Neobisium carcinoides

Neobisium carcinoides
(Hermann, 1804)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	pajęczaki
Rząd	zaleszczotki
Podrząd	Iocheirata
Nadrodzina	Neobisioidea
Rodzina	Neobisiidae
Podrodzina	Neobisiinae
Rodzaj	Neobisium
Podrodzaj	Neobisium (Neobisium)
Gatunek	Neobisium (Neobisium) carcinoides
Synonimy Chelifer carcinoides Hermann, 1804 Obisium muscorum Leach, 1817 Chelifer muscorum (Leach, 1817) Chelifer corticalis C.W. Hahn, 1834 Obisium nemorale C.L. Koch, 1839 Obisium carcinoides (Hermann, 1804) Obisium tenellum C.L. Koch, 1843 Obisium gracile C.L. Koch, 1843 Obisium (Obisium) muscorum Leach, 1817 Obisium muscorum olivaceum Simon, 1879 Obisium (Obisium) carcinoides (Hermann, 1804) Neobisium muscorum (Leach, 1817) Neobisium (Neobisium) germanicum Beier, 1931 Neobisium germanicum Beier, 1931 Neobisium (Neobisium) muscorum (Leach, 1817) Neobisium improvisum Redikorzev, 1949

Neobisium carcinoides – gatunek zaleszczotka z rodziny Neobisiidae.

Taksonomia

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 1804 roku przez Jean-Frédérica Hermanna pod nazwą Chelifer carcinoides. Jako miejsce typowe wskazano Strasburg we Francji. W 1817 roku Wiliam Elford Leach opisał ze Szkocji gatunek Obisium muscorum, który w 1930 roku Ralph Vary Chamberlin przeniósł do rodzaju Neobisium. W 1932 roku Chelifer carcinoides przeniesiony został przez Maxa Beiera do podrodzaju nominatywnego rodzaju Neobisium, a N. muscorum został z nim zsynonimizowany.

Morfologia

Zaleszczotek ten ma prosomę wyposażoną w dwie pary zaopatrzonych w soczewki oczu, natomiast epistom jest szczątkowy lub całkiem zanikły. Tergity i sternity są niepodzielone, a wszystkie cztery pary odnóży krocznych pozbawione są kolców na biodrach oraz zwieńczone dwuczłonowymi, podzielonymi na metatarsus i telotarsus stopami. Szczękoczułki zwieńczone są szczypcami; ich palec ruchomy ma kilka ząbków i nie występuje na nim rozgałęziona galea; szczecinka galealna osadzona jest przedśrodkowo. Szczękoczułki zaopatrzone są w rallum, którego pierwsze dwie lub trzy blaszki są na przedzie drobno ząbkowane. Nogogłaszczki zaopatrzone są w szczypce, na których palcach znajdują się ujścia gruczołów jadowych; palec ruchomy i nieruchomy są podobnej długości. Palec nieruchomy nogogłaszczków ma osiem trichobotrii, z których trichobotrium ist osadzone jest zaśrodkowo, bliżej trichobotrium it niż trichobotrium ib; odległość między trichobotriami ist i ib jest mniejsza niż dwukrotność odległości między trichobotrium ist a szczytem palca. Ząbki na palcu nieruchomym zlewają się ze sobą, a w części odsiebnej paca między dwoma ząbkami dużymi mieści się od dwóch do pięciu ząbków małych. Ruchomy palec nogogłaszczków ma cztery trichobotria. Udo nogogłaszczków jest stosunkowo smukłe, o długości większej niż 3,5-krotność jego szerokości, dłuższe od karapaksu, o powierzchni pozbawionej guzków. Rzepka nogogłaszczków jest zmodyfikowana i nie zachowuje tulipanowatego kształtu. Opistosoma (odwłok) ma na błonach pleuralnych ziarnistą rzeźbę.

Ekologia i występowanie

Pajęczak ten jest gatunkiem eurytopowym. Zasiedla rozmaite lasy, zarośla, parki, wrzosowiska i jaskinie. Należy do fauny epigeicznej. Bytuje w ściółce, pod kamieniami, w rozkładającym się drewnie, próchnicy, pod korą i wśród mchów. Często spotykany jest w dużej liczebności.

Gatunek ten zamieszkuje Palearktykę i krainę etiopską. W Europie znany jest z Portugalii, Hiszpanii, Islandii, Irlandii, Wielkiej Brytanii, Francji, Belgii, Luksemburga, Holandii, Niemiec, Szwajcarii, Austrii, Włoch, Danii, Norwegii, Szwecji, Finlandii, Estonii, Łotwy, Polski, Czech, Słowacji, Węgier, Ukrainy, Rumunii, Bułgarii, Chorwacji, Bośni i Hercegowiny, Serbii, Czarnogóry, Macedonii Północnej, Grecji, Rosji. Z Azji podawany jest z Gruzji, Kazachstanu oraz Indii. W Afryce stwierdzono jego występowanie w Maroku, Algierii, Tunezji i Kenii. W Polsce jest gatunkiem pospolitym.