Tomasz Chłoń
Tomasz Chłoń (2010) | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Ambasador RP w Słowacji | |
Okres |
od 8 stycznia 2013 |
Poprzednik | |
Następca | |
Ambasador RP w Estonii | |
Okres |
od 25 lipca 2005 |
Poprzednik | |
Następca | |
Odznaczenia | |
Tomasz Chłoń (ur. 29 października 1961) – polski hungarysta, dyplomata, b. ambasador RP w Estonii (2005–2010) oraz w Słowacji (2013–2015).
Życiorys
Ukończył studia w zakresie filologii węgierskiej na Uniwersytecie Warszawskim, podyplomowe studia politologiczne w Polskim Instytucie Spraw Międzynarodowych oraz studia w zakresie integracji europejskiej na Uniwersytecie Warszawskim i Uniwersytecie Maastricht.
Od 1987 związany jest ze służbą dyplomatyczną. W latach 1990–1991 wchodził w skład zespołu realizującego wprowadzenie ruchu bezwizowego z państwami zachodnimi. Od 1991 pełnił funkcję sekretarza ds. politycznych i prasowych Ambasady RP w Helsinkach, a w latach 1996–1997 był zastępcą ambasadora. Od 1997 kierował wydziałem w Departamencie Polityki Bezpieczeństwa MSZ. Brał udział w pracach zespołu negocjującego zmiany w Traktacie o konwencjonalnych siłach zbrojnych w Europie.
Od 1998 do 2003 pracował w Stałym Przedstawicielstwie RP przy NATO. Reprezentował Polskę w Komitecie Politycznym Sojuszu. Był jednym z negocjatorów porozumienia powołującego Radę NATO-Rosja. Po powrocie do kraju ponownie kierował wydziałem w Departamencie Polityki Bezpieczeństwa, a od 2004 pełnił obowiązki wicedyrektora Departamentu Systemu Narodów Zjednoczonych i Problemów Globalnych.
Od 2005 do 2010[1] pełnił funkcję ambasadora RP w Estronii. W listopadzie 2011 otrzymał nominację na ambasadora ad personam[2]. Do 2013 kierował Sekretariatem Ministra w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. 8 stycznia 2013 został mianowany ambasadorem RP w Słowacji[3], którym był do 2015. Po zjechaniu z Bratysławy był pełnomocnikiem ministra przygotowującym szczyt NATO w Warszawie (odwołany cztery miesiące przed szczytem). Od 2017 pracuje w biurze NATO w Moskwie[4].
Jest autorem publikacji: Droga Finlandii do Unii Europejskiej, Rosja bliżej NATO i Polska na forum ONZ oraz artykułów w prasie fińskiej.
Biegle włada językami: angielskim, fińskim i węgierskim. Posługuje się także estońskim, francuskim i rosyjskim[5].
Odznaczenia
- Order Krzyża Ziemi Maryjnej I klasy – Estonia, 2010[6]
- Srebrny Krzyż Zasługi – Polska, 2011[7]
- Medal Prezydenta Republiki Słowackiej – Słowacja, 2015[8]
Przypisy
- ↑ M.P. z 2010 r. nr 70, poz. 875
- ↑ Ordery i odznaczenia z okazji Dnia Służby Zagranicznej, prezydent.pl z 16 listopada 2011.
- ↑ M.P. z 2013 r. poz. 85
- ↑ Niebezpiecznie w Bezpieczeństwie, „Przegląd”, 17 kwietnia 2017 [dostęp 2018-08-14] (pol.).
- ↑ Zapis posiedzenia Komisji Spraw Zagranicznych /nr 254/ Biuletyn nr: 4728/IV [online], 15 czerwca 2005 .
- ↑ Eesti Vabariigi teenetemärgid. president.ee. [dostęp 2014-12-15]. (est.).
- ↑ Zapis przebiegu posiedzenia komisji [online], www.sejm.gov.pl [dostęp 2018-08-14] (pol.).
- ↑ Vyznamenania. prezident.sk. [dostęp 2015-10-15]. (słow.).
Bibliografia
- Absolwenci Wydziału Neofilologii Uniwersytetu Warszawskiego
- Ambasadorowie Polski w Estonii
- Ambasadorowie Polski na Słowacji
- Ambasadorowie III Rzeczypospolitej
- Polacy odznaczeni Orderem Krzyża Ziemi Maryjnej
- Odznaczeni słowackimi odznaczeniami
- Polacy odznaczeni słowackimi orderami i odznaczeniami
- Polscy ugrofiniści
- Urodzeni w 1961
- Urzędnicy Ministerstwa Spraw Zagranicznych (III Rzeczpospolita)