Młodogramatycy

Młodogramatycy (niem. Junggrammatiker) – niemiecka językoznawcza szkoła naukowa ukształtowana w końcu lat siedemdziesiątych XIX wieku w Lipsku wokół Augusta Leskiena. Głównymi jej założeniami były psychologizm i historyzm. Młodogramatycy chcieli nadać językoznawstwu charakter nauki ścisłej tak jak nauki przyrodnicze. Nie uznawali aspektów kulturowych w rozwoju języka; odrzucali językoznawstwo teoretyczne, uogólniające, preferując badania szczegółowe, empiryczne. Uważali, że język jako zjawisko przyrody podlega prawom rozwoju. Sformułowali tezę o bezwyjątkowości praw głosowych – jeśli w pewnym języku lub dialekcie zachodzi zmiana fonetyczna, to zachodzi ona u wszystkich użytkowników tej mowy i we wszystkich wyrazach, w których występują warunki do takiej zmiany. Sformułowali także teorię analogii – formy językowe zmieniają się w sposób nieumotywowany fonetycznie, poprzez podobieństwo do innych form.

Dzięki ich badaniom odkryto rodziny językowe i pokrewieństwo między nimi.

Czołowi młodogramatycy[edytuj | edytuj kod]