Kościół San Vidal

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kościół San Vidal
Chiesa di San Vidal
sala koncertowa
Ilustracja
Fasada kościoła
Państwo

 Włochy

Miejscowość

Wenecja

Wyznanie

katolicyzm (przed desakralizacją)

Kościół

Kościół łaciński

Patriarchat Wenecji

Wezwanie

św. Witalis z Mediolanu

Położenie na mapie Wenecji
Mapa konturowa Wenecji, w centrum znajduje się punkt z opisem „Kościół San Vidal”
Położenie na mapie Włoch
Mapa konturowa Włoch, u góry znajduje się punkt z opisem „Kościół San Vidal”
Położenie na mapie Wenecji Euganejskiej
Mapa konturowa Wenecji Euganejskiej, blisko centrum po prawej na dole znajduje się punkt z opisem „Kościół San Vidal”
Ziemia45°25′56,71″N 12°19′46,27″E/45,432419 12,329519
Strona internetowa

Kościół San Vidal (nazwa w języku weneckim; wł. chiesa di San Vitale, pol. kościół św. Witalisa) – były rzymskokatolicki kościół w Wenecji w dzielnicy (sestiere) San Marco). Administracyjnie należał do Patriarchatu Wenecji. Do 1810 roku był kościołem parafialnym, później filialnym. Po remoncie nie pełni już funkcji sakralnej, lecz świecką (sala koncertowa). Znany z obrazów malarzy weneckich (Vittore Carpaccio, Giovanni Battista Piazzetta, Giulia Lama).

Historia[edytuj | edytuj kod]

Według najstarszych kronik kościół San Vitale miał być zbudowany w 699 roku, lub później, w 917. Jednak według Cornera kościół został założony w 1084 roku przez dożę Vitale Faliera[1]. Niejasne są również początki parafii, jednak powstała ona co najmniej wraz z założeniem kościoła. W 1105 roku kościół został zniszczony przez pożar, a następnie odbudowany z użyciem kamienia. Ponownie zniszczony w 1347 roku przez trzęsienie ziemi[2]. Odbudowany ponownie po 1696 roku według projektu Antonia Gaspariego, na zlecenie rodziny Morisoni jako pomnik Francesca Morosiniego, który pokonał Turków w bitwie pod Moreą, a następnie panował jako doża w latach 1688–1694[3]. Na mocy dekretów wydanych w 1810 roku przez pozostające pod zwierzchnictwem napoleońskim Królestwo Włoch parafia San Vitale została włączona do parafii Santo Stefano protomartire, a kościół San Vitale stał się kościołem filialnym[2]. Przez długi okres zdesakralizowany pełnił przez jakiś czas funkcję sali wystawowej Unii Katolickiej Artystów Włoskich, a obecnie (2016) odbywają się w nim koncerty. Prace konserwatorskie zostały przeprowadzone w latach w 1902–1903 oraz w roku 2000[3].

Architektura[edytuj | edytuj kod]

Wygląd zewnętrzny[edytuj | edytuj kod]

Korpus kościoła został zbudowany w latach 1696–1700. Fasada, zbudowana w latach 1734–1737 według projektu Andrei Tiraliego, utrzymana w stylu palladiańskim, wzorowana jest na fasadzie kościoła San Francesco della Vigna; jej budowę sfinansował doża Carlo Contarini[4]. Dwie pary kolumn posadowionych na wysokich bazach podtrzymują trójkątny tympanon, zwieńczony posągami[5]. Na fasadzie znajdują się popiersia Contariniego i jego żony oraz proboszcza Teodora Tessariego, którego starania doprowadziły do odbudowy kościoła[3]. W niższych częściach bocznych po obu stronach nawy znajdują się pomieszczenia mieszkalne[5].

Kampanila[edytuj | edytuj kod]

Kampanila

Mająca 29 m wysokości kampanila została wzniesiona w 1084 roku, a po pożarze 1105 przebudowana, podobnie jak kościół. Kolejne jej odbudowy miały miejsce w 1347 roku (po trzęsieniu ziemi) i ponownie w roku 1680. Drzwi w przyziemiu zostały zwieńczone fragmentem gzymsu, przypuszczalnie XII-wiecznego oraz, umieszczoną powyżej niego, XV-wieczną, okrągłą płaskorzeźbą, przedstawiającą św. Grzegorza[3].

Wnętrze[edytuj | edytuj kod]

Wnętrze kościoła

Wnętrze tworzy jedna nawa z ołtarzami bocznymi. Zdesakralizowany kościół został adaptowany najpierw jako galeria sztuki, a obecnie wykorzystywany jest jako sala koncertowa i punkt sprzedaży płyt[3].

Na wewnętrznej ścianie fasady znajdują się organy, zbudowane w 1833 roku przez Bazzaniego[6].

Dzieła sztuki[edytuj | edytuj kod]

W ołtarzu głównym znajduje się obraz Święty Witalis na koniu, późne i zręczne dzieło Vittore Carpaccia; Święty jest flankowany przez swoją żonę, św. Walerię, i św. Jerzego (po jednej stronie) oraz przez św. Jakuba i św. Jana Chrzciciela (po drugiej). Na balkonie stoją ich synowie ze swymi patronami, św. Piotrem i św. Andrzejem[3]. Drugim zasługującym na uwagę obrazem jest umieszczony w trzecim ołtarzu z prawej strony Archanioł Rafał ze św. Antonim Padewskim i św. Ludwikiem pędzla Giovanniego Battisty Piazzetty z 1730 roku[7]. Inni artyści, których prace są obecne w kościele to, między innymi Giovanni Antonio Pellegrini, (Trójca Święta ze św. Piotrem i św. Franciszkiem z Paoli) oraz Giulia Lama (Ukrzyżowanie z apostołami). Również w zakrystii, na niewielkiej przestrzeni zgromadzono kolekcję obrazów XVIII-wiecznych malarzy. Według tradycji w kościele miał się znajdować grobowiec kompozytora Baldassare Galuppiego, jednak żadna tablica pamiątkowa nie zachowała się[6].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. The Churches of Venice :: San Vidal [online], churchesofvenice.com [dostęp 2023-01-26].
  2. a b SIUSA – Sistema Informativo Unificato per le Soprintendenze Archivistiche: Parrocchia di San Vitale, Venezia. siusa.archivi.beniculturali.it. [dostęp 2016-08-01]. (wł.).
  3. a b c d e f Jeff Cotton: San Vidal. www.churchesofvenice.co.uk. [dostęp 2016-08-01]. (ang.).
  4. Guido Zucchoni: Venezia: guida all'architettura. Lupatoto: Arsenale Editrice, 1993, s. 102. ISBN 978-88-7743-129-5. (wł.).
  5. a b Secondo Brunelli: MIANI E CHIESA DI SAN VIDAL. www.somaschi.net. [dostęp 2016-08-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-07-06)]. (wł.).
  6. a b Chorus - Associazione per le Chiese del Patriarcato di Venezia: Chiesa di San Vidal. www.chorusvenezia.org. [dostęp 2016-08-01]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-10-02)]. (wł.).
  7. Danuta Stefańska: Wenecja i okolice. Przewodnik turystyczny. Wyd. I. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1980, s. 99.