Przejdź do zawartości

Jan Dąbrowski (porucznik)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Dąbrowski
porucznik porucznik
Data i miejsce urodzenia

12 czerwca 1891
Lublin

Data i miejsce śmierci

16 sierpnia 1974
Warszawa

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

7 pułk Ułanów Lubelskich

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Niepodległości Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi

Jan Dąbrowski (ur. 12 czerwca 1891 w Lublinie, zm. 16 sierpnia 1974 w Warszawie) – żołnierz Legionów Polskich, oficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Lublinie w rodzinie Piotra i Feliksy z Winnickich. Absolwent politechniki w Wiedniu i politechniki we Lwowie[1]. W okresie studiów był członkiem Związku Strzeleckiego Od 1914 w Legionach Polskich. Ukończył szkołę oficerską w Ostrołęce. Po kryzysie przysięgowym został aresztowany. W czerwcu 1920 wstąpił jako ochotnik do odrodzonego Wojska Polskiego z przydziałem do 7 pułku ułanów. W składzie macierzystego oddziału walczył w wojnie polsko-bolszewickiej[1]. Za wielokrotnie okazywaną odwagę i bohaterstwo odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari. Po wojnie zdemobilizowany w stopniu podporucznika. Od 1921 pracował w Fabryce Lokomotyw w Chrzanowie, początkowo jako inżynier warsztatowy, później został dyrektorem Fabryki, a w latach 1934–1937 w Państwowych Zakładach Inżynierii w Warszawie. W latach 1937–1939 był dyrektorem Zakładów w Starachowicach. W okresie II wojny światowej przebywał w Wielkiej Brytanii pracując w brytyjskim przemyśle lotniczym w Coventry i w Ministerstwie Prac Kongresowych w Londynie. Po wojnie powrócił do Polski i w latach 1946–1949 pracował w Zjednoczeniu Przemysłu Motoryzacyjnego, a następnie w Biurze Projektowania Zakładów Przemysłu Metalowego i Elektrotechnicznego w Warszawie[1].

Zmarł w Warszawie, spoczywa na cmentarzu w Rusinowie.

Żonaty od 1922 z Emilią Kobylańską, dzieci: Barbara (ur. 1923), Janina (ur. 1926) i Krzysztof (ur. 1928)[1].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Polak (red.) 1991 ↓, s. 30.
  2. a b c d e f Polak (red.) 1991 ↓, s. 20.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]