Jaskier sardyński

Jaskier sardyński
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	jaskropodobne
Rząd	jaskrowce
Rodzina	jaskrowate
Rodzaj	jaskier
Gatunek	jaskier sardyński
	Nazwa systematyczna
	Ranunculus sardous Crantz; Stirp. Austr. Fasc. 2: 84 1763
Synonimy
	Ranunculus parvulus L.; Ranunculus philonotis Ehrh.; Ranunculus pseudobulbosus Schur; Ranunculus sardous subsp. laevis N. Busch; Ranunculus sardous var. pseudobulbosus Grossh.; Ranunculus xatardii Lapeyr.;
	Ranunculus parvulus L.; Ranunculus philonotis Ehrh.; Ranunculus pseudobulbosus Schur; Ranunculus sardous subsp. laevis N. Busch; Ranunculus sardous var. pseudobulbosus Grossh.; Ranunculus xatardii Lapeyr.;
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Jaskier sardyński, j. łagodny, j. blady (Ranunculus sardous Crantz) – gatunek rośliny z rodziny jaskrowatych (Ranunculaceae). Występuje naturalnie w Azji (na Kaukazie), w Afryce Północnej (Algieria, Maroko, Tunezja) i w niemal całej Europie^[4]. W Polsce jest niezbyt częsty^[5].

Morfologia

Pokrój: Roślina jednoroczna o lekko owłosionych pędach. Dorasta do 40 cm wysokości^[6].
Liście: W zarysie mają owalny kształt, złożone z prawie pięciokątnych segmentów. Mierzą 2–2,5 cm długości oraz 1,5–3 cm szerokości. Ogonek liściowy jest nagi i ma 6–7 cm długości^[6].
Kwiaty: Są zebrane po 2–5 we wierzchotkach jednoramiennych. Pojawiają się na szczytach pędów. Mają żółtą barwę. Dorastają do 18 mm średnicy. Mają 5 owalnych działek kielicha, które dorastają do 6 mm długości. Mają 5 odwrotnie owalnych płatków o długości 10 mm^[6].
Owoce: Nagie niełupki o okrągło odwrotnie owalnym kształcie i długości 2–3 mm. Tworzą owoc zbiorowy – wieloniełupkę o jajowatym kształcie i dorastającą do 6 mm długości^[6].

Biologia i ekologia

Roślina jednoroczna. Kwitnie od maja do września. Siedlisko: występuje na gliniastych, podmokłych glebach, wilgotnych polach; najczęściej jednakże na przydrożach i pastwiskach. Rozmnaża się przez nasiona. Roślina trująca. Gatunek charakterystyczny dla związku (All.) Cynosurion i Ass. Lolio-Cynosuretum i Ass. Ranunculo-Myosuretum^[7]. Liczba chromosomów 2n = 16^[5]. Występuje na wysokości do 2500 m n.p.m.^[6]

Przypisy

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2021-03-26] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-06-07] (ang.).
↑ ^a ^b Ranunculus sardous Crantz. The Plant List. [dostęp 2015-06-04]. (ang.).
↑ Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-01-25].
↑ ^a ^b Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Ranunculus sardous. Plantes et botanique. [dostęp 2015-06-04]. (fr.).
↑ Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.

[ruggiero-1] Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2021-03-26] (ang.).

[apweb-2] Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-06-07] (ang.).

[tpl-3] Ranunculus sardous Crantz. The Plant List. [dostęp 2015-06-04]. (ang.).

[4] Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-01-25].

[klucz-5] Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14342-8.

[peb-6] Ranunculus sardous. Plantes et botanique. [dostęp 2015-06-04]. (fr.).

[7] Władysław Matuszkiewicz: Przewodnik do oznaczania zbiorowisk roślinnych Polski. Warszawa: Wyd. Naukowe PWN, 2006. ISBN 83-01-14439-4.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]