50°40′32″N 16°35′12″E/50,675556 16,586667Kamieniczki
| ||||
| ||||
 Hotel Dębowy w Kamieniczkach | ||||
| Państwo |  Polska
| |||
| Województwo |  dolnośląskie
| |||
| Powiat | dzierżoniowski | |||
| Miasto | Bielawa | |||
| Wysokość | 350-410 m n.p.m. | |||
| Strefa numeracyjna | 74 | |||
| Tablice rejestracyjne | DDZ | |||
Położenie na mapie Bielawy  | ||||
Położenie na mapie Polski  | ||||
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | ||||
Położenie na mapie powiatu dzierżoniowskiego  | ||||
| 50°40′32″N 16°35′12″E/50,675556 16,586667
| ||||
Portal  Polska
| ||||
Kamieniczki – dawna wieś, obecnie dzielnica Bielawy, położona w województwie dolnośląskim, w powiecie dzierżoniowskim, w gminie miejskiej Bielawa.
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Kamieniczki leżą na zachodnim skraju Bielawy, na granicy Gór Sowich i Przedgórza Sudeckiego, u wylotu Doliny Kamiennej, na wysokości około 350-410 m n.p.m.[1]
Podział administracyjny[edytuj | edytuj kod]
W latach 1975–1998 miejscowość należała administracyjnie do województwa wałbrzyskiego.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Najprawdopodobniej w XVIII wieku na tym terenie istniała leśniczówka, natomiast w 1778 roku zbudowano tu wapiennik, w którym przerabiano surowiec wydobywany w Dolinie Wapiennej[1]. Kamieniczki powstały w XIX wieku jako letniskowa kolonia Bielawy[1]. Wzniesiono tu wtedy osiedle willowe i duży zespół budynków pensjonatowych, gospodę i schronisko młodzieżowe[1]. W 1900 roku przez miejscowość przeprowadzono linię kolejową, co przyczyniło się do dalszego rozwoju miejscowości[1]. Utworzono tu kąpielisko, a w okolicy wytyczono trasy turystyczne[1]. Po 1945 roku Kamieniczki utraciły charakter letniskowy ponieważ zespół pensjonatów przekształcono w duży zespół sanatoriów przeciwgruźliczych[1]. W 1973 roku zbudowano tu Jezioro Bielawskie o powierzchni około 25 ha[1]. Na jego brzegu znajduje się ośrodek wypoczynkowy, basen, plaża, boisko sportowe i lokale gastronomiczne[1].
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
Na ulicy Korczaka zachował się zespół charakterystycznych budynków pensjonatowo-willowych pochodzących z XIX i XX wieku, mających cechy secesji i historyzmu[1].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 11: Góry Sowie, Wzgórza Włodzickie. Wrocław: I-BiS, 1994, s. 186, 187. ISBN 83-85773-12-6.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 11: Góry Sowie, Wzgórza Włodzickie. Wrocław: Wydawnictwo I-BiS, 1995, ISBN 83-85773-12-6.
