Koło tętnicze mózgu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Schemat koła tętniczego mózgu (w górnej części schematu).
Unaczynienie tętnicze mózgowia ludzkiego.
Obraz tętnic mózgu po dodaniu środka cieniującego. Na pierwszym planie tętnice kręgowe; dalej tętnica podstawna i wreszcie koło tętnicze mózgu.

Koło tętnicze mózgu, także koło tętnicze Willisa (łac. circulus arteriosus cerebri) – układ tętnic zaopatrujących mózgowie, leżących na jego podstawie. Alternatywna nazwa pochodzi od nazwiska angielskiego lekarza z XVII wieku, Thomasa Willisa.

Naczynia[edytuj | edytuj kod]

Na koło składają się (patrz schemat obok):

Tętnica podstawna i środkowa mózgu, mimo że zaopatrują mózgowie, nie są uważane za składowe koła tętniczego.

Znaczenie fizjologiczne[edytuj | edytuj kod]

Ułożenie tętnic mózgu w koło tętnicze przeciwdziała niedokrwieniu mózgowia, ponieważ nawet w przypadku zwężenia lub zatoru jednej z nich krew nadal jest rozprowadzana dzięki pozostałym naczyniom. Warunkiem jest drożność wszystkich elementów koła tętniczego, co u człowieka nie zawsze ma miejsce z uwagi na dużą zmienność osobniczą koła. Tkanka nerwowa jest bardzo wrażliwa na niedotlenienie, a zmienność osobnicza koła tętniczego u człowieka jest wysoka, dlatego podwiązanie na dłużej już jednej tętnicy szyjnej wewnętrznej może być u ludzi niebezpieczne.

Zakres unaczynienia[edytuj | edytuj kod]

Gałęzie koła tętniczego mózgu zaopatrują całe mózgowie, zawartość oczodołu, okolice nosa oraz część opony twardej.

Pochodzenie[edytuj | edytuj kod]

Koło tętnicze bierze początek z trzech źródeł:

Zmienność[edytuj | edytuj kod]

Do najczęstszych anomalii dotyczących koła należą[1]:

  • brak lub hipoplazja jednej z tętnic przednich mózgu (25% przypadków);
  • brak lub hipoplazja jednej lub obu tętnic łączących tylnych (20% przypadków);
  • hipoplazja odcinka P1 tętnicy tylnej mózgu z płodowym odejściem tętnicy tylnej mózgu od tętnicy szyjnej wewnętrznej (15% przypadków);
  • brak tętnicy łączącej przedniej występuje rzadko (0,3% przypadków).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Adam Bochenek, Michał Reicher, Stanisław Hiller, Wiesław Łasiński: Układ naczyniowy. Warszawa: Wydawnictwo Lekarskie PZWL, 2004, s. 191–193. ISBN 83-200-2889-2.