Ludwik Witold Paszkiewicz

Ludwik Witold Paszkiewicz

Paszko

6 zwycięstw
porucznik pilot
Data i miejsce urodzenia	21 października 1907 Wola Gałęzowska
Data i miejsce śmierci	27 września 1940 Borough Green, Wielka Brytania
Przebieg służby
Siły zbrojne	Siły Powietrzne RP Armée de l'Air RAF
Jednostki	Dywizjon 303
Główne wojny i bitwy	kampania francuska, bitwa o Anglię
Odznaczenia

{{Żołnierz infobox}} Nieoczekiwana grafika: "miejsce śmierci".

Ludwik Witold Paszkiewicz (ur. 21 października 1907 w Woli Gałęzowskiej koło Bychawy), zm. 27 września 1940 w Borough Green) – porucznik pilot Wojska Polskiego i Polskich Sił Powietrznych na Zachodzie, porucznik (ang. Flying Officer) Królewskich Sił Powietrznych, as myśliwski II wojny światowej.

Biografia

Urodził się w Woli Gałęzowskiej, jako pierwsze z czworga dzieci Ludwika i Janiny Paszkiewiczów. Uczęszczał do gimnazjum w Lublinie, a po jego ukończeniu najpierw studiował na Politechnice Warszawskiej, a później na Politechnice Lwowskiej. W 1931 po ukończeniu studiów rozpoczął odbywanie służby wojskowej. Po kursie podchorążych rezerwy w Mołodecznie, postanowił wstąpić do lotnictwa. Został podchorążym Szkoły Podchorążych Lotnictwa. 4 sierpnia 1934 Prezydent RP mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z 15 sierpnia 1934 roku i drugą lokatą w korpusie oficerów aeronautyki, a Minister Spraw Wojskowych wcielił go do 1 Pułku Lotniczego. W pułku został przydzielony do 112 Eskadry Myśliwskiej. W 1937 awansował na stopień porucznika. W tym samym roku wziął ślub z Marią Piwnicką, rok później urodziła im się córka.

W 1939 awansował na dowódcę eskadry, w sierpniu tego roku wyjechał do Francji z misją wojskową, w celu zakupu samolotów, gdzie zastał go wybuch II wojny światowej. Rozkazem z 18 maja 1940 został utworzony klucz frontowy, którego dowódcą został Paszkiewicz, należeli także do niego kaprale Leon Nowak i Kazimierz Wünsche; klucz należał do francuskiej jednostki Groupe de Chasse II/8 (II Grupa Pościgowa). Paszkiewicz wraz z podległymi mu pilotami wykonali pierwszy lot bojowy 23 maja. W czasie kampanii francuskiej Paszkiewicz wykonał łącznie 33 loty (z tego 18 bojowych), w ich czasie ani razu nie zetknął się w powietrzu z nieprzyjacielem.

Po kapitulacji Francji przybył do Anglii na pokładzie statku „Robur III” 21 czerwca. 2 sierpnia został skierowany do Dywizjonu 303. 9 sierpnia w czasie szkolenia na samolocie Hurricane o numerze seryjnym P3645 rozbił go w czasie kołowania na lotnisku (inne źródła podają, że „rozbił go w czasie lotu szkoleniowego”).

Hurricane Mark I – na tym typie samolotu latał Paszkiewicz

30 sierpnia w czasie lotu ćwiczebnego zestrzelił swój pierwszy niemiecki samolot. Paszkiewicz prowadził klucz "zielony" (3 samoloty) eskadry B liczącej łącznie sześć samolotów. Zadaniem eskadry było przechwycenie sześciu bombowców Bristol Blenheim. Około godziny 16.35 zauważył wybuchy pocisków przeciwlotniczych w pobliżu dużej nieprzyjacielskiej formacji lecącej na wysokości ok. 500 m na lewo od polskiej eskadry. Paszkiewicz poinformował o tym dowodzącego lotem Ronalda Kelleta, nie otrzymał jednak żadnej odpowiedzi i skierował się w kierunku nieprzyjaciela. W chwilę później zauważył niemiecki samolot lecący w jego kierunku, który nagle zanurkował, zapewne po zauważeniu Hurricane'a Paszkiewicza. Paszkiewicz zaatakował nieprzyjaciela z odległości ok. 250 metrów zapalając jego prawy silnik. Z samolotu wyskoczył na spadochronie jeden lotnik. Paszkiewicz zidentyfikował zestrzelony przez siebie samolot jako Dornier Do 17 lub Do 215 (tak mylnie podają niektóre źródła), w rzeczywistości zestrzelił jednak samolot myśliwski Messerschmitt Bf 110 (numer seryjny M8+MM/Wnr 3615) należący do niemieckiego dywizjonu Zerstörergeschwader 76. Już po lądowaniu na ziemi Paszkiewicz otrzymał reprymendę za brak dyscypliny i samowolne odłączenie się od eskadry, ale także gratulacje z powodu pierwszego zwycięstwa powietrznego. W późniejszym czasie zwycięstwo Paszkiewicza został przedstawione, z pewną dozą licentia poetica, w filmie Bitwa o Anglię.

