Jan Hubischta

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Władysław Hubischta
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

26 czerwca 1870
Stanisławów

Data i miejsce śmierci

6 stycznia 1933
Poznań

Przebieg służby
Lata służby

1890–1927

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Jednostki

Okręg Korpusu Nr VIII

Stanowiska

dowódca okręgu korpusu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Komandor Orderu Świętego Sawy (Serbia) Krzyż Wielki Orderu Leopolda (Austria) Order Korony Żelaznej II klasy (Austro-Węgry) Order Korony Żelaznej III klasy (Austro-Węgry) Krzyż Zasługi Wojskowej (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” (w czasie wojny) Krzyż Żelazny (1813) I Klasy Krzyż Żelazny (1813) II Klasy Medal Wojenny (Imperium Osmańskie)
Grób na Cytadeli w Poznaniu

Jan Władysław Hubischta[1] (ur. 26 czerwca[2] 1870 w Stanisławowie, zm. 6 stycznia 1933 w Poznaniu) – generał dywizji Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył Szkołę Kadetów we Lwowie i Wojskową Akademię Techniczną w Wiedniu. Na stopień podporucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 września 1890 w korpusie oficerów artylerii[3]. W tym samym roku został wcielony do 1. dywizjonu w Krakowie[4]. Przeszedł kolejne szczeble dowódcze w jednostkach artylerii. W latach 1904–1905 był członkiem Misji Wojskowej w Rosji. Odbywał służbę w jednostkach w Krakowie i Przemyślu, utrzymując kontakty z Polakami. W czasie I wojny światowej dowodził 25 pułkiem artylerii polowej i brygadą artylerii oraz pełnił obowiązki szefa sztabu artylerii XXV Korpusu, awansując w 1915 do stopnia pułkownika.

Po wstąpieniu do Wojska Polskiego, od 25 lipca 1919 do kwietnia 1920 był komendantem Kursu Intendentury w Warszawie. 15 maja 1920 został pomocnikiem szefa Departamentu I Broni Głównych i Wojsk Taborowych MSWojsk., a 30 lipca – zastępcą szefa Polskiej Wojskowej Misji Zakupów w Paryżu[5].

22 sierpnia 1921 został wyznaczony na stanowisko szefa Departamentu X Spraw Poborowych MSWojsk. Zweryfikowany w stopniu generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919. Po likwidacji Departamentu X Spraw Poborowych, 31 lipca 1923 objął kierownictwo Departamentu VII Intendentury MSWojsk. 10 grudnia 1923 został powołany na stanowisko dowódcy Okręgu Korpusu Nr VIII w Toruniu[6].

31 marca 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek ministra spraw wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego, awansował go na stopień generała dywizji ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 1. lokatą w korpusie generałów[7].

W maju 1926 roku, podczas zamachu stanu, opowiedział się po stronie rządowej. Polecił aresztować zwolenników Józefa Piłsudskiego, w tym między innymi generała brygady Wiktora Thommée, dowódcę 15 Dywizji Piechoty, pułkownika SG Stanisława Dowoyno-Sołłohuba, dowódcę piechoty dywizyjnej 4 Dywizji Piechoty i majora SG Stanisława Krzysika z Inspektoratu Armii Nr III w Toruniu. 17 lipca 1926 został zwolniony ze stanowiska dowódcy Okręgu Korpusu[8], a 30 kwietnia 1927 przeniesiony w stan spoczynku[9]. Na emeryturze osiadł w Poznaniu, gdzie zmarł.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Awanse[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ W pracach Tadeusza Böhma i Reginy Czarneckiej oraz w pracy Kto był kim w II Rzeczypospolitej, pod red. prof. Jacka. M. Majchrowskiego, Warszawa 1994, wyd I występuje jako Władysław Jan Hubiszta.
  2. ↑ Według Piotra Staweckiego urodził się 20 czerwca. Według T. Kryska-Karski i S. Żurakowski 26 czerwca, tak samo według pracy Kto był kim w II Rzeczypospolitej, pod red. prof. Jacka. M. Majchrowskiego, Warszawa 1994, wyd I
  3. ↑ Schematismus 1891 ↓, s. 704.
  4. ↑ Schematismus 1891 ↓, s. 717.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 34 z 8 września 1920 roku, s. 807.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 77 z 16 grudnia 1923 roku, s. 720.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924 roku, s. 165.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 30 z 31 lipca 1926 roku, s. 235.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 5 lutego 1927 roku, s. 37.
  10. ↑ M.P. z 1924 r. nr 299, poz. 979 „za zasługi, położone na polu organizacji i administracji armji w Rzeczypospolitej Polskiej”.
  11. ↑ a b c d e f g h Mieczysław Bielski: Generałowie odrodzonej Rzeczypospolitej. T. 2. Toruń: Turpress, 1996, s. 354

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Schematismus für das k.u.k. Heer und für die k.u.k. Kriegsmarine für 1891. Wiedeń: Nadworna i Państwowa Drukarnia, styczeń 1891. (niem.).
  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
  • Sprawozdanie dowódcy Okręgu Korpusu nr VIII, gen. dyw. Władysława Hubischty, do Komisji Likwidacyjnej gen. broni L. Żeligowskiego z wydarzeń w dowództwie i na terenie okręgu między 10 a 20.05.1926 r. [w:] Przewrót wojskowy w Polsce w 1926 r. Wybór dokumentów, część I, „Wojskowy Przegląd Historyczny”, Warszawa 1977, Nr 2 (80), s. 233–238.
  • T. Kryska-Karski, S. Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, s. 39.
  • Piotr Stawecki, Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939, Warszawa: „Bellona”, 1994, s. 141, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159.
  • Tadeusz Böhm, Z dziejów naczelnych władz wojskowych II Rzeczypospolitej. Organizacja i kompetencje Ministerstwa Spraw Wojskowych w latach 1918–1939, Bellona, Warszawa 1994, s. 125, ISBN 83-11-08368-1.
  • H. P. Kosk, Generalicja polska, t. 1, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 1998.
  • Regina Czarnecka, Organizacja Ministerstwa Spraw Wojskowych (MSWojsk.) w latach 1918–1921, Biuletyn Wojskowej Służby Archiwalnej Nr 27 z 2005.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Jan_Hubischta&oldid=73421235”