Przejdź do zawartości

Konstanty Łotocki

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Konstanty Emil Łotocki
Ilustracja
major intendent major intendent
Data i miejsce urodzenia

24 stycznia 1890
Wadowice

Data i miejsce śmierci

między 16 a 19 kwietnia 1940
Katyń

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie

Jednostki

13 Pułk Piechoty
X Batalion Sanitarny
25 Pułk Ułanów
Kierownictwo Zaopatrzenia Intendentury MSWojsk

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
kampania wrześniowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941) Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Konstanty Emil Łotocki[a] (ur. 24 stycznia 1890 w Wadowicach, zm. między 16 a 19 kwietnia[2] 1940 w Katyniu) – major intendent Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej[3].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był synem Emila i Anastazji z Bazarów[4]. Absolwent III Gimnazjum w Krakowie[5]. W Wojsku Polskim od 1920. 20 maja 1920 został awansowany do stopnia porucznika sanitarnego[6][7]. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 13 pułku piechoty.

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku. W 1922 jako kapitan był komendantem kadry X baonu sanitarnego[8][9]. W lutym 1926 został zatwierdzony na stanowisku pełniącego obowiązki kierownika I referatu administracji rezerw i zastępcy komendanta Powiatowej Komendy Uzupełnień Ostrowiec[10]. W 1930 został przeniesiony z działu sanitarnego do działu kancelaryjnego w korpusie oficerów administracyjnych[11][12][13]. Z dniem 1 listopada 1932 został wysłany na czteromiesięczną praktykę u płatnika 25 pułku ułanów w Prużanie[14]. Po zakończeniu praktyki został przeniesiony do 25 puł na stanowisko płatnika[15], a z dniem 15 sierpnia 1933 roku przeniesiony do korpusu oficerów intendentów[16]. Od 1935 (a od 1936) w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1936 i pierwszą lokatą służył w Kierownictwie Zaopatrzenia Intendentury MSWojsk. jako kierownik referatu rachuby pieniężnej[17].

W czasie kampanii wrześniowej dostał się do sowieckiej niewoli. Według stanu z kwietnia 1940 był jeńcem kozielskiego obozu. Ostatnią wiadomość od Łotockiego wysłaną z Kozielska żona otrzymała 24 grudnia 1939. Między 15 a 17 maja 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD[2] – lista wywózkowa 029/1 poz. 89 nr akt 4175[18], z 13 kwietnia 1940[2]. Został zamordowany między 16 a 19 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim[2]. Prawdopodobnie zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943, zapis w dzienniku ekshumacji z 13.05.1943 pod numerem 1681. Prawdopodobnie figuruje na liście AM-217-1861 (jako nierozpoznany oficer - major) i liście Komisji Technicznej PCK pod numerem: GARF-66-01861 (jako nierozpoznany major). Przy tych szczątkach znaleziono kartę pocztową z adresem nadawcy Z. Łotocka, Gdańska 2 m 25, Warszawa. Nazwisko wraz z inicjałem imienia, oraz miejsce nadania przesyłki pokrywają się z danymi małżonki majora[19][20]. Pośród czterech oficerów o nazwisku Łotocki tylko Konstanty mieszkał w Warszawie, co wskazuje prawie jednoznacznie na Konstantego Łotockiego. Znajduje się na liście ofiar (pod nr 01861) opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 127, w Nowym Kurierze Warszawskim nr 133 z 1943. W Archiwum Robla (pakiet 0747-05) w rzeczach znalezionych przy ppor. rez. Feliksie Gadomskim znajduje się kalendarzyk z zapisanym nazwiskiem Łotockiego. Postanowieniem Sądu Grodzkiego w Krakowie I Zg. 688/48 z dnia 21.06.1949 został uznany za zmarłego.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Żonaty z Zofią, miał dwójkę dzieci. Mieszkał w Warszawie[2].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]
  • Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło decyzją Nr 439/MON z 5 października 2007 awansował go pośmiertnie na stopnień podpułkownika. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”
  • Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 14384) – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie żołnierzy polskich zamordowanych w Katyniu i innych nieznanych miejscach kaźni, nadane przez Prezydenta RP na Uchodźstwie profesora Stanisława Ostrowskiego (11 listopada 1976)
  • Krzyż Kampanii Wrześniowej – zbiorowe, pośmiertne odznaczenie pamiątkowe wszystkich ofiar zbrodni katyńskiej (1 stycznia 1986)

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ W kwietniu 1933 roku minister spraw wojskowych sprostowł imię z „Konstanty” na „Konstanty Emil”[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 11 kwietnia 1933 roku, s. 102.
  2. ↑ a b c d e УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, s. 468.
  3. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 159.
  4. ↑ Kiński i inni, Katyń, Księga Cmentarna, 2000, s. 361.
  5. ↑ Absolwenci 1883–1939 | II Liceum Ogólnokształcące [online], www.sobieski.krakow.pl [dostęp 2019-03-07].
  6. ↑ „Dziennik Personalny” (R.1, nr 20), MSWojsk, 29 maja 1920, s. 384.
  7. ↑ „Dziennik Personalny” (R.1, nr 39), MSWojsk, 13 października 1920, s. 1011.
  8. ↑ Rocznik Oficerski, MSWojsk, 1923, s. 1180, 1279.
  9. ↑ Rocznik Oficerski, Warszawa: MSWojsk, 1924, s. 1074.
  10. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 9 z 4 lutego 1926 roku, s. 20.
  11. ↑ „Dziennik Personalny” (R.11, nr 11), MSWojsk, 18 czerwca 1930, s. 205.
  12. ↑ „Dziennik Personalny” (R.12, nr 5), MSWojsk, 3 sierpnia 1931, s. 269.
  13. ↑ „Polska Zbrojna” (R.7, nr 76), Warszawa, 18 marca 1927, s. 8.
  14. ↑ „Dziennik Personalny” (R.13, nr 13), MSWojsk, 9 grudnia 1932, s. 429.
  15. ↑ „Dziennik Personalny” (R.14, nr 8), MSWojsk, 28 czerwca 1933, s. 128.
  16. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 15 września 1933 roku, s. 175.
  17. ↑ Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków 2006, s. 337, 506
  18. ↑ Jędrzej Tucholski, Mord w Katyniu, 1991, s. 657.
  19. ↑ Listy katyńskie w zasobie Archiwum Państwowego w Lublinie – Archiwum Państwowe w Lublinie [online], lublin.ap.gov.pl [dostęp 2018-08-13] [zarchiwizowane z adresu 2019-04-07] (pol.).
  20. ↑ Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s. 257.
  21. ↑ Lista starszeństwa oficerów zawodowych Korpusu Sanitarnego, Warszawa 1930, s. 47.
  22. ↑ M.P. z 1939 r. nr 121, poz. 282 „za zasługi w służbie wojskowej”.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Lista starszeństwa oficerów zawodowych Korpusu Sanitarnego, Warszawa, Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1930.
  • Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
  • Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
  • Rocznik Oficerski 1928. Warszawa. Ministerstwo Spraw Wojskowych. 1928.
  • Rocznik Oficerski 1932. Warszawa. Ministerstwo Spraw Wojskowych. 1932.
  • Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2022-01-19].
  • УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.
  • Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
  • Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
  • Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Konstanty_Łotocki&oldid=74800893”