Kościół św. Jana Chrzciciela w Piszu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kościół św. Jana Chrzciciela w Piszu
P/152 z 5.09.1958[1]
kościół parafialny
Ilustracja
Państwo

 Polska

Miejscowość

Pisz

Wyznanie

katolickie

Kościół

rzymskokatolicki

Parafia

św. Jana Chrzciciela w Piszu

Wezwanie

św. Jana Chrzciciela

Położenie na mapie Pisza
Mapa konturowa Pisza, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Jana Chrzciciela w Piszu”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, u góry po prawej znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Jana Chrzciciela w Piszu”
Położenie na mapie województwa warmińsko-mazurskiego
Mapa konturowa województwa warmińsko-mazurskiego, po prawej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Jana Chrzciciela w Piszu”
Położenie na mapie powiatu piskiego
Mapa konturowa powiatu piskiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Jana Chrzciciela w Piszu”
Położenie na mapie gminy Pisz
Mapa konturowa gminy Pisz, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Kościół św. Jana Chrzciciela w Piszu”
Ziemia53°37′47″N 21°48′24″E/53,629722 21,806667

Kościół św. Jana Chrzciciela w Piszu – najstarszy kościół w Piszu.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Do 1945 świątynia ewangelicka. Od 1946 siedziba rzymskokatolickiej parafii św. Jana Chrzciciela w Piszu.

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Najstarszym elementem kościoła jest zwieńczona drewnianym hełmem wieża odbudowana po pożarze z 1694 roku. Ściany z ryglówki zbudowano w 1737 roku na miejscu starszej świątyni średniowiecznej. Pozostała część kościoła została wybudowana w końcówce XVII wieku, gruntownie przebudowana w 1843 r.

Wewnątrz kościoła znajduje się późnorenesansowy ołtarz główny, odnowiony w 1696 roku i barokowa ambona z 1701 roku oraz XVII-wieczne: krucyfiks drewniany, polichromowany, polichromowany pelikan i chrzcielnica.

Tablice pamiątkowe[edytuj | edytuj kod]

W kruchcie umieszczono tablice pamiątkowe:

Galeria[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Rejestr zabytków nieruchomych – województwo warmińsko-mazurskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2023 [dostęp 2013-04-12].
  2. napisy na tablicach in situ

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Tomasz Darmochwał, Marek Jacek Rumiński: Warmia Mazury. Przewodnik, Białystok: Agencja TD, 1996. ISBN 83-902165-0-7, s. 200-201