Jan Iwaszko

Jan Iwaszko

pułkownik inżynier
Data i miejsce urodzenia	3 stycznia 1921 Pińsk
Data i miejsce śmierci	25 marca 2015 Wrocław
Przebieg służby
Lata służby	1939, 1944–1978
Siły zbrojne	Wojsko Polskie ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	48 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych, OSSap, WSOWInż
Stanowiska	po. komendanta Oficerskiej Szkoły Wojsk Inżynieryjnych im. gen. Jakuba Jasińskiego
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Późniejsza praca	szef wydziału planowania OSWInż, szef wydziału szkolenia OSWInż, zastępca komendanta WSOWInż
Odznaczenia

Jan Iwaszko (ur. 3 stycznia 1921 w Pińsku, zm. 25 marca 2015 we Wrocławiu) – szeregowiec Wojska Polskiego, pułkownik inż. Ludowego Wojska Polskiego. Syn Stanisława Iwaszko, komisarza Policji Państwowej w Stanisławowie. Bratanek Ludwika Iwaszko, pułkownika Wojska Polskiego, zasłużonego dla Krakowa – jest tam ulica jego imienia.

Życie i działalność

Po wybuchu II wojny światowej zgłosił się ochotniczo do wojska. Wcielony do 48 pułku piechoty Strzelców Kresowych. Walczył w rejonie Stanisławowa. Po kampanii wrześniowej zdemobilizowany. W czasie okupacji przebywał na tamtych terenach, z których w 1944 uciekł na Wołyń, przed napadami oddziałów Ukraińskiej Powstańczej Armii. Do wojska wcielony w 1944, po wyzwoleniu rejonów wschodnich. Został skierowany do Oficerskiej Szkoły Saperów w Przemyślu. Szkołę ukończył w 1945. Po otrzymaniu stopnia oficerskiego pozostał w Szkole. Całą służbę związał ze Szkołą. W latach 1945–1947 dowódca plutonu saperów, 1947–1953 wykładowca i starszy wykładowca zapór inżynieryjnych, 1953–1958 kierownik Cyklu Zapór, 1958–1959 słuchacz Wyższego Kursu Doskonalenia Oficerów Wojskowej Akademii Technicznej, 1959–1965 kierownik Cyklu Minerstwa, Zapór i Fortyfikacji, 1965–1972 zastępca komendanta Wyższej Szkoły Oficerskiej Wojsk Inżynieryjnych ds. liniowych. W okresie sierpień – grudzień 1966 roku pełnił obowiązki komendanta Oficerskiej Szkoły Wojsk Inżynieryjnych im. gen. Jakuba Jasińskiego. W latach 1972–1978 pomocnik komendanta WSOWInż.

Jako wykładowca, kierownik cyklu i komendant Szkoły wykazał wiele energii i troski o rozwój Szkoły, rozbudowę bazy szkoleniowej i poligonowej, dbał o dobre przygotowanie podchorążych na przyszłych oficerów wojsk inżynieryjnych. Był pionierem rozwoju sportu w Szkole. Szkoła osiągnęła w okresie jego dowodzenia wiele sukcesów sportowych i służbowych. Zwolniony do rezerwy w 1978, mieszkał we Wrocławiu. Zaocznie, w 1966 roku, ukończył Politechnikę Wrocławską i uzyskał dyplom inżyniera budownictwa lądowego. Autor szeregu opracowań metodycznych, skryptów, instrukcji, artykułów fachowych i wydawnictw o charakterze wojskowym i specjalnym. Złożył wiele wniosków racjonalizatorskich. Uzyskał kilka patentów z zakresu wykorzystania materiałów wybuchowych. Wniósł duży wkład działalności Szkoły w na rzecz miasta Wrocławia i gospodarki narodowej (odgruzowywanie Wrocławia, wyburzenia pozostałości zniszczonych obiektów). Honorowy obywatel Opola. Zmarł 25 marca 2015 roku.

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym i Srebrnym Krzyżem Zasługi, Brązowym Medalem „Zasłużonym na Polu Chwały” oraz odznaczeniami resortowymi MON.

Bibliografia

• Zdzisław Barszczewski: Sylwetki saperów. Warszawa: Bellona, 2001. ISBN 83-11-09287-7.brak strony w książce

Zobacz też

• Ludwik Iwaszko – podpułkownik Wojska Polskiego (1894-1975)