Lemat Scheffégo

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Lemat Scheffégo – twierdzenie teorii miary mówiące, że jeżeli ciąg funkcji całkowalnych na pewnej przestrzeni z miarą zbiega punktowo (w szczególności: zbiega prawie wszędzie) do funkcji całkowalnej określonej na tej samej przestrzeni, to

wtedy i tylko wtedy, gdy

Twierdzenie udowodnione w 1947 roku przez Henry’ego Scheffégo[1] jest w istocie szczególnym przypadkiem twierdzenia Frigyesa Riesza z 1928 roku[2].

Rachunek prawdopodobieństwa[edytuj | edytuj kod]

Niech będzie zmienną losową określoną na ustalonej przestrzeni probabilistycznej która ma gęstość oraz dany będzie ciąg zmiennych losowych określonych na tej samej przestrzeni, któremu odpowiada ciąg gęstości Z lematu Scheffégo wynika, że jeśli punktowo/prawie wszędzie, to według rozkładu.

Otóż jeśli dla (prawie) wszystkich to

Istotnie

gdzie zbieżność wynika z lematu Scheffégo (zaś oznacza miarę Lebesgue’a).

Twierdzenie odwrotne nie zachodzi: na ogół zbieżność według rozkładu ciągu zmiennych losowych nie pociąga zbieżności ciągu odpowiadających im gęstości. Przykładem może być ciąg zmiennych losowych o gęstościach

który zbiega według rozkładu do zmiennej o rozkładzie jednorodnym podczas gdy ciąg ich gęstości jest rozbieżny[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. H. Scheffé, A Useful Convergence Theorem for Probability Distributions, „Ann. Math. Statistics”, 18 (1947), s. 434–438.
  2. F. Riesz, Sur la convergence en moyenne, „Acta Sci. Math. (Szeged)”, 4 (1928), s. 58–64.
  3. J.P. Romano, A.F. Siegel, Counterexamples in probability and statistics (1985); przykład 5.26.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]