Lew Szczukin

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lew Szczukin
Лев Щукин
15 zwycięstw
pułkownik lotnictwa pułkownik lotnictwa
Data i miejsce urodzenia

29 października 1923
Nogińsk, Rosyjska FSRR

Data i miejsce śmierci

1 maja 2009
Mińsk, Białoruś

Przebieg służby
Lata służby

1941–1959

Siły zbrojne

Wojskowe Siły Powietrzne

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa,
wojna koreańska

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonej Gwiazdy Medal „Za zasługi bojowe” Order Za Służbę Ojczyźnie III stopnia (Białoruś)

Lew Kiriłłowicz Szczukin (ros. Лев Кириллович Щукин, ur. 29 października 1923 w Nogińsku, zm. 1 maja 2009 w Mińsku) – radziecki lotnik wojskowy, Bohater Związku Radzieckiego (1951).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wkrótce po urodzeniu jego rodzina przeniosła się do Krasnodaru, gdzie później uczył się w szkole średniej i w aeroklubie, a w 1939 wstąpił do Komsomołu. W czerwcu 1941 skończył 10 klas szkoły i złożył podanie o przyjęcie do szkoły pilotów wojskowych w Odessie, jednak wkrótce po ataku Niemiec na ZSRR szkoła ta ewakuowała się do miasta Frunze (obecnie Biszkek). W styczniu 1944 ukończył szkolenie i został skierowany do 13 pułku rezerwowego, po wojnie służył m.in. w dywizji lotniczej w Kobryniu, od 1946 należał do WKP(b), w lipcu 1950 został skierowany na Daleki Wschód, a w marcu 1951 do Chin - miasta Mukden. Uczestniczył w wojnie w Korei w składzie 324 Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego Iwana Kożeduba, w czerwcu 1951 został ranny w twarz i odesłany do szpitala, później od sierpnia 1951 do stycznia 1952 ponownie walczył w wojnie koreańskiej, 24 lutego 1952 wraz z pułkiem wrócił do ZSRR. Podczas wojny koreańskiej wykonał 124 loty bojowe i stoczył 37 walk powietrznych, w których strącił osobiście 15 i w grupie 2 samoloty przeciwnika. W 1956 ukończył Akademię Wojskowo-Powietrzną w Monino i otrzymał stopień majora oraz stanowisko pomocnika dowódcy 940 pułku lotniczego, a w 1962 dowódcy tego pułku w Białoruskim Okręgu Wojskowym, w 1967 został zastępcą szefa wydziału przysposobienia bojowego 26 Armii Powietrznej, 1967-1970 dwukrotnie był komenderowany za granicę w celu szkolenia lotników wojskowych Egiptu i Wietnamu, 1973-1977 był doradcą wojskowym bułgarskich sił powietrznych.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

I inne.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]