Przejdź do zawartości

Biotyt

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Biotyt
Ilustracja
Właściwości chemiczne i fizyczne
Skład chemiczny

K(Mg,Fe)3(AlSi3O10)(OH,F)2zasadowy glinokrzemian potasu, magnezu i żelaza

Twardość w skali Mohsa

2,5–3

Przełam

nierówny, blaszkowy

Łupliwość

doskonała, jednokierunkowa

Układ krystalograficzny

układ jednoskośny

Gęstość minerału

2,7–3,1 g/cm³

Właściwości optyczne
Barwa

czarna, nieprzezroczysta; wietrzejąc uzyskuje barwę złocistą (kocie złoto)

Rysa

biała

Połysk

szklisty, perłowy

Biotyt – minerał z gromady krzemianów, należący do grupy mik (łyszczyków). Jego nazwa pochodzi od nazwiska francuskiego fizyka Jeana Baptiste’a Biota.

Właściwości

[edytuj | edytuj kod]

Tworzy kryształy tabliczkowe i krótkosłupowe (heksagonalne). Występuje w skupieniach zbitych, ziarnistych, blaszkowych i łuskowych. Jest minerałem giętkim, łamliwym, sprężystym. Zawiera domieszki: tytanu, sodu, litu, baru, strontu, cezu, manganu (manganofyllit).

Bywa zasobny w:

  • magnez (meroksen)
  • niekiedy zawiera znaczną ilość żelaza (lepidomelan, syderofyllit)
  • często zawiera wrostki cyrkonu, a także rutylu
  • wykazuje silny pleochroizm o barwach: zielonej, brunatnej i czerwonawej

Występowanie

[edytuj | edytuj kod]

Biotyt jest najbardziej pospolitym minerałem wśród łyszczyków, posiadającym duże znaczenie skałotwórcze. Podobnie jak muskowit występuje głównie w granitach i granodiorytach, ale również tonalitach; znany jest również z ciemnych skał żyłowych i wulkanicznych. Biotyt powszechnie występuje w niektórych skałach metamorficznych, takich jak łupki łyszczykowe (mikowe) czy gnejsy. W budowie skał osadowych odgrywa znacznie mniejszą rolę niż muskowit, ponieważ charakteryzuje się mniejszą odpornością na wietrzenie chemiczne.

Obecność biotytu w glebach zaznacza się jedynie tam, gdzie procesy wietrzenia zachodzą bardzo powoli. Przyjmuje tam postać wydłużonych, blaszkowatych ziarn.

Miejsca występowania:

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]
  • bywa stosowany jako materiał izolacyjny (przy produkcji kondensatorów)
  • po zmieleniu jako posypka papowa
  • ma znaczenie naukowe (jako wskaźnik tworzenia się skał)
  • jest minerałem interesującym kolekcjonerów

Bardzo duże kryształy znaleziono w Indiach – do 64 ton, Rosji – około 70 m² oraz Norwegii. Gigantyczne okazy spotykano w Kanadzie, Brazylii i na Grenlandii.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]