weryni[37].

Dworzec w Kolbuszowej (maj 2022)

Transport kolejowy

[edytuj | edytuj kod]

Przez Kolbuszową przebiega linia kolejowa nr 71 łącząca stację Ocice (obecnie dzielnica Tarnobrzega, faktycznie na terenie Chmielowa) ze stacją Rzeszów Główny.

Komunikacja miejska

[edytuj | edytuj kod]
Mapa przystanków miejskich w Kolbuszowej

Od 1 września 2014 r. do marca 2015 r. miasto posiadało komunikację miejską, którą wykonywała firma Arriva, regularnie kursując na „pierwszej” linii miejskiej, objeżdżającej zachodnią część miasta, relacji:

  • dworzec PKP/PKS (ul. Ruczki) – cmentarz (ul. Narutowicza) – rynek (pl. Wolności) – Zespół Szkół Technicznych (ul. Jana Pawła II) – ul. Wojska Polskiego (skrzyżowanie z ul. Sienkiewicza) – Szpital Powiatowy (wówczas ul. 22 Lipca) – ul. Obrońców Pokoju (skrzyżowanie z ówczesną ul. 22 Lipca) – Urząd Miasta (ul. Obrońców Pokoju) – dworzec PKP/PKS (ul. Ruczki),

oraz „drugiej” linii podmiejskiej, przejeżdżającej przez:

Miasta partnerskie

[edytuj | edytuj kod]

Kolbuszowa współpracuje z siedmioma zagranicznymi miejscowościami na zasadzie partnerstwa miast[39]:

Sąsiednie miejscowości

[edytuj | edytuj kod]

Honorowi Obywatele Miasta i Gminy Kolbuszowa

[edytuj | edytuj kod]
 Z tym tematem związana jest kategoria: Honorowi obywatele Kolbuszowej.

