Męk

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
herb Męk w stylizacji Tadeusza Gajla
herb Męk według Juliusza Ostrowskiego

Męk – polski herb szlachecki.

Opis herbu[edytuj | edytuj kod]

Opis herbu z wykorzystaniem klasycznych zasad blazonowania:

W polu czerwonym mąż zbrojny z halabardą.
Klejnot – mąż zbrojny z halabardą
Labry – czerwone, podbite srebrem.

Opis herbu z Herbarza Kaspra Niesieckiego:

Powinien być mąż zbrojny stojący, w lewej ręce włócznią prosto żeleźcem do góry obróconą, a dołu aż tykającą, trzymający, prawą pod bok się podpierający, twarz u niego pełna, to jest obie oczy widać, na hełmie takiż mąż.[1]

Opis Juliusza Ostrowskiego:

W polu srebrnem, mąż zbrojny z halabardą. Nad hełmem w koronie pół takiegoż męża.

Wzmianki historyczne[edytuj | edytuj kod]

Niesiecki wspomina, że herb ten widział i że pieczętował się nim Męk, deputat trybunału litewskiego (1679). Juliusz Ostrowski w Księdze herbowej rodów polskich wysunął hipotezę, że herb Męków jest pochodzenia szwajcarskiego. Niemal identycznego herbu według herbarza Rietstapa używał ród Mech z Bazylei[2].

Herbowni[edytuj | edytuj kod]

Zgodnie z najstarszymi przekazami historycznymi, herb ten, jako herb własny, powinien przysługiwać tylko jednej rodzinie herbownych:

Męk.

Tadeusz Gajl wymienia tego herbu jeszcze nazwiska Mietkowski i Rubinkowski.

Rubinkowscy to rodzina mieszkająca w Prusach i Wielkopolsce, znana od pierwszej połowy XVIII wieku, z której Franciszek wylegitymował się w Królestwie Polskim w 1843 z herbem Męk[3]. Biorąc pod uwagę fakt, że Męk był herbem własnym, oraz fakt, że przy potwierdzaniu szlachectwa w zaborze rosyjskim dochodziło do licznych przekłamań i nadużyć, informację o przynależności tego nazwiska do herbu Męk, należy traktować z niepewnością.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Kasper Niesiecki, Herbarz Polski, tom VI, s.370.
  2. Juliusz Karol Ostrowski: Księga herbowa rodów polskich. Warszawa: Główny skład Księgarnia Antykwarska B. Bolcewicza, 1897, s.206
  3. Seweryn Uruski: Rodzina. Herbarz szlachty polskiej. T. 15. Gebethner i Wolff, 1931, s. 290.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007, s. 383. ISBN 978-83-60597-10-1.
  • Kasper Niesiecki, Herbarz Polski, tom IX.
  • Hipolit Stupnicki, Herbarz polski i imionospis zasłużonych w Polsce ludzi wszystkich stanów i czasów: ułożony porządkiem alfabetycznym na podstawie Herbarza Niesieckiego i manuskryptów, tom 2, Lwów 1862.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]