Jaskinia nad Miłaszówką
50°03′54″N 19°42′40″E/50,065000 19,711111| Plan jaskini | |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Położenie | |
| Długość |
10 m |
| Głębokość |
3 m |
| Wysokość otworów |
250 m n.p.m. |
| Wysokość otworów nad dnem doliny |
15 m |
| Ekspozycja otworów |
ku południowemu wschodowi |
| Data odkrycia |
znana od dawna |
| Kod |
J.GT-03.09 |
Położenie na mapie gminy Liszki  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa małopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu krakowskiego  | |
| 50°03′54″N 19°42′40″E/50,065000 19,711111
| |
| Strona internetowa | |
Jaskinia nad Miłaszówką – jaskinia znajdująca się w prawych zboczach Doliny Mnikowskiej na terenie wsi Mników, w powiecie krakowskim, w województwie małopolskim w województwie małopolskim, w powiecie krakowskim, w gminie Liszki[1]. Pod względem geograficznym jest to obszar Garbu Tenczyńskiego w obrębie Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej[2].
Opis jaskini[edytuj | edytuj kod]
Miłaszówką nazywano część lasu, w której znajduje się jaskinia. Położona ona jest w skalnym grzebieniu wznoszącym się zaraz za potokiem Sanka. Grzebień ten opada wzdłuż stoku do koryta potoku[3]. Jaskinia ma otwór u lewego (patrząc od dołu) podnóża tego grzebienia, dość wysoko nad dnem potoku. Jest ciasna, z niewielkim otworem. Za otworem ciasny korytarz opada w dół do niewielkiej komory o rozmiarach 3 × 2 m. Z komory tej na południowy zachód prowadzi ciasny korytarzyk o długości 1 m, przechodzący w kolejne rozszerzenie. Jego dno wypełnione jest lessem, w którym borsuk wygrzebał zagłębienia. Z komory na północny wschód prowadzi drugi ciasny korytarzyk, który łączy się z Jaskinią na Miłaszówce. Stwierdzono to poprzez kontakt głosowy, połączenie to jest jednak dla człowieka niemożliwe do przejścia. Z komory prowadzi stromo w górę na północny wschód jeszcze jeden ciasny korytarzyk, zakończony kominem. Komin ten jednak od góry zawalony jest wapiennym gruzem i lessem. Ze stropu jaskini zwieszają się korzenie drzew[4].
Jaskinia powstała w wapieniach z okresu jury późnej w warunkach freatycznych. Ma obfite namulisko złożone z humusu, i lessu zmieszanych z wapiennym rumoszem. Jest oświetlona światłem słonecznym tylko w pobliżu otworu, w głębi jest ciemna. Jest wilgotna, a zimą wydobywa się z niej cieplejsze powietrze[4]. Ze zwierząt obserwowano kilka gatunków pajęczaków: Tegenaria silvestris, Tegenaria ferruginea, sieciarz jaskiniowy Meta menardi, Nesticus cellulanus, Phrurolithus festivus, Leiobunum rupestre, Neobisium carcinoides[5], a także ślimaki, komary i ćmę szczerbówka ksieni Scoliopterix libatrix[4].
Historia badania i dokumentacji[edytuj | edytuj kod]
Jaskinia znana była od dawna, ale po raz pierwszy jej dane opublikował M. Czepiel w 1976 r. On też opracował plan jaskini[6]. W 1981 r. E. Sanocka-Wołoszynowa zbadała florę pajęczaków w jaskini. Znalazła 7 gatunków[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Geoportal. Mapa topograficzna i lotnicza [online] [dostęp 2019-06-25].
- ↑ Jerzy Kondracki, Geografia regionalna Polski, Warszawa, Wyd. Naukowe PWN, 1998, ISBN 83-01-12479-2
- ↑ Gotfryd Ossowski, Czwarte sprawozdanie z badań antropologiczno-archeologicznych w jaskiniach okolic Krakowa w 1882, Kraków: Zbiór Wiad. do Antropologii kraj. 7, s.66-88
- ↑ a b c Andrzej Górny: Jaskinia nad Miłaszówką. [w:] Jaskinie Polski [on-line]. Państwowy Instytut Geologiczny – Państwowy Instytut Badawczy. [dostęp 2019-06-25].
- ↑ a b E. Sanocka-Wołoszynowa, Badania pajęczaków jaskiń Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej. Wrocław: Acta Univ. Wratislav. 548. Prace Zoologiczne, 11, 1981
- ↑ M. Czepiel M., Inwentarz Jaskiń Wyżyny Krakowsko-Wieluńskiej, Katowice: Meander, 1976, nr 1: 17-38. Biuletyn informacyjny Speleoklubu „Górnik” przy Oddziale Zakładowym PTTK kop. „Wujek”