Ludwik Seeling von Saulenfels
| Imię i nazwisko urodzenia |
Ludwig Joseph Anton Seeling von Saulenfels |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Rodzice |
Ferdynand Seeling von Saulenfels |
| Małżeństwo |
Melanie Rieger |
| Dzieci |
Róża |
Ludwik Seeling von Saulenfels (niem. Ludwig Joseph Anton Seeling von Saulenfels; ur. 28 sierpnia 1832 w Bochni; zm. 2 lutego 1913 w Izdebniku) – austriacki przemysłowiec, działacz społeczny.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Pochodził z rodziny niemieckiej, wywodzącej się z górniczego miasteczka Horní Blatná i osiadłej w Galicji u schyłku XVIII wieku[1][2]. Był synem Ferdynanda Seelinga von Saulenfels (1800–1888), austriackiego urzędnika, burmistrza Podgórza w latach 1871–1875, i Karoliny (1814–1876), córki Antoniego Bauma von Appelshofen, austriackiego radcy gubernialnego, starosty krakowskiego, a następnie bocheńskiego[3]. Miał trzy siostry: Mariannę (1833–1834), Karolinę (1837–1915) i Helenę (1839–1928), żonę Fryderyka Zolla (starszego), profesora prawa i dwukrotnego rektora Uniwersytetu Jagiellońskiego[3]. Wychował się w środowisku dwujęzycznym, jednak w kręgu domowym posługiwano się językiem niemieckim i pielęgnowano kulturę niemiecką[4].
Ukończył wiedeńską Wojskową Akademię Inżynieryjną[3]. W 1853 służył w korpusie pionierów w Klosterneuburgu. Brał udział w wojnie francusko-austriackiej jako porucznik w 1. Batalionie Inżynieryjnym[5]. Po odejściu z armii studiował rolnictwo w Wiedniu. Następnie wyjechał do Lwowa, gdzie poznał swoją przyszłą żonę Melanie Rieger, również pochodzącą z rodziny niemieckiej. Po ślubie para dzierżawiła przez kilka lat ziemie pod Krakowem i Wadowicami[6].
Pod koniec lat 60. XIX wieku objął stanowisko administratora generalnego dóbr księcia Maurycego de Montléart w ówczesnym powiecie myślenickim, obejmujących m.in.: Izdebnik i Lanckoronę[6]. Doprowadził on majątek do rozkwitu[1], otwierając fabrykę wódek i likierów, która szybko zyskała popularność w całej Galicji[6]. Ponadto zbudował suszarnię warzyw, nakazał wytyczyć i utwardzić drogi oraz uregulować rzekę. Działał również w tym czasie jako rzeczoznawca dla dóbr tabularnych w Łagiewnikach[6]. Po zakupie dóbr izdebnickich przez arcyksięcia Rajnera około 1890 pozostał na stanowisku administratora.
W listopadzie 1891 otrzymał dylom honorowy I stopnia na wystawie artykułów żywności i przedmiotów do użytku domowego w Wiedniu[7]. W 1894 został członkiem oddziału powiatowego Towarzystwa Rolniczego w Krakowie oraz taksatorem powiatowego oddziału Galicyjskiego Krajowego Instytutu Kredytowego[4]. Jako dyrektor fabryki 30 października 1899 został wybrany członkiem galicyjskiej komisji krajowej dla Wystawy Powszechnej w Paryżu[8]. Pełnił mandat członka rad powiatowych w Wadowicach i Myślenicach[4][1]. Działał na rzecz tego regionu, przyczynił się m.in. do powstania sieci gościńców[1]. Był także rzeczoznawcą Sądu Obwodowego w Wadowicach do spraw tabularnych[4].
W dowód wdzięczności jeszcze za życia ustanowiono tablicę honorującą jego osobę obok studni przy drodze Biertowice–Zembrzyce[1].
Zmarł 2 lutego 1913 w Izdebniku[1]. Został pochowany na miejscowym cmentarzu parafialnym[1].
Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]
Był żonaty z Melanią z domu Rieger (1843–1895). Mieli dwoje dzieci:
- Różę (1871–1957), zamężną z Janem Kantym Zduniem, właścicielkę pałacu w Rabie Wyżnej;
- Ferdynanda (1876–1904), urzędnika ubezpieczeń, żonatego z Jadwigą Zarembą.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g Nad świeżą mogiłą. „Nowości Illustrowane”. Nr 8, s. 17, 22 lutego 1913.
- ↑ Röskau-Rydel 2011 ↓, s. 187.
- ↑ a b c Röskau-Rydel 2011 ↓, s. 193.
- ↑ a b c d Röskau-Rydel 2011 ↓, s. 195.
- ↑ Röskau-Rydel 2011 ↓, s. 193–194.
- ↑ a b c d Röskau-Rydel 2011 ↓, s. 194.
- ↑ Kronika. „Kurjer Lwowski”. Nr 312, s. 4, 10 listopada 1891.
- ↑ Telegramy „Kurjera Lwowskiego”. „Kurjer Lwowski”. Dodatek do nr 302, s. 3, 30 października 1899.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Isabel Röskau-Rydel: Niemiecko-austriackie rodziny urzędnicze w Galicji 1772-1918 : kariery zawodowe, środowisko, akulturacja i asymilacja. Kraków: Wydawnictwo Naukowe Uniwersytetu Pedagogicznego, 2011. ISBN 978-83-7271-665-1. (pol.).