Jerzy Schnayder
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Profesor nauk humanistycznych | |
| Specjalność: filologia klasyczna | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Habilitacja | |
| Profesura | |
| Uczelnia |
Uniwersytet Jagielloński |
| Okres zatrudn. |
1924-1961 |
Jerzy Edward Schnayder (ur. 6 sierpnia 1891 w Krzeszowicach koło Krakowa, zm. 27 lipca 1974 w Krakowie) – filolog klasyczny.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Był synem sędziego Edwarda Schnaydera i Felicji z Krzyszkowskich. W 1910 ukończył Gimnazjum św. Jacka w Krakowie. W latach 1910-1914 studiował filologię klasyczną na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1918 uzyskał na UJ doktorat z filozofii na podstawie pisanej pod kierunkiem profesora Leona Sternbacha pracy De rerum natura apud trágicos Graecos descripta. Pod koniec 1921 został mianowany stałym nauczycielem w Państwowym Gimnazjum Żeńskim im. Królowej Wandy w Krakowie, a od r. 1926 do 1939 uczył w krakowskim Gimnazjum im. B. Nowodworskiego. Równocześnie od 1924 pracował jako lektor języka greckiego na UJ. W 1927 został współpracownikiem Komisji Filologicznej Polskiej Akademii Umiejętności, a w r. 1934 członkiem ministerialnej komisji oceny podręczników filologii klasycznej. W 1939 na kilka tygodni przed wybuchem wojny, habilitował się na podstawie pracy De Heraclidis descriptione urbium Graecarum W latach II wojny mieszkał w Krakowie. Od grudnia 1939 brał udział w tajnym nauczaniu łaciny i greki na kompletach i lekcjach prywatnych. Od 20 stycznia 1940 do 19 lutego 1941 pracował równocześnie w Polskim Czerwonym Krzyżu w Krakowie; od marca 1942 był nauczycielem w polskiej szkole handlowej męskiej. W lutym 1944 podjął pracę na tajnym uniwersytecie, prowadząc kurs języka greckiego i wykład z literatury greckiej. W 1946 przeprowadził się do Łodzi zostając Profesorem nadzwyczajnym Uniwersytetu Łódzkiego, a następnie kierownikiem Katedry Filologii Klasycznej Uniwersytetu Łódzkiego w latach 1946–1953. W 1953 przeniósł się na Uniwersytet Wrocławski, w 1955 objął Zakład Kultury Antycznej przy Katedrze Filologii Klasycznej. W 1956 został mianowany profesorem zwyczajnym Uniwersytetu Wrocławskiego, a po pięciu latach pracy przeszedł na emeryturę[1].
16 sierpnia 1925 zawarł małżeństwo z Felicją Teresą z Kęszyckich (zm. 1986), historyczką i pedagogiem: z tego związku urodził się syn Edward (ur. 1926), późniejszy geograf, pracownik Biblioteki Jagiellońskiej, i córka Janina (ur. 1928), później farmaceutka, po mężu Smorawińska. Wnuczką Jerzego Schnaydera była Ewa Bąkowska[2].
Pochowany na Cmentarzu Salwatorskim w Krakowie[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ zarys biografii
- ↑ Barbara Stanisławczyk: Ostatni krzyk. Od Katynia do Smoleńska historie dramatów i miłości. Poznań: Dom Wydawniczy Rebis, 2011, s. 330. ISBN 978-83-7510-814-9.
- ↑ Jan Wiktor Tkaczyński (red.), Pro Memoria III. Profesorowie Uniwersytetu Jagiellońskiego spoczywający na cmentarzach Krakowa 1803-2017, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2018, s. 250, ISBN 978-83-233-4527-5.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Idaliana Kaczor, Znaczące postacie łódzkiej filologii klasycznej (Jan Oko, Jerzy Schnayder, Marian Golias, Stefan Oświecimski), [w:] Tradycje filologii klasycznej w regionie łódzkim, „Collectanea Philologica” 7, Łódź 2003, Wyd. UŁ, s. 97-101;
- Kazimierz Korus, Jerzy Edward Schnayder, [w:] Polski Słownik Biograficzny 35(1), Warszawa - Kraków 1994, s. 566-567;
- Jerzy Krókowski, Jerzy Schnayder (w siedemdziesięciolecie urodzin i czterdziestolecie pracy naukowej, „Eos” 52(1), 1962, s. 4-16 (fotogr.);
- Jerzy Łanowski, Jerzy Schnayder, „Zagadnienie Rodzajów Literackich” 18(2), 1975, s. 101-102;
- Janina Ławińska-Tyszkowska, Prof. Jerzy Schnayder (Członek honorowy PTF – 1969), [w:] J. Łanowski, A. Szastyńska-Siemion (red.), Antiquorum non immemores ... Polskie Towarzystwo Filologiczne (1893-1993), Warszawa, Wrocław 1999, s. 322-323;
- Alicja Szastyńska-Siemion, Jerzy Schnayder, [w:] Uczeni wrocławscy, Wrocław 1980, s. 39-41.