Język dondo
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
13 tys. (2001) | ||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| |||
| Status oficjalny | |||
| UNESCO | 2 wrażliwy↗ | ||
| Ethnologue | 6b zagrożony↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | dok | ||
| IETF | dok | ||
| Glottolog | dond1249 | ||
| Ethnologue | dok | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język dondo – język austronezyjski używany w prowincji Celebes Środkowy w Indonezji. Według danych szacunkowych z 2001 roku posługuje się nim 13 tys. osób[1][2].
Jego użytkownicy zamieszkują przynajmniej 25 wsi (kecamatany Baolan, Dampal Utara, Dondo, Galang, Tolitoli Utara)[1]. Wykazuje pewne zróżnicowanie wewnętrzne; w 1991 r. zidentyfikowano następujące dialekty: centralny (odmiana wschodniej części regionu Dondo i okolic), dialekt wsi Lais i Ogowele, a także stosunkowo odrębne dialekty wsi Oyom oraz Boangin i Lemba Harapan[3]. Dondo jest blisko spokrewniony z językiem tialo[4].
Potencjalnie zagrożony wymarciem[5]. W 1991 r. odnotowano, że stopień jego użycia różni się w zależności od miejscowości. We wsi Oyom pozostawał preferowanym środkiem komunikacji (w kontaktach domowych i w obrębie miejscowej społeczności), ale we wsi Lais stwierdzono stosunkowo silną pozycję języka indonezyjskiego (zwłaszcza poza kontaktami domowymi), a oprócz tego używany był język bugijski[6]. W edukacji stosowany jest język indonezyjski[5][7].
Zachowaniu dondo sprzyjają interakcje między ludnością nadbrzeżną a ludnością przesiedloną z terenów górzystych[5][8].
Nie został dobrze udokumentowany[9]. Sporządzono skrótowy opis jego gramatyki (1984)[10]. Nie wykształcił piśmiennictwa[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Dondo, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ Himmelmann 2001 ↓, s. 18.
- ↑ Andersen 1991 ↓, s. 152.
- ↑ Himmelmann 2001 ↓, s. 20.
- ↑ a b c Wurm 2007 ↓, s. 486.
- ↑ Andersen 1991 ↓, s. 159–160.
- ↑ David Mead: Dondo. Sulawesi Language Alliance. [dostęp 2023-01-24]. (ang.).
- ↑ Himmelmann 2010 ↓, s. 69.
- ↑ Andersen 1991 ↓, s. 143–144.
- ↑ Ahmad Garantjang i inni, Struktur bahasa Dondo, Jakarta: Pusat Pembinaan dan Pengembangan Bahasa, Departemen Pendidikan dan Kebudayaan, 1984, OCLC 1075071611 (indonez.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- T. David Andersen, Survei sosiolinguistik Bahasa Dondo, [w:] Timothy Friberg (red.), UNHAS-SIL: more Sulawesi sociolinguistic surveys 1987–1991, Ujung Pandang: Summer Institute of Linguistics in cooperation with the Department of Education and Culture, 1991 (Workpapers in Indonesian Languages and Cultures 11), s. 143–166, OCLC 221151939 [dostęp 2023-01-04] (ang.).
- Nikolaus P. Himmelmann, Sourcebook on Tomini-Tolitoli Languages: General Information and Word Lists, Canberra: Pacific Linguistics, Research School of Pacific and Asian Studies, Australian National University, 2001 (Pacific Linguistics 511), DOI: 10.15144/PL-511, ISBN 0-85883-516-9, OCLC 48361406 (ang.).
- Nikolaus P. Himmelmann, Language Endangerment Scenarios: A Case Study from Northern Central Sulawesi, [w:] Margaret Florey (red.), Endangered Languages of Austronesia, Oxford: Oxford University Press, 2010, s. 45–72, DOI: 10.1093/acprof:oso/9780199544547.003.0003, ISBN 978-0-19-172026-0, ISBN 978-0-19-954454-7, ISBN 978-0-19-157121-3, OCLC 507435850 (ang.).
- Stephen A. Wurm, Australasia and the Pacific, [w:] Christopher Moseley (red.), Encyclopedia of the World’s Endangered Languages, Abingdon–New York: Routledge, 2007, s. 425–577, DOI: 10.4324/9780203645659, ISBN 978-0-2036-4565-9, ISBN 978-0-7007-1197-0, OCLC 47983733 (ang.).