Jerzy Czeladyn
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Instrumenty | |
Gatunki | |
Aktywność |
od 1963–1971 |
Powiązania |
Waldemar Domagała, Roman Runowicz, Romuald Piasecki, Kazimierz Tomys, Grzegorz Zydel, Wojciech Hornowicz |
Instrument | |
gitara elektryczna | |
Zespoły | |
Widma (1963–1965) Wisusy (1965–1967) ELAR (1967–1971) |
Jerzy Czeladyn (ur. 7 marca 1946 w Mönchengladbach) – polski gitarzysta rockowy i rhythm and bluesowy. Grywał także na fortepianie[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Absolwent Wyższej Szkoły Ekonomicznej we Wrocławiu. Wywodzi się z tamtejszego środowiska muzycznego i grał w zespołach: Widma (1963–1965), Wisusy (1965–1967), aż w końcu trafił do wpływowej grupy Elar 5 (1967–1971), która była wielokrotnie nagradzana, i z którą gitarzysta był m.in. laureatem „Złotej Gitary Miasta Wrocławia” i laureatem I miejsca na III Ogólnopolskim Przeglądzie Zespołów Muzyki Rozrywkowej w Gliwicach (1967). Ponadto w 1967 gościł w Telewizji Polskiej oraz wystąpił w Programie III Polskiego Radia w audycji radiowej poświęconej jej działalności. W tym okresie zespół zaczął regularnie występować we wrocławskim klubie studenckim Pałacyk, a także w wielu innych klubach wrocławskich (Piwnica Świdnicka, Społem i in.). Wiosną 1968 roku wewnątrz grupy doszło do poważnej awantury w wyniku której Waldemar Domagała przeforsował własną wizję dalszej działalności, w wyniku której doszło do reorganizacji składu zespołu[2]. We wrześniu tegoż roku odmieniony ELAR (już bez „5” w nazwie) powrócił w składzie, który oprócz gitarzysty tworzyli: Waldemar Domagała (śpiew, gitara, harmonijka ustna, flet[3]), Kazimierz Tomys (gitara basowa) i Grzegorz Zydel (perkusja), niegdyś również członek grupy Widma. Jeszcze w 1968 r. powstały nagrania studyjne zespołu, zarejestrowane dla Redakcji Muzycznej Polskiego Radia w Warszawie[3], m.in. Moloch (sł. A. Kuryło) i Wrocławski czas (sł. R. Wojtyłło)[1], które obrazują najbardziej dojrzałe artystycznie i muzycznie oblicze wrocławskiej formacji. Muzyk zaś rozwijał w nich solówki gitarowe razem z rozbudowanymi partiami improwizacyjnymi zespołu, które wówczas stanowiły novum, podobnie jak czas trwania każdego z utworów (około 5-6 minut), wychodzący poza schemat 3-minutowej piosenki. W tym okresie ELAR zajął I miejsce na Wrocławskiej Giełdzie Piosenki[3]. W maju 1969 roku zespół zdobywa IV nagrodę w konkursie "Estrada Studencka '69" w ramach IV Festiwalu Kultury Studentów PRL w Krakowie za wykonanie utworów Komu kwitną chabry i Moloch[4]. Dociera także do półfinału II Młodzieżowego Festiwalu Muzycznego[3]. W listopadzie 1969 r. występuje jako jedna z czterdziestu polskich grup rockowych na prestiżowym I OFAB w Kaliszu. Nagrywa też w PR Wrocław[1]. W artykule o zespole, zamieszczonym w czasopiśmie Jazz z listopada 1969 roku, gitarzysta przyznał się do fascynacji bluesem oraz dokonaniami Jethro Tull i Ten Years After[1]. Szczególnie cenił sobie także kunszt dwóch instrumentalistów, a byli to: Peter Green z Fleetwood Mac i Ian Anderson z Jethro Tull[1].
Grał na gitarze marki Jolana, następnie na gitarze własnej roboty i na gitarze będącej kopią marki Gretsch. Ponadto używał wzmacniacza 100 W, który został przerobiony przez Wojciecha Hornowicza oraz efekty gitarowe fuzz i wah-wah w pedale od maszyny do szycia również autorstwa Hornowicza. Zespół ELAR zakończył swą działalność w początkach 1971 roku.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e [[Marek Garztecki|Marek Garztecki]]. ELAR. „Jazz”. 11 (159) (1), s. 15, listopad 1969. Warszawa: Robotnicza Spółdzielnia Wydawnicza „Prasa-Książka-Ruch”.
- ↑ Dariusz Michalski: Trzysta tysięcy gitar nam gra. Historia Polskiej Muzyki Rozrywkowej – lata 1958-1973. Warszawa: Iskry, 2014, s. 627. ISBN 978-83-244-0378-3.
- ↑ a b c d Marek Truszkowski, Ryszard Bieniecki: OFAB - 27-30 listopada 1969, Kalisz. Kalisz: Biuro „OFAB” przy kaliskim domu Kultury, 1969.
- ↑ Jan Kawecki, Wojciech Zajac: Encyklopedia Polskiej Muzyki Rockowej - Rock 'n' roll 1959-1973. Kraków: Rock Serwis, 1995. ISBN 83-85335-25-0.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Bogusław Klimsa: Rock we Wrocławiu 1959-2000. Wrocław: Wydawnictwo c2, 2016, s. 42-43, 151. ISBN 978-83-63037-19-2.