Jezioro Rzecińskie
52°45′46″N 16°19′00″E/52,762778 16,316667.JPG) Część południowa | |
| Położenie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Lokalizacja | |
| Wysokość lustra |
59,3 m n.p.m. |
| Morfometria | |
| Powierzchnia |
17,5–57,53 ha |
| Wymiary • max długość • max szerokość |
|
| Głębokość • średnia • maksymalna |
|
| Długość linii brzegowej |
2050 m[1] |
| Objętość |
175,8 tys. m³[2] |
| Hydrologia | |
| Rzeki wypływające | |
Położenie na mapie gminy Wronki  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
Położenie na mapie powiatu szamotulskiego  | |
| 52°45′46″N 16°19′00″E/52,762778 16,316667
| |
Jezioro Rzecińskie – – jezioro w woj. wielkopolskim, w powiecie szamotulskim, w gminie Wronki w Rzecinie, leżące na terenie Puszczy Noteckiej i Kotliny Gorzowskiej[3]. Odwadniane przez Rów Rzeciński.
Akwen leży w centrum obszaru Natura 2000 Torfowisko Rzecińskie (236,4 ha), na skraju zgrupowania wydm śródlądowych (Księżowskie Góry, Góra Rzecińska). Jezioro jest w ostatniej fazie zanikania. Tafla wody jest szczątkowa i niedostępna z uwagi na bardzo szeroki pas bagnistej ziemi i trzcinowisk. Dno pokryte grubą warstwą mułu. Całość otoczona pasem żyznych łąk (rośnie na nich, po wschodniej stronie akwenu, dziuplasty dąb o obwodzie około 500 cm)[4].
W rejonie jeziora udokumentowano następujące siedliska: twardowodne oligo- i mezotroficzne zbiorniki wodne z podwodnymi łąkami ramienicowymi, zmiennowilgotne łąki trzęślicowe, niżowe i górskie świeże łąki użytkowane ekstensywnie, torfowiska przejściowe i trzęsawiska, obniżenia na podłożu torfowym z roślinnością ze związku Rhynchosporion, torfowiska nakredowe, górskie i nizinne torfowiska zasadowe o charakterze młak, turzycowisk i mechowisk. W rejonie jeziora bytują bocian biały i żuraw. Istotnym gatunkiem chronionej flory jest rzadko spotykany lipiennik Loesela[5]. Brzegi porastają liczne kępy wierzby i szuwary pałki. Lustro wody znacznie opada. Od 2004 roku Torfowisko Rzecińskie jest obiektem intensywnych badań naukowców, przede wszystkim z Uniwersytetu Przyrodniczego w Poznaniu, z których inicjatywy w obrębie mokradła powstała niespełna 400-metrowej długości kładka badawcza[6].
Dane morfometryczne[edytuj | edytuj kod]
Powierzchnia zwierciadła wody według różnych źródeł wynosi od 17,5 ha[7] przez 19,4 ha[2] lub 34 ha[potrzebny przypis] do 36,93 ha (lustra wody)[1] lub 57,53 ha (ogólna)[1].
Zwierciadło wody położone jest na wysokości 59,3 m n.p.m.[1][2][7] Średnia głębokość jeziora wynosi 0,9 m[2], natomiast głębokość maksymalna 1,3 m[2] lub 0,8 m[potrzebny przypis].
Turystyka[edytuj | edytuj kod]
Dojazd drogą wojewódzką nr 149. W pobliżu znajdują się: jezioro Pustelnik, jezioro Pokraczyn i Góra Rzecińska, a także pomnik zwiadowców radzieckich i polskich.
Hydronimia[edytuj | edytuj kod]
Według spisu opracowanego przez Komisję Nazw Miejscowości i Obiektów Fizjograficznych (KNMiOF) nazwa tego jeziora to Jezioro Rzecińskie[8]. W różnych publikacjach i na mapach topograficznych jezioro to występuje pod nazwą Rzęcińskie[7]. Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych nie podają nazw obocznych nazwy tego jeziora[9].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Atlas jezior województwa pilskiego. Mazurek, Stanisław (red.). Wojewódzkie Biuro Geodezji i Terenów Rolnych w Pile; Państwowe Gospodarstwo Rybackie w Oleśnicy, [1983], s. 402.
- ↑ a b c d e Według IRŚ za Adam Choiński, Katalog Jezior Polski, Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM, 2006, s. 516, ISBN 83-232-1732-7, OCLC 169954726.
- ↑ Mapa dostępna w Geoserwis GDOŚ. [dostęp 2024-05-04].
- ↑ Paweł Anders, Władysław Kusiak, Puszcza Notecka, Oficyna Wydawnicza G&P, Poznań, 2011, s.209, ISBN 978-83-7272-242-3
- ↑ Torfowisko Rzecińskie. [w:] NATURA 2000 a turystyka [on-line]. Instytut na Rzecz Ekorozwoju. [dostęp 2014-08-14].
- ↑ Jan Barabach, Krystyna Milecka, Przekształcenia antropogeniczne torfowiska Rzecin zaobserwowane na zdjęciach lotniczych, Archiwum Fotogrametrii, Kartografii i Teledetekcji, wydanie specjalne: Monografia „Geodezyjne Technologie Pomiarowe”, s.14 ISBN 978-83-61576-26-7
- ↑ a b c Adam Choiński, Katalog Jezior Polski, Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM, 2006, s. 516, ISBN 83-232-1732-7, OCLC 169954726.
- ↑ Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 2. Wody stojące, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 302, ISBN 83-239-9607-5.
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – nazwy obiektów fizjograficznych – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 1 stycznia 2024, identyfikator PRNG: 119569