Karol Wollen
 pułkownik
| |
| Data i miejsce urodzenia |
30 września 1894 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
13 kwietnia 1971 |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
szef służby zaopatrywania i transportu |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
 
| |
Karol Witold Wollen[1] (30 września 1894[2] w Janowicach, zm. 13 kwietnia 1971 w Londynie) – pułkownik Wojska Polskiego.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się 30 września 1894 w Janowicach, w ówczesnym powiecie wielickim Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Feliksa[3][4][5].
W czasie I wojny światowej walczył w szeregach Legionów Polskich. Był oficerem 2 Pułku Ułanów. 11 listopada 1915 został mianowany chorążym prowiantowym. Wiosną 1917 był czasowo przydzielony do Krajowego Inspektoratu Zaciągu[6].
W 1923 pełnił służbę w 5 Dywizjonie Taborów w Krakowie[7]. 22 października tego roku otrzymał przeniesienie do Departamentu II Jazdy Ministerstwa Spraw Wojskowych, pozostając oficerem nadetatowym 5 dtab.[8][9]. 31 marca 1924 został mianowany majorem ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 i 3. lokatą w korpusie oficerów taborowych[10]. 1 października 1925 został przeniesiony do 2 Szwadronu Taborów w Lublinie na stanowisko dowódcy szwadronu[11][12]. W czerwcu 1927 został przeniesiony do kadry oficerów taborowych z równoczesnym przydziałem do Departamentu Artylerii MSWojsk. w Warszawie na stanowisko referenta w wydziale zaopatrzenia[13][14]. 1 kwietnia 1929 został przeniesiony do Wojskowego Zakładu Zaopatrzenia Intendenckiego i Taborów na stanowisko kierownika wydziału materiałów taborowych[15]. W 1932 został przeniesiony z Kierownictwa Zaopatrzenia Taborów w Warszawie do 10 Dywizjonu Taborów w Przemyślu na stanowisko dowódcy dywizjonu[16][2]. 27 czerwca 1935 został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1935 i 1. lokatą w korpusie oficerów taborowych[17][18]. Następnie pełnił służbę w Dowództwie Taborów i Szefostwie Remontu MSWojsk. na stanowisku zastępcy[19].
W czasie kampanii włoskiej pełnił służbę w Kwaterze Głównej 2 Korpusu Polskiego na stanowisku szefa służby zaopatrywania i transportu[20].
Zmarł 13 kwietnia 1971 w Londynie. Został pochowany na cmentarzu Wandsworth.
Był żonaty z Teresą z Baumów (zm. 1938)[21].
Ordery i odznaczenia
[edytuj | edytuj kod]- Krzyż Niepodległości (16 września 1931)[22][3]
- Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 10 listopada 1928[23][24], 1938[25])
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1814, w ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Karol II Wollen”, w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko, a mianowicie podpułkownika Karola I Wollena (ur. 1 marca 1874), który w 1923 pełnił służbę w Wojskowym Instytucie Geograficznym na stanowisku kierownika referatu.
- ↑ a b Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 283, 790.
- ↑ a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-03-30].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-03-30].
- ↑ Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-03-30].
- ↑ Lista starszeństwa 1917 ↓, s. 64.
- ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1032, 1039.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 71 z 13 listopada 1923, s. 753.
- ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 17, 942, 949.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 32 z 2 kwietnia 1924, s. 171.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 109 z 21 października 1925, s. 585-586.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 29 z 26 lipca 1926, s. 230.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 11 czerwca 1927, s. 166.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 518, 521.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 27 kwietnia 1929, s. 130.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 13 z 9 grudnia 1932, s. 426.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 28 czerwca 1935, s. 69.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 275.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 438.
- ↑ Żaroń 1981 ↓, s. 260.
- ↑ Nekrolog. „Polska Zbrojna”. 239, s. 4, 1938-08-30. Warszawa..
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 218, poz. 296 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
- ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
- ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 283.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 11 listopada 1938, s. 30.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich w dniu oddania Legionów Polskich Wojsku Polskiemu (12 kwietnia 1917). Komenda Legionów Polskich, 1917.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
- Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
- Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
- Piotr Żaroń: Armia Polska w ZSRR, na Bliskim i Środkowym Wschodzie. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1981.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Odznaczeni dwukrotnie Złotym Krzyżem Zasługi (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Niepodległości
- Oficerowie 2 Dywizjonu Taborów
- Oficerowie 10 Dywizjonu Taborów
- Oficerowie prowiantowi Legionów Polskich 1914–1918
- Podpułkownicy taborów II Rzeczypospolitej
- Polacy – uczestnicy kampanii włoskiej 1943–1945
- Pułkownicy Polskich Sił Zbrojnych
- Uczestnicy kampanii wrześniowej (strona polska)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1894
- Zmarli w 1971
- Żołnierze Wojska Polskiego na emigracji w Wielkiej Brytanii po II wojnie światowej