W czasie lotu 2 września Dywizjon został zaatakowany przez grupę Messerschmittów Bf 109. Paszkiewicz nie zestrzelił żadnego samolotu, ale w drodze powrotnej eskortował do Anglii uszkodzony samolot porucznika Ferića. 6 września został awansowany na dowódcę Eskadry B, po tym jak jej poprzedni dowódca W. Łapkowski został ranny. W tym samym dniu odbył kolejny lot bojowy, ale bez kontaktu z nieprzyjacielem. 7 września Paszkiewicz jako pierwszy zauważył formację nieprzyjaciela i poprowadził atak. Jako pierwszy z Dywizjonu zestrzelił samolot nieprzyjaciela, najprawdopodobniej był to Bf 110 z dywizjonu Zerstörergeschwader 2 (niektóre źródła podają, że był to Dornier Do17), jego drugą ofiarą w tym dniu był bombowiec Do 17. Po powrocie na lotnisko niemal natychmiast został ponownie poderwany do lotu, ale tym razem nie spotkał w powietrzu nieprzyjaciela.

8 i 10 września odbył dwa kolejne loty bez kontaktu z nieprzyjacielem.

11 września zestrzelił kolejny samolot, był to ponownie Bf 110 należący do Zerstörergeschwader 2. Samolot niemiecki, numer seryjny A2+HM/WNr 3376 wodował w Kanale La Manche, jego załoga została uratowana i wzięta do niewoli. W dniach 12 i 14 września odbył kolejne dwa loty bojowe bez kontaktu z nieprzyjacielem. 15 września Paszkiewicz zestrzelił swój piąty samolot, zyskując przy tym tytuł „asa myśliwskiego”. Jego łupem padł Messerschmitt Bf 109.

W ciągu następnych dwóch dni Paszkiewicz odbył dwa kolejne loty bojowe, a 18 września aż cztery w jednym dniu. W ostatnim zaliczono mu 1/8 zestrzelenia bombowca Do 215. Pomiędzy 21 a 25 września Paszkiewicz odbył następnych siedem lotów bojowych bez kontaktu z nieprzyjacielem.

26 września, w czasie wizyty króla Jerzego VI cały Dywizjon został poderwany do przechwycenia wyprawy bombowej, której celem była fabryka Supermarine. Paszkiewicz zestrzelił jeden samolot, tym razem Heinkel He 111. Z sześcioma pewnymi zestrzeleniami został sklasyfikowany na 29. pozycji Listy Bajana.

Następnego dnia, 27 września, do lotu został poderwany ponownie cały Dywizjon. W czasie ataku na formację nieprzyjacielskich bombowców eskadra prowadzona przez Paszkiewicza została zaatakowana przez dużą grupę Bf 109. W walce która się wywiązała zostały strącone trzy polskie Hurricane'y – w jednym z nich zginął sierżant Tadeusz Andruszków, z drugiego udało się wyskoczyć z ciężko poparzoną twarzą i rękami sierżantowi Żakowi, trzecim był samolot Paszkiewicza (Hurricane I, RF-T, L1696), który rozbił się w pobliżu wsi Borough Green.

Paszkiewicz został pochowany na cmentarzu w Northwood 2 października. Pośmiertnie został awansowany do stopnia kapitana i nagrodzony Srebrnym Krzyżem Virtuti Militari. W późniejszym czasie został jeszcze pośmiertnie nagrodzony Krzyżem Walecznych i Distinguished Flying Cross.

Jego jedyna córka zmarła na błonicę w 1941. Wdowa po nim uczestniczyła w powstaniu warszawskim, po wojnie w 1960 wstąpiła do zakonu niepokalanek w Szymanowie, gdzie otrzymała imię Augustyna. Zmarła w 1995.

Zwycięstwa powietrzne

Na liście Bajana zajmuje 29. pozycję z wynikiem 6 zestrzeleń pewnych.

• Bf 110 - 30 sierpnia 1940 (podczas lotu treningowego; Bf 110 pilotował Oberfw. Georg Anthony, strzelec Uffz. Heinrich Nordmeyer zdołał wyskoczyć)
• 2 Do 17 - 7 września 1940
• Bf 110 - 11 września 1940
• Bf 109 - 15 września 1940
• He 111 - 26 września 1940

{{Przypisy}} Nieprawidłowe pola: przypisy.

Bibliografia

• Richard King: 303 (Polish) squadron: Battle of Britain diary. Walton-on-Thames, Surrey, England: Red Kite, 2010. ISBN 978-1-906592-03-5. (ang.).brak strony w książce
• Lynne Olson, Stanley Cloud: A question of honor: the Kościuszko Squadron: forgotten heroes of World War II. New York: Knopf, 2003. ISBN 0-375-41197-6. (ang.).brak strony w książce
• Wacław Król: Myśliwcy. Warszawa: Ministerstwo Obrony Narodowej, 1980, s. 91-120. ISBN 83-11-06396-6.