Przejdź do zawartości

Krzysztof Zalewski (dziennikarz)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Krzysztof Zalewski
Data i miejsce urodzenia

17 grudnia 1966
Warszawa

Data i miejsce śmierci

10 grudnia 2012
Warszawa

Zawód, zajęcie

dziennikarz

Grób Krzysztofa Zalewskiego na cmentarzu Bródnowskim

Krzysztof Andrzej Zalewski (ur. 17 grudnia 1966 w Warszawie[1], zm. 10 grudnia 2012 tamże) – polski przedsiębiorca, publicysta historyczny zajmujący się tematyką wojskową, dziennikarz, redaktor naczelny czasopism poświęconych tej tematyce[2].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1985 r. ukończył Technikum Cukiernicze uzyskując tytuł technika-cukiernika. Pracował następnie zgodnie z zainteresowaniami jako publicysta historyczny, zajmując się historią wojskowości, zwłaszcza japońskiego lotnictwa pokładowego i walk na Pacyfiku podczas II wojny światowej[3]. Wedle informacji podawanych przez Zalewskiego, opublikował on od 1991 roku[3] jako dziennikarz ponad 500 specjalistycznych artykułów oraz pięć książek poświęconych tematyce historii wojskowości, lotnictwa i obronności. Był współzałożycielem i redaktorem naczelnym pism: „Nowa Technika Wojskowa” i „Lotnictwo Wojskowe” (późniejsze „Lotnictwo”) oraz współtwórcą pism „Morza Statki i Okręty” i w ostatnim okresie życia „Technika Wojskowa – Historia”[3]. Od 1993 roku był udziałowcem i członkiem zarządu spółki wydawniczej Magnum-X Sp. z o.o., wydającej magazyny o tematyce historycznej[3]. W wydawnictwie odpowiadał za prenumeratę, kierował dwumiesięcznikiem „Technika Wojskowa – Historia”[4], a także piastował funkcję członka zarządu[5].

Działalność publiczna

[edytuj | edytuj kod]

W drugiej połowie lat 80. działał w opozycyjnej Konfederacji Polski Niepodległej[3]. W latach 2006–2010 przez dwie kadencje był radnym Prawa i Sprawiedliwości na warszawskim Targówku[4]. W kolejnych wyborach samorządowych nie uzyskał reelekcji[6]. W wyborach parlamentarnych w 2011 r., startował z 20 miejsca na liście warszawskiej Prawa i Sprawiedliwości (okręg nr 19), uzyskując 439 głosów, czyli 0,04%[7][8].

Wypowiadał się publicznie na temat katastrofy prezydenckiego Tu-154 w Smoleńsku, krytykując oficjalną wersję przyczyn katastrofy, między innymi na łamach „Gazety Polskiej”, „Polski” i „Nowego Państwa” oraz w telewizyjnych serwisach informacyjnych i programach publicystycznych, na kanałach Telewizji Polskiej, Telewizji Trwam, Polsatu i sieci TVN[4]. Był również jednym z bohaterów filmu dokumentalnego 10.04.10 autorstwa Anity Gargas – będącego pierwszym filmem śledczym o katastrofie smoleńskiej. Krytyk raportów rosyjskiej komisji MAK i polskiej komisji Jerzego Millera[4].

Okoliczności śmierci

[edytuj | edytuj kod]

Krzysztof Zalewski zginął 10 grudnia 2012 r. Do zdarzenia doszło w siedzibie wydawnictwa Magnum-X w budynku przy ul. Grochowskiej 306/310, około godziny 14, podczas spotkania członków zarządu. Krzysztof Zalewski został ugodzony nożem przez prezesa zarządu wydawnictwa, który przed tym spowodował wybuch granatu[9]. Motywem działania sprawcy były rozliczenia finansowe i brak konsensusu co do dalszego kierowania spółką i zarzuty wzajemne pomiędzy członkami zarządu[10]. Drugi znajdujący się w pomieszczeniu członek zarządu odniósł obrażenia od wybuchu. Sam napastnik również został poważnie ranny w rękę i brzuch w wyniku wybuchu[4].

W kwietniu 2015 r. prezes zarządu Magnum-X Cezary Szoszkiewicz został skazany przez sąd I instancji na 25 lat pozbawienia wolności za zabójstwo Krzysztofa Zalewskiego[9][a]. Biegli uznali, że w chwili ataku nożem, ale nie podczas wcześniejszego odpalenia granatu, miał on w znacznym stopniu ograniczoną poczytalność[9]. Prokuratura ustaliła, że nie ma związku między zabójstwem, a wypowiedziami Zalewskiego na tematy polityczne[9].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Był żonaty z Beatą, miał troje dzieci; został pochowany na cmentarzu Bródnowskim w Warszawie[3] (kwatera 19E-6-18).

Publikacje autorskie

[edytuj | edytuj kod]
  • Lotniskowce II wojny światowej cz. I (Wyd. „Lampart”, 1994, Warszawa, ISBN 83-901273-6-9)
  • Lotniskowce II wojny światowej cz. II (Wyd. „Lampart”, 1994, Warszawa, ISBN 83-901273-5-0)
  • Legion Condor (Wyd. „Lampart”, 1994, Warszawa, ISBN 83-11-08395-9) wspólnie z Tomaszem Nowakowskim i Mariuszem Skotnickim
  • Amerykańskie lotnictwo pokładowe: 1941-1942 (Wyd. „Lampart”, 1996, Warszawa, ISBN 83-86776-17-X) wspólnie z Waldemarem Pajdoszem
  • Japońskie lotnictwo pokładowe (Wyd. „Lampart”, 1999, Warszawa, ISBN 83-86776-37-4)
  • Japońskie samoloty marynarki 1912-1945 cz. I (Wyd. „Lampart”, 1999, Warszawa, ISBN 83-86776-50-1) wspólnie z Tadeuszem Januszewskim
  • Japońskie samoloty marynarki 1912-1945 cz. II (Wyd. „Lampart”, 2000, Warszawa, ISBN 83-86776-56-0) wspólnie z Tadeuszem Januszewskim
  • Samolot myśliwski Nakajima Ki-84 Hayate/Frank (Wyd. „Magnum-X”, 2005, Warszawa, [1])
  • Samolot myśliwski Mitsubishi A6M2 Reisen Zero/Zeke (Wyd. „Magnum-X”, 2006, Warszawa, ISBN 83-88920-35-9)
  1. Zgodnie z prawem prasowym skazany za zabójstwo określany był w prasie inicjałem Cezary S., jednakże w tym okresie prezesem zarządu i udziałowcem spółki Magnum-X był Cezary Szoszkiewicz (por. "Morze, Statki i Okręty" nr 12/2012, s. 1 – stopka redakcyjna)

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]