Kościół Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Pakosławicach

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kościół Świętych Apostołów Piotra i Pawła
310/56 z 11.04.1956[1]
kościół parafialny
Ilustracja
widok ogólny
Państwo

 Polska

Województwo

 opolskie

Miejscowość

Pakosławice

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Parafia

Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Pakosławicach

Wezwanie

Świętych Apostołów Piotra i Pawła

Wspomnienie liturgiczne

Świętych Apostołów Piotra i Pawła – 29 czerwca

Położenie na mapie gminy Pakosławice
Mapa konturowa gminy Pakosławice, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Kościół Świętych Apostołów Piotra i Pawła”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, na dole nieco na lewo znajduje się punkt z opisem „Kościół Świętych Apostołów Piotra i Pawła”
Położenie na mapie województwa opolskiego
Mapa konturowa województwa opolskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Kościół Świętych Apostołów Piotra i Pawła”
Położenie na mapie powiatu nyskiego
Mapa konturowa powiatu nyskiego, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Kościół Świętych Apostołów Piotra i Pawła”
Ziemia50°32′43,0″N 17°22′01,2″E/50,545278 17,367000

Kościół Świętych Apostołów Piotra i Pawłarzymskokatolicki kościół parafialny należący do parafii pod tym samym wezwaniem (dekanat Skoroszyce diecezji opolskiej).

Historia[edytuj | edytuj kod]

Świątynia została wzniesiona w 2 ćwierci XIII wieku. Wezwanie otrzymała w 1491 roku. W czasach nowożytnych do jednonawowego korpusu z absydowo zamkniętym prezbiterium została dobudowana wieża nakryta dachem hełmowym. Z kolei nawa, do tej pory nakryta stropem, została przesklepiona (z tego powodu mury obwodowe nawy zostały wsparte skarpami). Na początku XIX wieku została przekształcona lub nadbudowana wieża, natomiast do prezbiterium została dobudowana zakrystia. W czasie prac konserwatorskich w latach 1932-1933 został wykonany nowy portal południowy oraz polichromie wnętrz i zapewne stolarka drzwiowa.

Architektura i wnętrze[edytuj | edytuj kod]

Wnętrze świątyni

Późnoromańska budowla jest orientowana, składa się z jednej nawy, posiada węższe prezbiterium zamknięte półkolistą absydą. Od strony zachodniej do oszkarpowanej nawy jest dobudowana wieża w stylu klasycystycznym. Wtórne są również kruchta i zakrystia. Nawa i prezbiterium są nakryte dachami dwuspadowymi, wieża dachem namiotowym. Świątynia wymurowana jest z cegły z dodatkiem kamienia polnego (część romańska w tzw. opus emplectum), detale architektoniczne powstały z granitu. Kamienny portal znajdujący się w zachodniej ścianie nawy oryginalnie, przed wybudowaniem wieży był portalem zewnętrznym. Jego kształt pozwala określić budowę świątyni na 2. ćwierć XIII wieku: jest ostrołukowy, jednouskokowy, posiada parę kolumienek na postumentach. Talerzowe głowice kolumn ujęte są wałkami i, niżej, ozdobione ornamentem sznurowym. Negatywowy ślad na archiwolcie to pamiątka po wałku podpartym głowicami. Elewacje są otynkowane (w zakrystii widać odsłonięty kamienny wątek muru), otwory okienne i drzwiowe zamknięte są łukiem. Nad głównym wejściem w półkoliście zamkniętych niszach są umieszczone kamienne figury patronów świątyni (pochodzące z początku XIX wieku). We wschodniej ścianie zakrystii wmurowane jest kamienne epitafium proboszcza Mechsego, zmarłego w 1606 roku. Wnętrza ze współczesnym wystrojem nakrywają sklepienia, w prezbiterium sklepienie krzyżowo-żebrowe (powstałe w 2. ćwierci XIII wieku). W zachodniej części nawy znajduje się drewniany chór muzyczny podparty słupami (pochodzi z 1. połowy XIX wieku). Wyposażenie: ambona, chrzcielnica, kropielnice, powstało na początku XIX wieku[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]