Przejdź do zawartości

Johann Friedrich Ludwig Hausmann

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Johann Friedrich Ludwig Hausmann
Ilustracja
Johann Friedrich Ludwig Hausmann
Państwo działania

 Niemcy

Data i miejsce urodzenia

22 lutego 1782
Hanower

Data i miejsce śmierci

26 grudnia 1859
Getynga

Specjalność: mineralogia
Alma Mater

Uniwersytet w Getyndze

Johann Friedrich Ludwig Hausmann (ur. 22 lutego 1782 w Hanowerze, zm. 26 grudnia 1859 w Getyndze) – niemiecki mineralog.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Kształcił się na Uniwersytecie w Getyndze, gdzie uzyskał stopień doktora. W latach 1806–1807 odbył wyprawę geologiczną po Skandynawii: Danii, Norwegii i Szwecji. Po powrocie stanął na czele rządowego zakładu górniczego w Westfalii i założył szkołę kopalni w Clausthal w górach Harz[1][2].

Po śmierci Johanna Beckmanna w 1811 r. został mianowany profesorem techniki i górnictwa, a następnie objął katedrę geologii i mineralogii na Uniwersytecie w Getyndze, stanowisko to opuścił krótko przed śmiercią. Jego uczniami byli geolodzy Peter Merian i Bernhard Studer. Przez wiele lat był sekretarzem Królewskiej Akademii Nauk w Getyndze. W 1813 roku został wybrany zagranicznym członkiem Królewskiej Szwedzkiej Akademii Nauk[1][2].

Wybrane dzieła

[edytuj | edytuj kod]
  • Reise durch Skandinavien in den jahren 1806 und 1807, 1811 – podróż po Skandynawii w 1806 i 1807.
  • Untersuchungen über die Formen der leblosen Natur, 1821 – badania form przyrody nieożywionej
  • Versuch einer geologischen Begründung des Acker- und Forstwesens – we współpracy z Franzem Körte, 1825.
  • Handbuch der Mineralogie, 1828–1847 (second edition, 3 volumes) – podręcznik mineralogii
  • Über den gegenwärtigen zustand und die wichtigkeit des hannoverschen Harzes, 1832

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Hugh Chisholm: Encyclopædia Britannica. 13 (11. ed.). Cambridge University Press, 1911, s. 70–71.
  2. a b Johann Friedrich Ludwig Hausmann, Mineraloge und Geologe. W: Walther Fischer: Neue Deutsche Biographie Bd. 8. Leipzig: Duncker & Humblot, 1969, s. 124–125.