Janusz Domagalik

Janusz Domagalik
Data i miejsce urodzenia	5 lipca 1931 ; Czeladź
Data i miejsce śmierci	27 grudnia 2007 ; Warszawa
Narodowość	polska
Język	polski
Alma Mater	Wyższa Szkoła Pedagogiczna
Dziedzina sztuki	literatura dla dzieci i młodzieży
	Odznaczenia

Janusz Domagalik (ur. 5 lipca 1931 w Czeladzi, zm. 27 grudnia 2007 w Warszawie) – polski prozaik, dziennikarz, autor słuchowisk radiowych i widowisk telewizyjnych.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył studia na kierunku filologia polska w Wyższej Szkole Pedagogicznej^[1]. Debiutował w 1950 roku jako dziennikarz. W latach 1956–1968 był naczelnym redaktorem "Świata Młodych", od 1968 roku kierownik Naczelnej Redakcji Programów dla Dzieci w Polskim Radiu.

Jako pisarz debiutował opowiadaniem Męska sprawa.

1964 – nagroda w konkursie wydawnictwa "Horyzonty" za utwory Pieska moja niebieska i Idąc do siebie
1971 – Państwowa Nagroda Austriacka za Koniec wakacji
1975 – nagroda Prezesa Rady Ministrów za całokształt twórczości dla dzieci i młodzieży
1977 – Order Uśmiechu
1980 – Orle Pióro
1980 – Harcerska Nagroda Literacka
2001 – Honorowy obywatel Czeladzi^[2].

1963 Męska sprawa (opowiadanie; debiut)
1964 Pieska moja niebieska (opowiadanie)
1966 Koniec wakacji (1974 zekranizowana; lektura do klasy 8 szkoły podstawowej w okresie PRL)
1967 Księżniczka i chłopcy (nowele)
1968 Pięć przygód detektywa Konopki
1970 Idąc do siebie (opowiadanie)
1971 Marek (opowiadanie)
1972 Skarb szeryfa (opowiadanie)
1974 Irmina (opowiadanie; ciąg dalszy Marka)
1976-1977 cykl Banda Rudego (1988 zekranizowany jako Banda Rudego Pająka): Taki sobie Pająk (1976), Frontowa historia (1976), Gdzie jest sztandar? (1976), Wielka akcja (1977),
1977 Zielone kasztany (połączenie Marka i Irminy)
1983 Jak mała Agata szła na koniec świata