Kuźnia Oruńska
 nr rej. A-1027 z 24.06.1983[1]
| |
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Adres | |
| Typ budynku | |
Położenie na mapie Gdańska  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa pomorskiego  | |
 54°19′21,72″N 18°37′57,61″E/54,322700 18,632670
| |
Kuźnia Oruńska – zabytkowy[1] dom podcieniowy w Gdańsku, położony na Oruni.
Opis obiektu
[edytuj | edytuj kod]Szachulcowy dom datowany na 1800 rok, położony przy ul. Gościnnej 10[1]. Dokładna data powstania budynku nie jest znana, jednak widnieje on już na rycinie z 1807 roku. Pierwotnie mieścił warsztat kowalski, a następnie pełnił funkcje mieszkalne[2]. W rejestrze zabytków od 1983 roku[1]. Kuźnia zlokalizowana była przy głównym placu dawnej wsi Orunia. Budynek o konstrukcji słupowo-ryglowej z elementami murowanymi cegłą holenderską, która mogła znaleźć się w Gdańsku jako balast statków. W podwórzu znajdowała się niezachowana oficyna. Warsztat kowalski funkcjonował do końca lat 50. XX wieku. Ostatni lokatorzy zostali wykwaterowani w 2009 roku, budynek pozostawał wtedy w ruinie. W latach 2010–2011 prowadzone były badania architektoniczno-konserwatorskie. W 2013 roku zakończyła się gruntowna rewitalizacja budynku. Od tego momentu zarządzany jest przez Gdańską Fundację Innowacji Społecznych, która prowadzi wewnątrz kawiarnię[3]. W 2013 roku kuźnia otrzymała wyróżnienie Zabytek Zadbany przyznane przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e Rejestr zabytków nieruchomych województwa pomorskiego - Narodowy Instytut Dziedzictwa. [dostęp 2022-11-29].
- ↑ Jerzy Samp: Orunia, Stare Szkoty i Lipce. Gdańsk: Wydawnictwo Oskar, 2005, s. 48-49. ISBN 83-89923-04-1. (pol.).
- ↑ arch. Dorota Misiaczyk-Struzik: Z serii udane adaptacje: Drugie życie oruńskiej kuźni. [dostęp 2022-11-29].
- ↑ mojaorunia.pl: Oruńska kuźnia zyskuje prestiż. [dostęp 2022-11-29].