Józef Szabliński
.jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci |
5 lub 7 listopada 1872 |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
Józef Szabliński (ur. 8 czerwca 1808 w Warszawie, zm. 5 lub 7 listopada 1872 tamże[1]) – polski kompozytor, wiolonczelista, waltornista i pedagog.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Wychowywał się w rodzinie Orłowskich, jego przyrodnim bratem był skrzypek Antoni Orłowski[1]. Studiował na Wydziale Nauki i Sztuk Pięknych Uniwersytetu Warszawskiego[1]. 17 grudnia 1824 roku wystąpił w trio waltornistów podczas popisu uczniów Instytutu Muzyki i Deklamacji w obecności władz rządowych, otrzymując publiczną pochwałę[1]. Od 1826 do 1830 roku uczył gry na instrumentach dętych blaszanych w Szkole Głównej Muzyki[1][2]. Śpiewał jako chórzysta w Operze Warszawskiej[2]. W latach 1834–1836 występował w Kwartecie Resursy[1]. W 1837 roku został pierwszym wiolonczelistą w orkiestrze Teatru Wielkiego w Warszawie, zdobywając sobie uznanie jako interpretator partii solowych w operach Stanisława Moniuszki[1][2]. Grał w kwartecie smyczkowym Kazimierza Baranowskiego[1][2]. W 1859 roku grał razem z przebywającym z wizytą w Warszawie Henri Vieuxtempsem[1]. Udzielał lekcji gry na wiolonczeli, jego wychowankiem był Ignacy Komorowski[1]. W latach 1861–1862 uczył gry na basetli w Warszawskim Instytucie Muzycznym[1]. W 1865 roku występował w porankach muzycznych, organizowanych przez „Gazetę Muzyczną i Teatralną”[1]. W 1870 roku ze względu na pogarszający się stan zdrowia wycofał się z działalności muzycznej[1]. Pochowany został na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie[1].
Skomponował m.in. Romans na wiolonczelę[1][2].