Katarzyna Mikocka-Rachuba
| Państwo działania | |
|---|---|
| Data urodzenia | |
| profesor nauk humanistycznych | |
| Specjalność: historia rzeźby XVI-XIX w., historia sztuki, historia sztuki nowożytnej[1] | |
| Alma Mater | |
| Doktorat |
7 stycznia 1981[1] – Uniwersytet Warszawski |
| Habilitacja |
26 września 2002[1] |
| Profesura |
11 kwietnia 2012[1] |
| Polska Akademia Nauk | |
| Status |
członkini Komitetu Nauk o Sztuce |
Katarzyna Elżbieta Mikocka-Rachuba (ur. 1952[2]) – polska historyk sztuki, profesor nauk humanistycznych, profesor zwyczajny Instytutu Sztuki Polskiej Akademii Nauk[1].
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
W 1976 ukończyła studia historii sztuki na Uniwersytecie Warszawskim[1]. 7 stycznia 1981 uzyskała tamże stopień doktora nauk humanistycznych na podstawie rozprawy Mistrz Nagrobka Leśniowolskiego, rzeźbiarz krakowski przełomu XVI i XVII w. i jego warsztat (promotor – Mariusz Karpowicz). 26 września 2002 habilitowała się w Instytucie Sztuki PAN na podstawie pracy zatytułowanej Canova, jego krąg i Polacy (około 1780–1850)[1]. 11 kwietnia 2012 nadano jej tytuł profesora w zakresie nauk humanistycznych[3].
Jest profesor zwyczajną Instytutu Sztuki Polskiej Akademii Nauk. Była członkinią Centralnej Komisji ds. Stopni i Tytułów; Sekcji I – Nauk Humanistycznych i Społecznych Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów. Członkini Komitetu Nauk o Sztuce PAN[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h Prof. dr hab. Katarzyna Elżbieta Mikocka-Rachuba, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI PIB) [dostęp 2020-09-13].
- ↑ PLWABN|9810694161605606 [online], viaf.org [dostęp 2022-01-21].
- ↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 11 kwietnia 2012 r. nr 115-4-12 w sprawie nadania tytułu profesora (M.P. z 2012 r. poz. 375).