Honorowe Obywatelstwo Miasta i Gminy Kolbuszowa jest wyrazem najwyższego wyróżnienia i uznania dla zasług lub wybitnych osiągnięć obywateli polskich i cudzoziemców. Tytuł Honorowego Obywatela przyznawany jest na podstawie uchwał podjętych przez Radę Miejską w Kolbuszowej[40].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Kamil Ząbczyk: Grzegorz Romaniuk oficjalnie burmistrzem Kolbuszowej. "Jestem do waszej dyspozycji". Korso Kolbuszowskie, 6 maja 2024. [dostęp 2024-05-06].
  2. Powierzchnia i ludność w przekroju terytorialnym w 2024 roku [online], Główny Urząd Statystyczny, 22 lipca 2024 [dostęp 2024-10-23] (pol.).
  3. a b GUS, Ludność. Stan i struktura ludności oraz ruch naturalny w przekroju terytorialnym w 2024 r. (stan w dniu 31.12) [online], stat.gov.pl [dostęp 2025-07-09].
  4. Poczta Polska. Wyszukiwarka kodów pocztowych.
  5. a b GUS. Wyszukiwarka TERYT.
  6. Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200).
  7. Norman Davies, Boże igrzysko. Historia Polski, Elżbieta Tabakowska (tłum.), Kraków: Znak, 1999, s. 252, ISBN 83-7006-911-8.
  8. Historia Kolbuszowej. Kolbuszowa. [dostęp 2016-03-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-09-03)].
  9. Wojciech Mroczka: Geneza i początki parafii. W: ks. Sławomir Zych (red.): Parafia Kolegiacka Wszystkich Świętych w Kolbuszowej w latach 1510–2010. Kolbuszowa: Miejska i Powiatowa Biblioteka Publiczna w Kolbuszowej, 2010, s. 21. ISBN 978-83-60944-19-6. [dostęp 2024-02-02].
  10. Stefan Sienicki, Meble kolbuszowskie, Warszawa: Instytut Wydawniczy Bibljoteka Polska, 1936, s. 125.
  11. Robert Krzysztofik, Lokacje miejskie na obszarze Polski. Dokumentacja geograficzno-historyczna, Katowice 2007, s. 40–41.
  12. a b Z geografji Galicji. „Słowo Polskie”. 460, s. 4, 1914-10-14. Lwów. (pol.). 
  13. Ustawa z dnia 19 lipca 1919 r. o budowie kolei Rzeszów – Sandomierz. (Dz.U. z 1919 r. nr 63, poz. 370).
  14. Nowy burmistrz w Kolbuszowej. „Wschód”. Nr 80, s. 6, 10 kwietnia 1938. 
  15. Marian Porwit, Komentarze do historii polskich działań obronnych 1939 roku, t. 2, Warszawa: Czytelnik, 1983, s. 465.
  16. Rada Ochrony Pomników Walki i Męczeństwa, Przewodnik po upamiętnionych miejscach walk i męczeństwa lata wojny 1939–1945, Sport i Turystyka, 1988, s. 624, ISBN 83-217-2709-3.
  17. Janusz Skowroński. Dzieje powstania linii kolejowej Rzeszów - Kolbuszowa - Dęba - Rozalin. „Rocznik Kolbuszowski”, s. 103, 1986. Regionalne Towarzystwo Kultury im. J. M. Goslara w Kolbuszowej. ISSN 0860-4584. (pol.). 
  18. Janusz Skowroński. Dzieje powstania linii kolejowej Rzeszów - Kolbuszowa - Dęba - Rozalin. „Rocznik Kolbuszowski”, s. 105, 1986. Regionalne Towarzystwo Kultury im. J. M. Goslara w Kolbuszowej. ISSN 0860-4584. (pol.). 
  19. Jakub Szypuła, Rozszerzenie granic Kolbuszowej to krok ku rozwojowi i poprawie jakości życia mieszkańców [SZKLANYM OKIEM] [online], Kolbuszowa Lokalnie, 31 grudnia 2024 [dostęp 2025-02-02].
  20. Kilka słów o skansenie. Muzeum Kultury Ludowej. [dostęp 2016-03-18].
  21. Kamil Janicki, Podróż na wschód: Kolbuszowa [online], Histmag, 20 lipca 2008.
  22. Pro3W, Gmina – Zarządy osiedli – Kolbuszowa [online], Kolbuszowa [dostęp 2019-07-06] [zarchiwizowane z adresu 2019-07-06].
  23. Przedszkole Publiczne nr 1 w Kolbuszowej [online], BIP Kolbuszowa [dostęp 2023-05-15].
  24. Publiczne Przedszkole nr 2 w Kolbuszowej, ul. Obrońców Pokoju 11 [online] [dostęp 2023-05-15].
  25. Przedszkole Publiczne nr 3 w Kolbuszowej [online], BIP Kolbuszowa, 12 czerwca 2014 [dostęp 2023-05-15].
  26. a b c d Jednostki oświaty [online], Gmina Kolbuszowa [dostęp 2025-04-17].
  27. Szkoła Podstawowa Nr 1 im. Henryka Sienkiewicza w Kolbuszowej [online] [dostęp 2023-05-15].
  28. Szkoła Podstawowa nr 2 im. Krzysztofa Kamila Baczyńskiego w Kolbuszowej [online] [dostęp 2023-05-15].
  29. Kontakt [online], Liceum Ogólnokształcące im. Janka Bytnara w Kolbuszowej [dostęp 2025-04-17].
  30. Organizacja Zespołu Szkół, [w:] Statut Zespołu Szkół Technicznych, 2020, s. 6.
  31. Centrum Kształcenia Praktycznego [online], bip.powiat.kolbuszowa.pl [dostęp 2025-04-17].
  32. Podstawowe informacje [online], Państwowa Szkoła Muzyczna I stopnia w Kolbuszowej [dostęp 2025-04-17].
  33. a b Prasa na terenie powiatu kolbuszowskiego. Powiat kolbuszowski. [dostęp 2021-03-22]. (pol.).
  34. Klasa okręgowa 2017/2018, grupa: Dębica [online], 90minut.pl [dostęp 2021-05-15] (pol.).
  35. I liga kobiet 2017/2018, grupa: południowa [online], 90minut.pl [dostęp 2021-05-15] (pol.).
  36. Korso Kolbuszowskie 2018.
  37. Tak wygląda mała obwodnica Kolbuszowej i Weryni [online], korsokolbuszowskie.pl, 11 października 2019 [dostęp 2019-10-11].
  38. Paweł Galek, Gaśnie miejska komunikacja w Kolbuszowej [online], supernowosci24.pl, 3 lutego 2015 [dostęp 2017-03-20] [zarchiwizowane z adresu 2018-01-20] (pol.).
  39. Miasta partnerskie. Kolbuszowa. [dostęp 2025-06-28].
  40. Honorowi Obywatele. Kolbuszowa. [dostęp 2020-07-08]. (pol.).
  41. a b Kamil Ząbczyk, Radni zdecydowali. Jan Zuba i ks. Sławomir Zych honorowymi obywatelami miasta [online], Korso Kolbuszowskie, 2 maja 2025 [dostęp 2025-05-02].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Urzędowe nazwy miejscowości i obiektów fizjograficznych – 59 – Powiat kolbuszowski. Warszawa: Urząd Rady Ministrów – Komisja Ustalania Nazw Miejscowości i Obiektów Fizjograficznych, 1965.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]