Leptotrochila ranunculi

Leptotrochila ranunculi

Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	grzyby
Typ	workowce
Klasa	patyczniaki
Rząd	tocznikowce
Rodzina	Drepanopezizaceae
Rodzaj	Leptotrochila
Gatunek	Leptotrochila ranunculi
Nazwa systematyczna
Leptotrochila ranunculi (Fr.) Schüepp Phytopathology Z. 36: 251 (1959)

Leptotrochila ranunculi (Fr.) Schüepp – gatunek grzybów z rodziny Drepanopezizaceae.

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Pseudopeziza, Drepanopezizaceae, Helotiales, Leotiomycetidae, Leotiomycetes, Pezizomycotina, Ascomycota, Fungi. Grzyb pasożytniczy, monofag występujący na liściach jaskrów (Ranunculus), znany również w Polsce.

Po raz pierwszy takson ten opisał w 1823 r. Elias Fries, nadając mu nazwę Dothidea ranunculi. Obecną nazwę nadał mu w 1959 r. Hannes Schüepp.

Ma 10 synonimów. Niektóre z nich:

• Ascospora ranunculi (Fr.) Kuntze 1898
• Mollisia ranunculi (Fr.) W. Phillips 1887.

Morfologia

Na liściach porażonych roślin powoduje powstawanie plam. W obrębie tych plam na powierzchni dolnej strony liści tworzą się pojedynczo lub w grupach wypukłe, siedzące apotecja o średnicy 0,1 do 0,4 mm. Ich hymenium początkowo jest bladożółte do żółtawo-pomarańczowego, potem ciemnobrązowe, w stanie dojrzałym wykraczające poza brzeg apotecjum. Ma grubość do 70 µm. Worki 48–62 × 9,2–12 µm, bezotworowe, ośmiozarodnikowe, maczugowate, zwężające się do krótkiej, szerokiej podstawy, szkliste, cienkościenne z szerokim, tępo pogrubionym wierzchołkiem, który w odczynniku Melzera jest niebieskawy (po wstępnej obróbce 2% roztworem KOH). Askospory jajowate do maczugowatych, często nierównoboczne, z przegrodą w dolnej jednej trzeciej części, lekko zwężone przy przegrodzie, z wieloma gutulami, 13,3–15,6 × 4,4–5,7 µm. Parafizy nitkowato-maczugowate, szkliste, poniżej środka z przegrodą, czasami rozgałęzione u podstawy, lekko nabrzmiałe do 3,5 µm szerokości na wierzchołku. Wewnętrzna część ekscypulum o grubości do 72 µm, złożona z grubościennych, szklistych do bladobrązowych, izodiametrycznych do pryzmatycznych komórek o średnicy 7–12 µm, z których każda zawiera zazwyczaj wydatny centralny kanał. Zewnętrzna część ekscypulum o grubości do 20 µm, złożona z pryzmatycznych, grubościennych, brązowych strzępek z przegrodami o szerokości 3,5–6 µm, które dają początek krótkim, septowanym, tępym wyrostkom na brzegach.