Karls Kurkevičs

Karls Kurkevičs
	starszyna
Data i miejsce urodzenia	17 października 1926 ; Mozyrz
Data i miejsce śmierci	19 marca 2002 ; Ryga
	Przebieg służby
Lata służby	1944–1950
Siły zbrojne	Armia Czerwona
Jednostki	134 Dywizja Strzelecka
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa operacja wiślańsko-odrzańska; operacja berlińska; wojna radziecko-japońska;
	Odznaczenia

Karls Kurkevičs (ros. Карл Станиславович Куркевич, ur. 17 października 1926 w Mozyrzu, zm. 19 marca 2002 w Rydze) – radziecki żołnierz, starszyna.

Życiorys

Urodził się w polskiej rodzinie. Jego ojciec Stanisław był działaczem komunistycznym i uczestnikiem ustanawiania władzy bolszewików na Białorusi, jednak w lipcu 1937 został aresztowany przez NKWD pod fałszywym zarzutem „udziału w polskiej organizacji wojskowej” i w tym samym roku skazany na śmierć i zabity (w 1959 pośmiertnie go zrehabilitowano).

Karl do 1941 skończył 7 klas szkoły w Lubaniu, po ataku Niemiec na ZSRR przebywał na okupowanym przez Niemców terytorium, pomagając żołnierzom i partyzantom. Przystąpił do podziemnej młodzieżowej organizacji komsomolskiej kierowanej przez jego starszego brata Bolesława, a wkrótce potem do oddziału partyzanckiego. 7 listopada 1941 partyzanci zaatakowali miejscowy niemiecki garnizon; wkrótce potem Niemcy schwytali i niedługo potem zamordowali Bolesława i innego partyzanta. Kurkevičs nadal walczył w oddziałach partyzanckich, a w listopadzie 1944 został powołany do Armii Czerwonej. Był żołnierzem kompanii karabinów maszynowych 515. pułku strzelców w 134. Dywizji Strzeleckiej w składzie 61. Korpusu Strzeleckiego w 69. Armii 1. Frontu Białoruskiego, uczestniczył w operacji wiślańsko-odrzańskiej zimą 1945 i berlińskiej wiosną 1945, w lutym i marcu 1945 brał udział w walkach o utrzymanie i rozszerzenie przyczółka w rejonie Frankfurtu nad Odrą. Brał udział w forsowaniu Pilicy i Warty, walkach o Radom, Tomaszów Mazowiecki, Jarocin i Poznań. 4 lutego 1945 w rejonie Frankfurtu nad Odrą zabił do 15 żołnierzy wroga i przyczynił się do odparcia niemieckiego kontrataku. W nocy na 26 lutego 1945 w walkach na północny zachód od Frankfurtu zabił dwóch Niemców i z pomocą współtowarzyszy wziął do niewoli dwóch innych. 19 kwietnia 1945 podczas operacji berlińskiej zabił w walce wielu Niemców. W sierpniu 1945 brał udział w pokonaniu Japonii.

W sierpniu 1950 został zdemobilizowany. W 1954 ukończył technikum przemysłu lekkiego w Rydze i został przyjęty do KPZR, pracował jako instruktor w kombinacie tekstylnym w Rydze.

Odznaczenia

Order Rewolucji Październikowej
Order Wojny Ojczyźnianej I klasy (11 marca 1985)
Order Sławy I klasy (15 maja 1946)
Order Sławy II klasy (9 marca 1945)
Order Sławy III klasy (20 lutego 1945)
Medal „Za wyzwolenie Warszawy”
Medal „Za zwycięstwo nad Japonią”

Bibliografia

Biogram na stronie warheroes.ru (ros.) [dostęp 2019-09-25]