Przejdź do zawartości

Kenneth Arthur Noel Anderson

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kenneth Arthur Noel Anderson
Sunshine
Ilustracja
Kenneth Arthur Noel Anderson (1943)
generał generał
Data i miejsce urodzenia

25 grudzień 1891
Madras

Data i miejsce śmierci

29 kwietnia 1959
Gibraltar

Przebieg służby
Lata służby

19111952

Siły zbrojne

 British Army

Jednostki

Seaforth Highlanders

Stanowiska

Dowódca:

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa:

II wojna światowa:

Odznaczenia
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Łaźni (Wielka Brytania) Krzyż Wojskowy (Wielka Brytania) Gwiazda 1914–15 (Wielka Brytania) Medal Wojenny Brytyjski Medal Zwycięstwa (międzyaliancki) Medal Wojny 1939–1945 (Wielka Brytania) Krzyż Wielki Orderu Gwiazdy Etiopii Komandor Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Wojenny 1939–1945 (Francja) Krzyż Wielki Orderu Ouissama Alaouite’a (Maroko) Główny Komandor Legii Zasługi (USA) Wielka Wstęga Orderu Sławy (Tunezja)

Kenneth Arthur Noel Anderson, ps. „Sunshine” (ur. 25 grudnia 1891 w Madras, zm. 29 kwietnia 1959 na Gibraltarze) – oficer British Army, uczestnik I i II wojny światowej. Najbardziej znany jako dowódca brytyjskiej 1 Armii podczas operacji Torch, inwazji aliantów na Algierię.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata i I wojna światowa

[edytuj | edytuj kod]

Anderson urodził się w Indiach, jako syn szkockiego inżyniera kolejowego. Kształcił się w Charterhouse School oraz w Królewskiej Akademii Wojskowej Sandhurst. We wrześniu 1911 został podporucznikiem. Pierwsze zasługi zdobył walcząc we Francji podczas I wojny światowej. Został odznaczony Military Cross za odwagę. Został ranny w bitwie nad Sommą w dniu jej rozpoczęcia, 1 lipca 1916 roku.

II wojna światowa

[edytuj | edytuj kod]

Kiedy gen. Montgomery został awansowany na dowódcę II Korpusu podczas ewakuacji z Francji, dowódca korpusu gen. Alan Brooke zdecydował, że Anderson powinien objąć dowodzenie nad 3 Dywizją Piechoty Montgomery’ego. Po wycofaniu wojsk brytyjskich z Dunkierki i powrocie do Wielkiej Brytanii, Anderson został awansowany do stopnia generała majora, i otrzymał Order Łaźni. W 1941 otrzymał rozkaz dowodzenia pierwszą dywizją, która miała za zadanie bronić wybrzeża Lincolnshire. W tym samym roku został awansowany do generała porucznika. W 1943 roku gen. Anderson otrzymał rozkaz dowodzenia wojskami aliantów pod Kasserine. Taktyka Andersona nie przyniosła oczekiwanych rezultatów i alianci przegrali bitwę.

Po wojnie

[edytuj | edytuj kod]

Po wojnie został naczelnym dowódcą wojskowym i gubernatorem Gibraltaru. Jego najbardziej znaczącymi osiągnięciami były zmiany w konstytucji Gibraltaru oraz budowanie nowych domów, w celu polepszenia warunków do życia. W czerwcu 1952 przeszedł na emeryturę. Jego ostatnie lata były pełne tragedii: jego jedyny syn zginął w akcji na Malajach. Również jego córka zmarła po długiej chorobie. Anderson zmarł na zapalenie płuc na Gibraltarze w 1959.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]