Juliusz Roman Heinzel

Juliusz Heinzel
	porucznik kawalerii
Data i miejsce urodzenia	5 grudnia 1899 ; Łódź, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	kwiecień 1940 ; Charków, USRR
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	16 Pułk Ułanów Wielkopolskich
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa; kampania wrześniowa
Późniejsza praca	przemysłowiec
	Odznaczenia

Juliusz Roman Piotr Ryszard Heinzel (ur. 5 grudnia 1899 w Łodzi, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – porucznik kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, przemysłowiec łódzki.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 5 grudnia 1899 w Łodzi, w rodzinie Juliusza Teodora i Anny z Geyerów^[1]. Był wnukiem Juliusza, przemysłowca pochodzenia niemieckiego^[2].

W 1918 wstąpił na ochotnika Wojska Polskiego. Ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty oraz Szkołę Podoficerów Jazdy. W 1920 walczył w czasie wojny polsko-bolszewickiej w 16 pułku ułanów, jako dowódca szwadronu. Za czyny męstwa pod miejscowością Gremzdy Polskie został odznaczony Orderem Virtuti Militari^[3].

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku; został zweryfikowany do stopnia podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1920 roku. Do 1921 służył w 16 puł. W 1921 został przeniesiony do rezerwy. W 1927 i 1931 odbył ćwiczenia rezerwy w 16 puł.^[1] W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Łódź Miasto II. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do 17 Pułku Ułanów Wielkopolskich w Lesznie^[4]. W tym samym roku w 17 puł. odbył kolejne ćwiczenia^[1]. Na stopień porucznika został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 4. lokatą w korpusie oficerów rezerwy kawalerii^[5].

Po przejściu do rezerwy rozpoczął naukę na Uniwersytecie Poznańskim. Po śmierci ojca wrócił do Łodzi, gdzie w latach 1922–1925 pracował w Zarządzie Towarzystwa Przemysłowego J. Heinzel. Od 1925 prowadził swój majątek Julianów pod Łodzią.

W czasie kampanii wrześniowej 1939 dostał się do sowieckiej niewoli. Przebywał w obozie w Starobielsku. Wiosną 1940 został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany w Piatichatkach. Od 17 czerwca 2000 spoczywa na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie.

5 października 2007 minister obrony narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia kapitana^[6]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Był żonaty i miał syna Juliusza, który po ucieczce przed Armią Czerwoną mieszka w Bochum^[7].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari nr 3353 – 30 czerwca 1921^[8]
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[1]
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[1]

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 161.
↑ Leszek Skrzydło: Rody fabrykanckie. Łódź: Oficyna Bibliofilów, 1999, s. 80. ISBN 83-87522-23-6.
↑ XV–lecie 16/2 Pułku Ułanów Wielkopolskich (1919–1934). 1934, s. 42.
↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 123, 598.
↑ Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 593.
↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
↑ Gdzie są Niemcy z tamtych lat - wspomnienia łódzkich Niemców. Sag mir, wo die Deutschen sind - Erinnerungen der lodzer Deutschen. Praca zbiorowa pod redakcją Krystyny Radziszewskiej. Wydawnictwo Literatura, Łódź 1999, S - 23, język polski i niemiecki; ISBN 83-87080-91-8
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 16 lipca 1921, s. 1151, jako ppor. Juliusz Heicel.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935-1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.

[CITEREFKsięga_Cmentarna_Charkowa2003161-1] Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 161.

[Skrzydlo-2] Leszek Skrzydło: Rody fabrykanckie. Łódź: Oficyna Bibliofilów, 1999, s. 80. ISBN 83-87522-23-6.

[3] XV–lecie 16/2 Pułku Ułanów Wielkopolskich (1919–1934). 1934, s. 42.

[CITEREFRocznik_Oficerski_Rezerw1934123,_598-4] Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 123, 598.

[CITEREFRybkaStepan2021593-5] Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 593.

[6] Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.

[7] Gdzie są Niemcy z tamtych lat - wspomnienia łódzkich Niemców. Sag mir, wo die Deutschen sind - Erinnerungen der lodzer Deutschen. Praca zbiorowa pod redakcją Krystyny Radziszewskiej. Wydawnictwo Literatura, Łódź 1999, S - 23, język polski i niemiecki; ISBN 83-87080-91-8

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_28_z_16_lipca_1921,_s._1151,_jako_ppor._Juliusz_Heicel-8] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 28 z 16 lipca 1921, s. 1151, jako ppor. Juliusz Heicel.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]