Kamienica Pod Czerwonym Jagniątkiem we Wrocławiu
 nr rej. A/1605/3 z 15.03.1961[1]
| |
.jpg) Kamienica Pod Czerwonym Jagniątkiem (przed remontem) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Adres | |
| Styl architektoniczny |
barok |
| Kondygnacje |
trzy |
| Ważniejsze przebudowy |
1958–1961 |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie Polski  | |
| 51,109541°N 17,027361°E/51,109541 17,027361 | |
Kamienica Pod Czerwonym Jagniątkiem dawniej Farbiarnia Reńska – barokowa kamienica znajdująca się na ulicy Psie Budy 12/13[2]. we Wrocławiu.
Historia i opis architektoniczny[edytuj | edytuj kod]
Kamienica murowana została wzniesiona w latach siedemdziesiątych XVII wieku[3] (Aleksandra Bek określa wzniesienie kamienicy na połowę XVII wieku[4]) w miejsce wcześniejszego budynku[3]. Jest to trzykondygnacyjna, trzytraktowa kalenicowa kamienica o pięcioosiowej fasadzie podzielonej pasowymi gzymsami międzykondygnacyjnymi, na których umieszczono podokienne cokoły przyozdobione lustrami różnej wielkości. Wokół okien umieszczono uszakowe opaski[3]. W środkowej osi znajdował się portal, który osadzony był wraz ze starszymi renesansowymi elementami, m.in. profilowanymi od 1/3 wysokości węgarami z elementami roślinnej ślimacznicy u nasady profili. Nad nadprożem znajdował się gzyms z fryzem i dekoracją przedstawiającą zawieszone na wstęgach girlandy owoców. Fryz połączony był wydatnym zwornikiem w formie wachlarzowato skomponowanego klucza, w którym umieszczono płaskorzeźbę przedstawiającą kobiecą głowę ozdobioną festonem[3][5]. Nad zwornikiem umieszczono plakietę z wyobrażeniem godła domu[6][7]. Portal kamienicy został uwieczniony na grafice autorstwa Heinricha Mützela wykonanej w 1825 roku[7]. Skrzydła drzwiowe miały bogate snycerskie dekoracje datowane na 1670 rok[3].
W 1895 roku kamienica została przebudowana, zmianom zostały poddane głównie wnętrza budynku[3].
Po 1945 roku[edytuj | edytuj kod]
Po działaniach wojennych w 1945 roku kamienica została odbudowana w latach 1958–1961 według projektu Stanisława Koziczuka. Zmieniono wówczas ponownie układ wnętrz oraz połączono ją z sąsiednią kamienicą nr 12[3]. W 2019 roku kamienica przeszła gruntowny remont; została odnowiona elewacja oraz przywrócono dawne godło budynku usunięte w okresie powojennej odbudowy[8].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo dolnośląskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023.
- ↑ SIP Wrocław
- ↑ a b c d e f g Brzezowski 2005 ↓, s. 249.
- ↑ Harasimowicz 2006 ↓, s. 334.
- ↑ Łukaszewicz 2008 ↓, s. 119.
- ↑ Portal po odnowieniu w 2019 roku
- ↑ a b Łukaszewicz 2008 ↓, s. 123.
- ↑ Kamienica na Psich Budach znów jest domem Pod Czerwonym Jagniątkiem. A to nie koniec odkrywania potencjału tego miejsca. Beata Maciejewska
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jan Harasimowicz (red.), Włodzimierz Suleja (red.): Encyklopedia Wrocławia. Wyd. 3, poprawione i uzupełnione. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2006. ISBN 83-7384-561-5. OCLC 76363702.
- Wojciech Brzezowski: Dom mieszkalny we Wrocławiu w okresie baroku. Wrocław: Oficyna Wydawnicza Politechniki Wrocławskiej, 2005. ISBN 83-7085-885-6.
- Tadeusz Broniewski (red.), Mieczysław Zlat (red.): Sztuka Wrocławia. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1967.
- Rafał Eysymontt, Jerzy Ilkosz, Agnieszka Tomaszewicz, Jadwiga Urbanik (red.): Leksykon architektury Wrocławia. Wrocław: Via Nova, 2011.
- Jan Harasimowicz (red.): Atlas architektury Wrocławia t. I. Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 1997. ISBN 83-7023-679-0.
- Edmund Małachowicz: Stare miasto we Wrocławiu. Wrocław: PWN, 1985.
- red. Piotr Łukaszewicz: Ikonografia Wrocławia. Wrocław: Muzeum Narodowe, 2008.