Przejdź do zawartości

Kazimierz Rolewicz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kazimierz Rolewicz
Zbigniew Solski
„Kama”, „Ira”, „Oko”, „Mila”, „Olgierd”, „Zbyszek”, „Solski”
podpułkownik piechoty podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia

18 stycznia 1898
Borysław

Data i miejsce śmierci

9 lutego 1986
Paryż

Przebieg służby
Lata służby

1916–1946

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Armia Krajowa
Zrzeszenie Wolność i Niezawisłość

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
Wojna polsko-ukraińskaWojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
działania zbrojne podziemia antykomunistycznego w Polsce

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami Srebrny Krzyż Zasługi (II RP)

Kazimierz Rolewicz, nazwisko przybrane „Zbigniew Solski”, ps. „Kama”, „Ira”, „Oko”, „Mila”, „Olgierd”, „Zbyszek”, „Solski” (ur. 18 stycznia 1898 w Borysławiu, zm. 9 lutego 1986 w Paryżu) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego i Armii Krajowej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w rodzinie Jana, pracownika kopalni nafty „Jadwiga” w Borysławiu i Katarzyny z Dwulitów[1]. Uczęszczał do gimnazjum w Samborze. W czasie nauki gimnazjalnej przejął na siebie ciężar utrzymania rodziny po śmierci ojca (1910); udzielał korepetycji. Po maturze (1916) został powołany do armii austriackiej. Walczył na froncie włoskim I wojny światowej, dochodząc do stopnia podporucznika. W czasie powrotu do Polski w 1918 był krótko więziony przez władze austriackie, wraz z przyszłym dowódcą AK Tadeuszem Komorowskim[1].

Od 1919 służył w szeregach Wojska Polskiego. Brał udział w walkach o Lwów z siłami ukraińskimi, następnie w wojnie z Rosją. 5 kwietnia 1921 został przydzielony do Okręgowej Komendy Transportów Wojskowych Lwów z pozostawieniem w ewidencji 38 pułku piechoty[2]. Po wojnie służył w 38 pp w Przemyślu. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 i 2217. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. W sierpniu 1929 miał być przydzielony do baonu podchorążych rezerwy piechoty nr 9[4], ale przydział ten został anulowany[5]. 2 grudnia 1930 został mianowany na stopień kapitana ze starszeństwem z 1 stycznia 1931 i 70. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6].

Ukończył studia prawnicze, prawdopodobnie na Uniwersytecie Lwowskim; działał w harcerstwie w Przemyślu. Z dniem 1 lutego 1932 został przydzielony do dyspozycji Ministerstwa Spraw Wewnętrznych na okres sześciu miesięcy, z zachowaniem dotychczasowego dodatku służbowego[7][8]. Z dniem 31 lipca 1932 został przeniesiony do rezerwy z równoczesnym przeniesiem w rezerwie do 77 Pułku Piechoty w Lidzie[9].

Następnie pracował w administracji państwowej. Z dniem 1 sierpnia 1932 został mianowany referendarzem w Urzędzie Wojewódzkim Nowogródzkim, w VII stopniu służbowym[10]. Później jako naczelnik Wydziału Bezpieczeństwa w Urzędzie Wojewódzkim w Nowogródku i Brześciu nad Bugiem. Pełnił stanowisko wiceprezesa zarządu Harcerskiego Klubu Sportowego „Czuwaj” Przemyśl (ponownie wybrany 3 stycznia 1929)[11].

Od 1939 uczestniczył w działalności konspiracyjnej. Oficjalnie prowadził gospodarstwo rolne pod Krakowem (wspólnie z Edwardem Heilem, komendantem Krakowskiej Chorągwi Szarych Szeregów), a w podziemiu kierował Biurem Informacji i Propagandy Okręgu Związku Walki Zbrojnej-Armii Krajowej Kraków oraz wchodził w skład Komendy Okręgu. Redagował wysoko oceniane (m.in. przez pułkownika Jana Rzepeckiego) pismo Okręgu Kraków AK „Małopolski Biuletyn Informacyjny”, aktywnie organizował propagandę dywersyjną w języku niemieckim (tzw. „N”). 11 listopada 1942 dowódca AK awansował go na majora służby stałej.

Po wojnie kontynuował działalność w strukturach konspiracji. Był szefem sztabu (według innych źródeł zastępcą szefa sztabu) komendanta Okręgu Kraków pułkownika Przemysława Nakoniecznikoff-Klukowskiego, przypuszczalnie od kwietnia 1945 (po aresztowaniu Nakoniecznikow-Klukowskiego przez władze bezpieczeństwa) kierował krakowskimi strukturami konspiracyjnymi. W czerwcu 1945 sam Rolewicz został aresztowany, ale nie rozpoznany, wyszedł na wolność w październiku t.r. i działał w organizacji Wolność i Niezawisłość (WiN); był wiceprezesem Zarządu Głównego WiN. W lipcu 1946 został wysłany do Paryża jako emisariusz WiN na Zachód, później był zastępcą szefa Delegatury WiN za granicą. W strukturach Delegatury Sił Zbrojnych na Kraj został zweryfikowany w stopniu podpułkownika (lub pułkownika). Na emigracji używał stale nazwiska Zbigniew Solski, stanowiącego połączenie pseudonimów WiN-owskich Zbyszek i Solski.

Osiadł we Francji, gdzie działał w szeregu organizacji emigracyjnych, m.in. był wiceprezesem Koła AK we Francji. Został pochowany na cmentarzu w Thiais. Krótko przed śmiercią zawarł związek małżeński z Zofią Kaczkowską[1].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c Mazur 1989 ↓.
  2. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 16 kwietnia 1921 roku, s. 775.
  3. ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 110.
  4. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 23 sierpnia 1929 roku, s. 294.
  5. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 20 z 23 grudnia 1929 roku, s. 423.
  6. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 3 grudnia 1930 roku, s. 332.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 252, tu „z dniem 21 grudnia 1931”.
  8. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 16 sierpnia 1932 roku, s. 375, sprostowano datę przydziału z 21 grudnia 1931 na 1 lutego 1932.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 15 listopada 1932 roku, s. 396.
  10. ↑ Dziennik Urzędowy Ministerstwa Spraw Wewnętrznych nr 14 z 10 września 1932, s. 496.
  11. ↑ Kronika sportowa. H.K.S. Czuwaj w r. 1928. „Ziemia Przemyska”. Nr 4, s. 3-4, 26 stycznia 1929. 
  12. ↑ M.P. z 1934 r. nr 259, poz. 337 „za zasługi na polu administracji państwowej”.
  13. ↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 636 „w uznaniu zasług, położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928 roku, s. 419.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kazimierz_Rolewicz&oldid=74401877”