Keratofir
Keratofir – skała magmowa głębinowa lub wylewna, wieku paleozoicznego albo starsza, o składzie mineralogicznym i strukturze podobnych do ryolitu lub trachitu, lecz wtórnie zmetamorfizowana wskutek procesów pneumatolizy lub procesów hydrotermalnych. Składa się z fenokryształów albitu, kwarcu (albitofir kwarcowy), rzadziej biotytu, sodowych piroksenów lub amfiboli, chlorytu, epidotu, kalcytu.
Odznacza się strukturą porfirową z mikrolitowym, sferolitowym lub felsytowym ciastem skalnym[1].
Nazwę keratofir wprowadził w 1874 r. C. W. Gümbel[1].
Keratofir potasowy – odmiana keratofiru zawierająca skaleń potasowy, która występuje rzadko[1].
W Polsce keratofir spotykany wśród utworów z dolnego paleozoiku, występuje na Dolnym Śląsku w Górach Kaczawskich i Górach Bardzkich. W Górach Kaczawskich keratofiry występują w dwóch pasmach – północnym, ciągnącym się od Janówka do Bolkowa oraz południowym, w rejonie Jeżowa Sudeckiego i Kaczorowa (Lubrzy). Wśród keratofirów Gór Kaczawskich występują odmiany czysto sodowe, jak i sodowo-potasowe[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c W. Ryka i A. Maliszewska: Słownik petrograficzny, Wydawnictwa Geologiczne, Warszawa 1991, wyd. II, ISBN 83-220-0406-0, s. 165
- ↑ Janusz Ansilewski: Keratofiry Gór Kaczawskich, Archiwum Mineralogiczne, t. XVIII, z. 1, PWN, Warszawa 1954, s. 131-162
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Wacław Ryka, Anna Maliszewska, Słownik petrograficzny, Warszawa: Wydawnictwa Geologiczne, 1991, ISBN 83-220-0406-0, OCLC 834076623.