Ludwik Brykner

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ludwik Brykner
kapitan kapitan
Data urodzenia

17 maja 1915

Data i miejsce śmierci

30 kwietnia 2002
Końskie

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

4 Batalion Strzelców Karpackich

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa
kampania wrześniowa
bitwa o Monte Cassino

Odznaczenia
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (od 1941) Krzyż Czynu Bojowego Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie Krzyż Pamiątkowy Monte Cassino Gwiazda za Wojnę 1939–1945 (Wielka Brytania) Gwiazda Italii (Wielka Brytania)

Ludwik Brykner (ur. 17 maja 1915, zm. 30 kwietnia 2002 w Końskich) – więzień gułagu, kapral podchorąży 4 Batalionu Strzelców Karpackich, uczestnik bitwy o Monte Cassino, działacz Związku Inwalidów Wojennych.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ludwik Brykner pochodził z ziemiańskiej rodziny zamieszkałej na Wileńszczyźnie. W kampanii wrześniowej walczył w składzie 23 Pułku Ułanów Grodzieńskich. 20 września 1939 został aresztowany przez NKWD i, jako „element niepewny politycznie”, skazany na osiem lat łagru. Od sierpnia 1940 do września 1941 pracował przy budowie linii kolejowej nad Peczorą. Zwolniony na mocy układu Sikorski-Majski, dotarł w marcu 1942 do Czardżou, gdzie wstąpił w szeregi Armii Andersa.

W Palestynie ukończył szkołę podchorążych 2 Korpusu. Podczas bitwy pod Monte Cassino dowodził drużyną, został ranny 17 maja 1944. Po powrocie do linii, jako dowódca plutonu, wziął udział w walkach o Bolonię. Został odznaczony Krzyżem Walecznych. W kwietniu 1946, po demobilizacji, wyjechał do Wielkiej Brytanii, by przez Liverpool powrócić do Polski 16 lipca owego roku. W Krakowie spotkał się z żoną, która przeżyła zesłanie do Kazachstanu i synem, urodzonym już podczas jego pobytu w sowieckim więzieniu. Z powodu swojej wojennej przeszłości był przesłuchiwany i aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa. Po uwolnieniu pracował w Domu Młodzieży w Krzeszowicach i kopalni wapienia w Czatkowicach.

Po przejściu na emeryturę zamieszkał na stałe w Końskich. Został aktywnym działaczem Związku Inwalidów Wojennych, w 1996 został prezesem miejscowego oddziału. W 2001 jego nazwisko zostało wpisane do Księgi Honorowej Zasłużonych dla Związku Inwalidów Wojennych RP. Był odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim, Oficerskim i Komandorskim (2000) Orderu Odrodzenia Polski, 1939–1945 Star, Italy Star, Krzyżem Czynu Bojowego PSZ na Zachodzie i Krzyżem Pamiątkowym Monte Cassino.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Tadeusz Robak: Ludwik Brykner (1915–2002): Sybirak i żołnierz gen. Andersa. „Kombatant. Biuletyn Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych”. 11 (141), listopad 2002