Jan Gwalbert
2.jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Czczony przez | |
| Kanonizacja |
1 października 1193 |
| Wspomnienie | |
| Patron |
włoskich lasów, leśniczych, pracowników parków i lasów |
| Szczególne miejsca kultu |
Badia a Passignano w Val di Pesa, Parafia św. Jana Gwalberta i św. Tekli w Stanach |
Jan Gwalbert (ur. ok. 995 we Florencji, zm. 12 lipca 1073 w Passignano sul Trasimeno) – święty katolicki, opat, założyciel zakonu wallombrozjanów.
Pochodził z rodziny florenckich patrycjuszy[2]. Otrzymał staranne wychowanie, ale prowadził hulaszcze życie[2]. Kiedy zabito jego brata, postanowił dokonać zemsty[2]. Jak mówią przekazy, kiedy dopadł mordercę i dobył miecza, ten padł na kolana z błaganiem o litość: „na Mękę Chrystusa”[2]. To wydarzenie wywarło ogromny wpływ na zmianę postawy życiowej Jana Gwalberta[2]. Przebaczył zbrodniarzowi i sam podjął pokutę[2]. Wstąpił do klasztoru San Miniato[3], zakonu benedyktynów, zaś jego cnoty sprawiły, że zaproponowano mu opactwo, którego jednak nie przyjął[2]. Na znak protestu przeciwko lokalnej symonii wyniósł się do Camaldoli[3]. Około 1030 roku, pragnąc się doskonalić podjął życie w odosobnieniu na zalesionych terenach doliny Vallombrosa[2][3]. W 1039 zainicjował wokół siebie wspólnotę monastyczną[3], a wkrótce pod Fiesole zbudował klasztor, w którym mnisi żyli, kierując się pierwszą regułą św. Benedykta[4][5]. Wraz z innymi zakonnikami opiekował się okalającym klasztor lasem[4][5]. W ramach wspólnoty powstała „szkoła służby Bożej”, która była elementem reformy gregoriańskiej[5]. Jego walka ze świętokupstwem cieszyła się wsparciem papieża i wiernych[3].
Św. Jan Gwalbert, nazywany bohaterem przebaczenia, zapamiętany został dzięki swojemu miłosierdziu wobec biednych, walce z symonią, a także jako reformator i założyciel klasztorów, oraz zakonu wallombrozjanów (zatwierdzonego w 1055 roku przez papieża Wiktora II)[5][4][3].
Kanonizacji Jana Gwalberta dokonał papież Celestyn III 1 października 1193[6], zaś 12 stycznia 1951 roku papież Pius XII ogłosił go patronem leśników[5].
Grób znajduje się w klasztorze Badia a Passignano w Val di Pesa, pod Florencją, gdzie zmarł 12 lipca 1073 roku[5]. W Polsce relikwie świętego znajdują się w świątyni parafii pod wezwaniem św. Jana Gwalberta i św. Tekli w Stanach, a jego wspomnienie obchodzone jest w dies natalis (12 lipca)[5].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Wielka ilustrowana encyklopedja powszechna. Kraków: Gutenberg, 1932, s. 33 t. VII.
- ↑ a b c d e f g h Hugo Hoever SOCist: Żywoty świętych Pańskich. przekład Zbigniew Pniewski. Warmińskie Wydawnictwo Diecezjalne, 1983, s. 253-254.
- ↑ a b c d e f Henryk Fros SJ, Franciszek Sowa: Księga imion i świętych. T. 3: H-Ł. Kraków: WAM, Księża Jezuici, 1998, kol. 219-220. ISBN 83-7097-464-3.
- ↑ a b c Domenico Agasso: San Giovanni Gualberto. [dostęp 2009-07-15]. (wł.).
- ↑ a b c d e f g Uroczystości ku czci św. Jana Gwalberta. 15 lipca 2007: Stany. [dostęp 2009-07-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-16)].
- ↑ Saint John Gualbert. CatholicSaints.Info. [dostęp 2015-12-19]. (ang.).