Jaskinia nad Matką Boską

Jaskinia nad Matką Boską

Państwo	Polska
Województwo	małopolskie
Położenie	Dolina Mnikowska, Mników
Właściciel	Lasy Państwowe
Długość	54 m
Deniwelacja	0
Wysokość otworów	270 m n.p.m.
Ekspozycja otworów	ku N, NE, SW
Kod	J.GT-03.13
Położenie na mapie gminy Liszki Jaskinia nad Matką Boską
Położenie na mapie Polski Jaskinia nad Matką Boską
Położenie na mapie województwa małopolskiego Jaskinia nad Matką Boską
Położenie na mapie powiatu krakowskiego Jaskinia nad Matką Boską
50°03′55″N 19°42′27″E
Strona internetowa

Jaskinia nad Matką Boską, Schronisko (Jaskinia) nad Matką Boską (Doktora Meyera) – jaskinia w Dolinie Mnikowskiej we wsi Mników, w województwie małopolskim, w powiecie krakowskim, w gminie Liszki. Pod względem geograficznym znajduje się na Garbie Tenczyńskim na południowym skraju Wyżyny Krakowsko- Częstochowskiej.

Opis obiektu

Jaskinia znajduje się w orograficznie prawych zboczach Doliny Mnikowskiej, po lewej stronie (patrząc od dołu) i nieco powyżej namalowanego na skale obrazu Matki Bożej Skalskiej. Ma cztery otwory. Główny, o wschodniej ekspozycji, ma wysokość 7 m, szerokość 5 m, a skała nad nim tworzy coś w rodzaju mostu skalnego. Za otworem jest wysoki tunel o długości 19 m. W głąb skały odchodzą od niego trzy równoległe korytarze, które utworzyły się na pęknięciach skały. Ich końce zamknięte są zaciskami. W skałach wznoszących się nad obrazem Matki Boskiej znajdują się dwa okna skalne, a pod nimi są skalne progi o wysokości 3 i 5 m.

Jaskinia utworzyła się poniżej zwierciadła wód w wapieniach skalistych z jury późnej. Ma nacieki w postaci skonsolidowanego mleka wapiennego i wyschniętych grzybków jaskiniowych. Namulisko ostało się tylko w równoległych korytarzach wnikających w południowym kierunku w skałę. Główna część jaskini jest widna, na ścianach rozwijają się tutaj mszaki i paprocie. Wśród mszaków są to mchy miechera spłaszczona, miechera kędzierzawa, miedziówka poplątana i wątrobowiec płaszczynka przerywana, wśród paproci zanokcica skalna i paprotnica krucha. Na dnie jaskini rośnie rzeżusznik piaskowy, siewki leszczyny i wątrobowiec stożka ostrokrężna. Boczne korytarze są ciemne. Stwierdzono w nich występowanie motyla szczerbówka ksieni i ośmiu gatunków pająków: sieciarz jaskiniowy, Amaurobius fenestralis, Histopona torpida, Lepthyphantes leprosus, Porrhomma convexum, Nesticus cellulanus, Phrurolithus festivus, Leiobunum rupestre.

Jaskinia znajduje się w rezerwacie przyrody i nie jest dostępna turystycznie.

Historia poznania

Jaskinia jest znana od dawna i często odwiedzana. W literaturze po raz pierwszy wzmiankował ją A. Kirkor w 1876 roku. W 1881 roku jej namulisko wybrał Gotfryd Ossowski w trakcie badań archeologicznych. Sporządził opis i plan jaskini, oraz zaprezentował znalezione w niej wyroby z kości i skały wapiennej. Po burzliwej dyskusji w środowisku naukowym zostały one uznane za falsyfikaty. M.in. sprawę tych falsyfikatów opisuje W. Demetrykiewicz w 1930 r. i T. Reyman w 1933. W 1951 jaskinię ponownie opisał Kazimierz Kowalski, wykorzystując plan sporządzony przez G. Ossowskiego. W 1982 r. E. Sanocka-Wołoszynowa badała florę pajęczaków w jaskini. W listopadzie 1999 r. nowy plan i opis jaskini sporządzili A. Górny i M. Szelerewicz, plan opracował M. Szelerewicz.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•