Kościół Maryi Panny
| |||||||||
| Klasyfikacja systematyczna wyznania | |||||||||
| Chrześcijaństwo └ Katolicyzm └ Starokatolicyzm └ Mariawityzm | |||||||||
| Ustrój kościelny | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Obrządek |
rzymski | ||||||||
| Patron | |||||||||
| Siedziba | |||||||||
| Zwierzchnik • tytuł zwierzchnika |
Roland Fleury | ||||||||
| Zasięg geograficzny | |||||||||
| Członkostwo | |||||||||
| |||||||||
| |||||||||
| Strona internetowa | |||||||||
Kościół Maryi Panny, oficjalna nazwa Stowarzyszenie Kultowe Katolickiego Kościoła Gallikańskiego Normandii (fr. Église Sainte Marie) – chrześcijańska wspólnota religijna działająca we Francji. Główny ośrodek religijny wyznania mieści się w Mont-Saint-Aignan.
Wspólnota utrzymuje przyjazne relacje z wieloma Kościołami i związkami wyznaniowymi na świecie. Na początku XXI wieku Kościół przystąpił do rozmów o zjednoczeniu i przejściu pod jurysdykcję Kościoła Starokatolickiego Mariawitów[1], które to zakończyły się pomyślnie 17 lutego 2024 roku utworzeniem Diecezji Normandii w ramach prowincji francuskiej Kościoła Starokatolickiego Mariawitów.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Kościół Maryi Panny został założony w 1964 przez byłego mnicha benedyktyńskiego i księdza archidiecezji Rouen, Maurice'a Cantora. Lider wspólnoty próbował przez kilka lat współpracować z różnymi denominacjami starokatolickimi we Francji. W latach 1964-1966 był trzykrotnie konsekrowany na biskupa przez różnych hierarchów niezależnych Kościołów tradycji łacińskiej.
W 1970 do wspólnoty Maurice'a Cantora przyłączył się rzymskokatolicki biskup tytularny Sanavus, Mario Cornejo suspendowany w 1969 przez Stolicę Apostolską z powodu zerwania z celibatem i zawarcia małżeństwa. Cornejo Radavero konsekrował sub conditione Cantora, a następnie w 1987 wyświęcił dla Kościoła jeszcze trzech innych biskupów.
Od 1991 zwierzchnikiem Kościoła Maryi Panny był biskup Claude Ducrocq. Aktualnym zwierzchnikiem (stan - 2021 rok) jest biskup Roland Fleury.
17 lutego 2024 Kapituła Generalna Kościoła Starokatolickiego Mariawitów podjęła decyzję o przyjęciu do Kościoła Starokatolickiego Mariawitów, duchownych i wiernych Kościoła Świętej Marii i zorganizowaniu diecezji normandzkiej w ramach prowincji francuskiej Kościoła Starokatolickiego Mariawitów. Na czele nowej diecezji stanął dotychczasowy biskup z Mont-Saint-Aignan - bp Roland Fleury, który przyjął habit mariawicki w Świątyni Miłosierdzia i Miłości w Płocku[2].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Kościół Maryi Panny jest wspólnotą zachowującą tradycjonalizm w sprawowaniu liturgii łacińskiej z jednoczesnym dopuszczeniem pewnych liberalnych innowacji w prawie i dyscyplinie kościelnej.
Wspólnota odrzuca reformę liturgii łacińskiej wprowadzoną przez papieży Jana XXIII w 1962 i Pawła VI w 1970. Zachowano ustawienie ołtarza i szaty liturgiczne sprzed reformy Soboru Watykańskiego II. Liturgia Kościoła opiera się na Mszale Rzymskim św. Piusa V. Sprawowana jest ona jednak nie w języku łacińskim, a po francusku.
Kościół przyjął pewne zwyczaje Cerkwi prawosławnej i Kościołów starokatolickich. Między innymi wspólnota zniosła obowiązkowy celibat osób duchownych, dopuszcza rozwody kościelne i błogosławi sakrament małżeństwa osobom rozwiedzionym.
Kościół Maryi Panny jest otwarty na dialog ekumeniczny. Jest członkiem Międzynarodowej Rady Wspólnoty Kościołów (ICCC). Współpracuje ze Wspólnotą Taizé.
Biskupi Kościoła Maryi Panny[edytuj | edytuj kod]
- od 1964 Maurice Cantor – zwierzchnik Kościoła w latach 1964–1991
- od 1987 Bernard Cantor
- od 1970 Mario Cornejo
- od 1987 Claude Ducrocq – zwierzchnik Kościoła od 1991–2016
- od 1987 Roland Fleury – zwierzchnik Kościoła od 2016
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Kapituła Generalna Kościoła Starokatolickiego Mariawitów w RP: KOMUNIKAT IV SESJI KAPITUŁY GENERALNEJ KOŚCIOŁA STAROKATOLICKIEGO MARIAWITÓW. mariawita.pl, 2023-09-05. [dostęp 2023-11-05]. (pol.).
- ↑ KOMUNIKAT KAPITUŁY GENERALNEJ KOŚCIOŁA STAROKATOLICKIEGO MARIAWITÓW, 17.02.2024 [online], Kościół Starokatolicki Mariawitów w RP [dostęp 2024-02-18].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- (red.) Jean-Pierre Chantin: Les Marges du christianisme. Sectes, dissidences et ésotérisme.. Paryż: Beauchesne, 2003, s. 36-38. ISBN 978-0701014186.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Eglise Sainte Marie. [dostęp 2009-08-15]. (fr.).